Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Elżbieta Lenart po rozpoznaniu w dniu 15 marca 2013 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku R. B. o przywrócenie terminu do wniesienia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku z dnia 9 stycznia 2013 r., sygn. akt I SA/Wa 1822/12 w sprawie ze skargi R. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] sierpnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia pielęgnacyjnego postanawia: odmówić przywrócenia terminu.
Wyrokiem z dnia 9 stycznia 2013 r., sygn. akt I SA/Wa 1822/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę R. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] sierpnia 2012 r. nr [...] wydaną w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia pielęgnacyjnego.
Pismem nadanym w dniu 4 lutego 2013 r. skarżący wniósł o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia uprzednio wskazanego wyroku, bowiem terminowi temu uchybił bez własnej winy.
Wnioskodawca wskazał, że do poczty ma kilka kilometrów, a w ostatnim czasie stan zdrowia jego matki bardzo się pogorszył. Z tego powodu nie mógł jej zostawić i pojechać do innej miejscowości w celu wysłania wniosku.
Ponadto podniósł, że nie mógł złożyć wniosku również z uwagi na trudne warunki dojazdowe (drogi były nieprzejezdne).
Zarządzeniem z dnia 13 lutego 2013 r. Sąd zwrócił się do skarżącego o wskazanie daty ustania przyczyny uchybienia terminowi do złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku oraz o nadesłanie dokumentu uprawdopodabniającego pogorszenie stanu zdrowia matki wnioskodawcy, na które wskazał we wniosku o przywrócenie terminu, w terminie 7 dni pod rygorem odmowy przywrócenia terminu.
W odpowiedzi na powyższe wezwanie R. B. wskazał, że przyczyna uchybienia terminowi ustała w dniu 3 lutego 2013 r. oraz przedłożył zaświadczenie lekarskie z dnia [...] lutego 2013 r. opisujące stan zdrowia jego matki M. B.. Do zaświadczenia została załączona niepodpisana informacja, że u ww. osoby okresowo zdarzają się zaburzenia pogorszenia kontaktu, które po kilku ewentualnie kilkunastu dniach trwania najczęściej samoistnie ustępują. W tym czasie osoba ta wymaga większej uwagi i opieki ze strony rodziny.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.
W świetle postanowień zawartych w art. 86 i 87 ustawy z 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) uchybiony termin należy przywrócić, jeżeli zostaną spełnione łącznie następujące przesłanki: 1) strona wystąpi z wnioskiem o przywrócenie terminu; 2) wniosek ten zostanie wniesiony w ciągu siedmiu dni od dnia ustania przyczyny uchybienia terminu; 3) jednocześnie z wniesieniem wniosku zostanie dopełniona czynność, dla której określony był termin 4) we wniosku zostaną uprawdopodobnione okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu; 5) uchybienie terminowi powoduje powstanie ujemnych dla strony skutków w zakresie postępowania sądowego (art. 86 § 2 ppsa).
Natomiast zgodnie z art. 88 tej ustawy spóźniony lub z mocy ustawy niedopuszczalny wniosek o przywrócenie terminu sąd odrzuci na posiedzeniu niejawnym. Na postanowienie przysługuje zażalenie.
W niniejszej sprawie skarżący wniósł wniosek o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku.
Zdaniem Sądu w przedmiotowej sprawie skarżący nie uprawdopodobnił, że uchybienie ww. terminu nastąpiło bez jego winy.
Kryterium braku winy, jako przesłanka zasadności wniosku o przywrócenie terminu polega na dopełnieniu przez stronę obowiązku dołożenia szczególnej staranności przy dokonywaniu czynności procesowej. Zarówno w nauce postępowania administracyjnego (np. M. Jaśkowska, A. Wróbel, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Zakamycze 2000, s. 368-370), jak i postępowania cywilnego panuje zgodność, że oceniając wystąpienie tej przesłanki sąd powinien przyjąć obiektywny miernik staranności, której można wymagać od każdego należycie dbającego o swoje interesy - T. Ereciński, J. Gudowski, M. Jędrzejewska, Komentarz do kodeksu postępowania cywilnego, Część pierwsza, postępowanie rozpoznawcze, t. 1, Warszawa 2003, s. 362. Stanowisko to zostało zaakceptowane w orzecznictwie NSA.