Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący : Antoni Hanusz (spr.) po rozpoznaniu w dniu 7 września 2009 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej J.B. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 16 stycznia 2008 r. sygn. akt I SA/Bk 530/07 w zakresie odrzucenia skargi w sprawie ze skargi J.B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia 17 sierpnia 2007 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zwrotu opłaty skarbowej postanawia: oddalić skargę kasacyjną.
II FSK 788/08
Uzasadnienie
1. Zaskarżonym postanowieniem z dnia 16 stycznia 2008 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku, w sprawie o sygnaturze I SA/Bk 530/07, odrzucił skargę J. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia 17 sierpnia 2007 roku, w przedmiocie odmowy zwrotu opłaty skarbowej. Sąd w uzasadnieniu postanowienia wskazał, że J.B. na rozprawie w dniu 16 stycznia 2008 r. oświadczył, że występuje w sprawie jako skarżący mimo, że w postępowaniu podatkowym był jedynie pełnomocnikiem P.B., będącego stroną postępowania przed organami podatkowymi. Jako powód takiego stanu rzeczy wnoszący skargę wskazał okoliczność, iż opłatę skarbową uiszczał z własnych środków pieniężnych, ale jako pełnomocnik, bo decyzje były wydawane na P.B. Sąd w motywach tego rozstrzygnięcia wskazał, że zgodnie z art. 50 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej u.p.p.s.a., uprawnionym do wniesienia skargi jest co do zasady każdy kto ma w tym interes prawny, zaś w sprawach dotyczących interesów prawnych innych osób jedynie prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich i organizacja społeczna o ile sprawa mieści się w zakresie jej statutowej działalności i brała ona udział w postępowaniu administracyjnym. Sąd nie dopatrzył się interesu prawnego J.B. zaznaczając, że do momentu złożenia skargi występował on jedynie w charakterze pełnomocnika strony postępowania podatkowego, czyli P.B. Tym samym brak było związku między czynnością organu administracji publicznej a chronionym przepisami prawa materialnego interesem prawnym wnoszącego skargę. Biorąc pod uwagę powyższe wnioski Wojewódzki Sad Administracyjny odrzucił skargę w trybie art. 58 § 1 pkt 6 u.p.p.s.a.
2. W skardze kasacyjnej do Naczelnego Sądu Administracyjnego J.B. zaskarżył powyższe postanowienie w całości, zarzucając mu naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, to jest art. 58 § 1 pkt 6 u.p.p.s.a. Do naruszenia tego dojść miało przez niezasadne przyjęcie, ze J.B. nie ma interesu prawnego w sytuacji, gdy od początku wnosił o zwrot opłaty skarbowej na jego rzecz z uwagi, że została ona poniesiona przez niego. Autor skargi kasacyjnej argumentował, że decyzja pierwszoinstancyjna była skierowana do niego bezpośrednio, nie zaś do niego jako pełnomocnika P.B. To prowadzić miało do uznania za błędne wskazanie przez sąd administracyjny braku legitymacji jako powodu odrzucenia skargi. W dalszej kolejności w skardze kasacyjnej wskazano na naruszenie w zaskarżonym postanowieniu art. 145 § 1 pkt 2 u.p.p.s.a. przez brak jego zastosowania. W ocenie strony wnoszącej skargę kasacyjną stwierdzenie przed sądem administracyjnym, że postępowanie przed organami administracyjnymi od samego początku toczyło się na wniosek podmiotu nieuprawnionego, skutkowało tym, iż decyzje podatkowe w jego toku wydane były nieważne z mocy art. 247 § 1 pkt 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja Podatkowa (Dz. U. z 2005 roku Nr 8, poz.60). Powodować to miało, że prawidłowym rozstrzygnięciem w tej sprawie powinien być wyrok stwierdzający nieważność decyzji i postanowienia w sprawie nadpłaty, a nie postanowienie odrzucające skargę.