Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Elżbieta Lenart po rozpoznaniu w dniu 17 września 2012 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku J. K. o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku w sprawie ze skargi J. K. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] sierpnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji postanawia: odmówić przywrócenia terminu.
Pismem z dnia 28 września 2011 r. J. K. wniósł skargę na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] sierpnia 2011 r., nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji.
Zarządzeniem z dnia 27 marca 2012 r. została wyznaczona rozprawa na dzień 18 maja 2012 r.
Przesyłka zawierająca zawiadomienie o ww. terminie została doręczona osobiście skarżącemu w dniu 3 kwietnia 2012 r., co potwierdza własnoręczny podpis ww. osoby na zwrotnym potwierdzeniu odbioru, a także umieszczona tam informacja, że przesyłka została wydana adresatowi.
Wyrokiem z dnia 18 maja 2012 r., sygn. akt I SA/Wa 2096/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę J. K. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] sierpnia 2011 r. Powyższe orzeczenie stało się prawomocne z dniem 19 czerwca 2012 r.
Pismem z dnia 28 sierpnia 2012 r. skarżący wniósł o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o sporządzenie i doręczenie uzasadnienia wyroku wskazując, że w dniu 22 sierpnia 2012 r., podczas rozmowy telefonicznej z pracownikiem Sądu ustalił, iż w niniejszej sprawie zapadł wyrok. Stwierdził, że o rozprawie nigdy nie został skutecznie powiadomiony, bowiem nie otrzymał zawiadomienia o jej terminie. Stwierdził ponadto, że od dnia skierowania sprawy do sądu był kilkakrotnie hospitalizowany.
W opinii skarżącego podjął on możliwe starania zmierzające do ustalenia toku postępowania, co uzasadnia przywrócenie terminu do złożenia wniosku o sporządzenie wyroku.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.
W świetle postanowień zawartych w art. 86 i 87 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270) jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy Sąd na jej wniosek przywróci termin, jeżeli zostaną spełnione łącznie następujące przesłanki: 1) strona wystąpi z wnioskiem o przywrócenie terminu; 2) wniosek ten zostanie wniesiony w ciągu siedmiu dni od dnia ustania przyczyny uchybienia terminu; 3) jednocześnie z wniesieniem wniosku zostanie dopełniona czynność, dla której określony był termin 4) we wniosku zostaną uprawdopodobnione okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu; 5) uchybienie terminowi powoduje powstanie ujemnych dla strony skutków w zakresie postępowania sądowego (art. 86 § 2 p.p.s.a.).
Natomiast zgodnie z art. 88 tej ustawy spóźniony lub z mocy ustawy niedopuszczalny wniosek o przywrócenie terminu sąd odrzuci na posiedzeniu niejawnym. Na postanowienie przysługuje zażalenie.
W niniejszej sprawie skarżący wniósł wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku, wskazując jako przyczynę uchybienia terminowi brak poinformowania go o wyznaczonej rozprawie.
Zdaniem Sądu w przedmiotowej sprawie skarżący nie uprawdopodobnił, że przy uchybieniu terminu do złożenia powyższego wniosku wystąpiły okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu temu terminowi.
Kryterium braku winy, jako przesłanka zasadności wniosku o przywrócenie terminu, polega na dopełnieniu przez stronę obowiązku dołożenia szczególnej staranności przy dokonywaniu czynności procesowej. Zarówno w nauce postępowania administracyjnego (np. M. Jaśkowska, A. Wróbel, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Zakamycze 2000, s. 368-370), jak i postępowania cywilnego panuje zgodność, że oceniając wystąpienie tej przesłanki sąd powinien przyjąć obiektywny miernik staranności, której można wymagać od każdego należycie dbającego o swoje interesy (T. Ereciński, J. Gudowski, M. Jędrzejewska, Komentarz do kodeksu postępowania cywilnego, Część pierwsza, postępowanie rozpoznawcze, t. 1, Warszawa 2003, s. 362). Stanowisko to zostało zaakceptowane w orzecznictwie NSA.