Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi zważył, co następuje:
Stosownie do art. 52 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., skargę do sądu administracyjnego można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed właściwym organem w sprawie. W myśl art. 52 § 2 tej ustawy przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie, wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie.
Przez "wyczerpanie środków zaskarżenia", w rozumieniu art. 52 § 2 p.p.s.a. należy rozumieć sytuację, kiedy strona określonego postępowania administracyjnego lub inny jego uczestnik na prawach strony złoży określony środek zaskarżenia od danego aktu lub czynności. W ten sposób zostaje spełniony wymóg wyczerpania środków zaskarżenia i każdy z podmiotów określonych w art. 50 p.p.s.a. uzyskuje prawo zaskarżenia do sądu administracyjnego rozstrzygnięcia wydanego w skutek złożenia środka zaskarżenia. Spełnienie przesłanki z art. 52 § 1 p.p.s.a. zależy zatem od zachowania się strony (uczestnika na prawach strony) postępowania administracyjnego, a nie od sposobu rozstrzygnięcia sprawy przez organ, do którego został złożony środek zaskarżenia. Tak, więc każde rozstrzygnięcie, które kończy postępowanie uruchomione wniesionym środkiem zaskarżenia (np. decyzją, która kończy postępowanie w drugiej instancji) niezależnie od tego, czy ma charakter merytoryczny, czy umarza postępowanie może być przedmiotem zaskarżenia do sądu administracyjnego (zob. T. Woś - w. "Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Komentarz", Wyd. LexisNexis, Warszawa 2005, s. 238 i n.).
Zatem samo wniesienie środka zaskarżenia nie jest równoznaczne ze spełnieniem warunku, o którym mowa w art. 52 § 1 p.p.s.a.. Dopiero po rozpoznaniu wniesionego środka zaskarżenia przez organ administracji publicznej można mówić o spełnieniu tego warunku.
W niniejszej sprawie podatnik złożył odwołanie od decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia [...] i na skutek tego środka zaskarżenia została wydana przez ten organ w dniu [...]. druga (ostateczna) decyzja w przedmiocie interpretacji prawa podatkowego. Zatem, dopóki ta ostatnia decyzja funkcjonuje w obrocie prawnym, to właśnie od niej przysługiwało stronie prawo do wniesienia skargi do sądu administracyjnego, z czego zresztą strona skorzystała. Niedopuszczalne zatem jest wniesienie przez stronę skargi na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia [...]
Słusznie zauważył Dyrektor Izby Skarbowej w Ł., iż sądy administracyjne przyjmowały, że decyzja organu odwoławczego zapadła w rezultacie wniesienia zażalenia na postanowienie o udzieleniu interpretacji ma charakter rozstrzygnięcia pierwszoinstancyjnego i od tej decyzji przysługuje odwołanie na podstawie art. 221 Ordynacji podatkowej. Brak natomiast wykorzystania przysługującego stronie środka zaskarżenia w myśl art. 52 w związku z art. 58 § 1 pkt 6 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi skutkowało odrzuceniem skargi (por. postanowienie WSA w Warszawie z dnia 15 listopada 2005 r. o sygn. akt III SA/Wa 2416/05, POP 2006/5/84). Dopiero Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w uchwale z dnia 8 stycznia 2007 r. o sygn. akt I FPS 1/2006 zajął odmienne stanowisko w tym zakresie.
Dodatkowo wskazać należy (abstrahując od tego, który z aktów wydanych w toku postępowania administracyjnego podlega zaskarżeniu), że skargę do sądu administracyjnego wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie (art. 53 § 1 p.p.s.a.). Termin do wniesienia skargi sąd uwzględnia z urzędu i jeżeli zostanie stwierdzone uchybienie temu terminowi skarga podlega odrzuceniu (art. 58 § 1 pkt 2 p.p.s.a), chyba , że stosownie do postanowień art. 86 § 1 p.p.s.a, na wniosek skarżącego, który wykaże, że bez własnej winy nie wniósł skargi w terminie, zostanie przywrócony termin do jej wniesienia.
Bezspornym jest, że decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia [...] doręczono stronie [...]., natomiast skargę na tę decyzję pełnomocnik skarżącego złożył dopiero w dniu [...], nie składając jednocześnie wniosku o przywrócenie terminu do jej złożenia.
Z tych względów postanowiono jak w sentencji.