Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Przemysław Żmich po rozpoznaniu w dniu 1 lutego 2017 r na posiedzeniu niejawnym wniosku Gminy G. o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji oraz decyzji Wojewody [...] nr [...] z dnia [...] lutego 2014 r. w sprawie ze skargi Gminy G. na decyzję Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia[...] listopada 2016 r. nr [...] w przedmiocie nabycia z mocy prawa własności nieruchomości postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji oraz decyzji Wojewody [...] nr [...] z dnia [...] lutego 2014 r.
Decyzją z dnia [...] listopada 2016 r. nr [...] Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] nr [...] z dnia [...] lutego 2014 r., znak [...] stwierdzającą nabycie z mocy prawa z dniem 1 lipca 2000 r. nieodpłatnie przez Gminę G. własności nieruchomości rolnej położonej w jednostce ewidencyjnej G., w obrębie [...], oznaczonej jako działka nr [...] o powierzchni [...] ha.
Pismem z dnia [...] grudnia 2016 r. Gmina G. wniosła, do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na powyższą decyzję. W skardze zawarty został wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji z uwagi na konieczność podejmowania przez gminę działań zmierzających do utrzymania nieruchomości i przejęcia wszelkich obowiązków z tym związanych.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.
Zgodnie z art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.), zwanej dalej "Ppsa", po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Przy czym podkreślić trzeba, że orzeczenie dotyczące wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji i decyzji ją poprzedzającej ma charakter fakultatywny, o czym świadczy użyty w powyższym przepisie zwrot "sąd może". Oznacza to, że Sąd może, lecz nie musi wstrzymać wykonania zaskarżonego aktu lub czynności, nawet, jeżeli stwierdzi, iż w danej sprawie występują przesłanki określone w art. 61 § 3 Ppsa.
Celem przewidzianej w tym przepisie ochrony tymczasowej jest uchronienie skarżącego przed skutkami wykonania zakwestionowanego aktu, które mogą być trudne do odwrócenia, po ewentualnym jego uchyleniu przez Sąd. Udzielenie tej ochrony odbywa się wyłącznie na wniosek. Przy czym żądając wstrzymania wykonania decyzji, strona ma obowiązek wykazać istnienie konkretnych okoliczności pozwalających wywieść, że wstrzymanie aktu lub czynności jest zasadne z uwagi na niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków (por. post. NSA z 25.01.2011 r., sygn. akt I OZ 36/11, Lex nr 741834).
Wstrzymanie wykonania decyzji ma zatem charakter wyjątkowy.
W orzecznictwie sądowoadministracyjnym podkreśla się, że chodzi o taką szkodę, która nie będzie mogła być wynagradzana przez późniejszy zwrot spełnionego i wyegzekwowanego świadczenia ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do pierwotnego stanu.
W rozpoznawanej sprawie skarżąca, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, nie uzasadniła wniosku o wstrzymanie zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji, a zatem nie przedstawiła żadnych konkretnych zdarzeń, które mogłyby uprawdopodobnić, że spełniona została którakolwiek z przesłanek wymienionych w wyżej cytowanym przepisie.
Wobec powyższego rozpoznając przedmiotowy wniosek w ramach przesłanek z art. 61 § 3 Ppsa stwierdzić należy, że nie zasługuje on na uwzględnienie. Nie można bowiem przyjąć, że w sytuacji, gdy skarżąca nie wskazuje we wniosku ani na niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków ani tych przesłanek w ogóle nie uzasadnia, to obowiązkiem sądu jest poszukiwanie tych okoliczności (por. post. NSA z 6.02.2009 r., sygn. akt II FZ 39/09).