Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Wojciech Czajkowski po rozpoznaniu w dniu 19 września 2018 r. w Olsztynie na posiedzeniu niejawnym wniosku K.K. o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia "[...]" r. , nr "[...]" w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej postanawia odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia.
K.K wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie skargę na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia "[...]"r. w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej.
W skardze zawarł też wniosek o wstrzymanie wykonania postanowienia podnosząc, że stan faktyczny sprawy uprawdopodobnia, iż kara nałożona przez organ jest niezasadna. Jak podał, kara ta podlega egzekucji w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, co oznacza stosowanie środków w zakresie egzekucji obowiązków pieniężnych. Jak podniósł skarżący w związku z wnioskiem o wstrzymanie wykonania postanowienia, kara pieniężna przewidziana w art. 168d i 168e nie różni się zasadniczo od tzw. grzywny egzekucyjnej (grzywny w celu przymuszenia art. 119-126). Celem grzywny nie jest represja za niezgodne z prawem zachowanie zobowiązanego, ale przymuszenie do wykonania obowiązku. Wynikają z tego dalsze konsekwencje, a mianowicie:
- przy grzywnie zagrożenie musi być indywidualne, przy karze pieniężnej istnieje generalne zagrożenie przewidziane wart. 168d i 168e,
- w przeciwieństwie do kary pieniężnej grzywna może być cofnięta.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Na wstępie podkreślić należy, że instytucja wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu lub czynności przez sąd, będąca formą tymczasowej ochrony sądowej udzielanej stronie postępowania, stanowi wyjątek od zasady wyrażonej w art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302), zwanej dalej "p.p.s.a"., zgodnie z którą wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania zaskarżonego aktu. Stosownie do art. 61 § 3 p.p.s.a. sąd może, na wniosek skarżącego, wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania aktu lub czynności, o których mowa w § 1 cytowanego przepisu, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Warunkiem wydania postanowienia o wstrzymaniu wykonania aktu lub czynności jest wykazanie przez stronę okoliczności uzasadniających możliwość wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków (por. B. Dauter [w:] B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka - Medek, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz., Wolters Kluwer 2009, s. 206).
Sąd podziela prezentowane w orzecznictwie stanowisko, że strona jest zobligowana do wnikliwego przedstawienia argumentów i materiałów pozwalających na wszechstronną analizę przesłanek skorzystania z art. 61 § 3 p.p.s.a. (p. postanowienie NSA z dnia 6 lutego 2009 r., sygn. akt II FZ 39/09, LEX nr 489786). I choć Sąd może wówczas sięgać do informacji wynikających z akt sprawy, to nie może jednak zastępować strony w poszukiwaniu racji przemawiających za wstrzymaniem wykonania zaskarżonego aktu.
W niniejszej sprawie wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia w istocie nie został uzasadniony. Pozytywne rozstrzygnięcie w przedmiocie wniosku wymaga bowiem od wnioskodawcy uprawdopodobnienia, że na skutek wykonania decyzji grozi mu szkoda, której rozmiary przekraczają zwykłe następstwa zapłaty, bądź też, że do odwrócenia skutku realizacji zaskarżonego postanowienia nie wystarczy zwrot wyegzekwowanej należności wraz z odsetkami, na co strona może wskazywać, odwołując się np. do sytuacji majątkowej i finansowej, która potwierdzałaby, że wykonanie postanowienia może skutkować poważnymi trudnościami w prowadzeniu jej działalności. Uzasadnienie rozpoznawanego wniosku takich danych oraz argumentów nie zawiera, a zatem trudno w niniejszej sprawie wywodzić, że wykonanie zaskarżonego postanowienia może skutkować takimi konsekwencjami, których nie będzie można naprawić w przyszłości. Powyższe uniemożliwia więc dokonanie oceny, czy w przypadku strony zachodzą przesłanki wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu.
Zauważyć należy, że podnoszone we wniosku o wstrzymanie wykonania postanowienia okoliczności dotyczą w istocie zasadności skargi, a nie przesłanek wskazanych w art. 61 § 3 p.p.s.a.. Rozpoznając ten wniosek Sąd nie może zaś oceniać prawidłowości postanowienia, jako że przesłanki określone w tym przepisie nie są tożsame z tymi, które decydują o zasadności skargi (p. postanowienia NSA z 26 kwietnia 2004 r., sygn. akt FZ 33/04 i FZ 38/04, opubl.:www.orzeczenia.nsa.gov.pl). Oparcie wniosku o ochronę tymczasową na niezgodności postanowienia z prawem, a zwłaszcza rozstrzygnięcie Sądu w tym zakresie, prowadziłoby do swoistego "przesądu" przed właściwym rozpoznaniem sprawy. Zgodnie zaś z uchwałą NSA z dnia 16 kwietnia 2007 r., sygn. akt I GPS 1/07, ustawodawca nie wiąże - choćby w najmniejszym stopniu - wystąpienia podstaw udzielenia ochrony tymczasowej z prawdopodobieństwem uwzględnienia skargi na decyzję (postanowienie). Zatem argumenty strony skarżącej, nawet jeśli okażą się zasadne w toku rozpoznawania przez Sąd skargi, nie stanowią samodzielnej podstawy do wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu. Dlatego też Sąd rozpoznając wniosek o wstrzymanie wykonania, nie mógł brać pod uwagę merytorycznego zarzutu przeciw postanowieniu i przekonania skarżącego o jego wydaniu z naruszeniem prawa.
Mając powyższe na względzie, na podstawie art. 61 § 3 i § 5 p.p.s.a., Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji postanowienia.