Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA: Anna Dumas po rozpoznaniu w dniu 14 lutego 2014 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zażalenia J. L. w przedmiocie prawa pomocy w zakresie całkowitym na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 15 października 2013 r., sygn. akt II SA/Go 794/13 w sprawie ze skargi J. L. na uchwałę Rady Miejskiej w O. z dnia 29 maja 2013 r., nr [...] w sprawie wyboru metody ustalenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi oraz ustalenia stawki tej opłaty postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie w części odmawiającej przyznania prawa pomocy i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gorzowie Wielkopolskim.
Postanowieniem z dnia 15 października 2013 r., sygn. akt II SA/Go 794/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim odrzucił skargę J. L. na uchwałę Rady Miejskiej w O. z dnia 29 maja 2013 r. nr [...] w sprawie wyboru metody ustalenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi oraz ustalenia stawki tej opłaty (Dz. Urz. Woj. [...]). Tym samym postanowieniem Sąd I instancji odmówił przyznania prawa pomocy.
Przyczyną odrzucenia skargi był fakt, że w nadesłanych przez organ aktach administracyjnych sprawy oraz wśród złożonych przez skarżącego w odpowiedzi na zarządzenie Przewodniczącego Wydziału pismach brak było uprzedniego wezwania Rady Miejskiej w O. do usunięcia naruszenia interesu prawnego skarżącego, wywołanego powyższą uchwałą. W związku z tym Sąd uznał, że skarga na tę uchwałę została wniesiona bez wypełnienia wynikającego z art. 101 ust. ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 594 ze zm.) wymogu uprzedniego wezwania organu gminy do usunięcia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia wywołanego zaskarżonym aktem, co przesądza o niedopuszczalności skargi w rozumieniu art. 58 § 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., dalej p.p.s.a.). Nadto, Sąd zaznaczył, że pomimo niewskazania w nadesłanym wezwaniu z 29 maja 2013 r. uchwały nr [...], skargę również należałoby uznać za niedopuszczalną jako wniesioną po upływie ustawowego terminu. Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa zostało bowiem złożone w Urzędzie Miejskim w O. dnia 29 maja 2013 r., zaś Rada Miejska nie udzieliła na nie odpowiedzi. Oznacza to, że w myśl art. 53 § 2 p.p.s.a. termin do wniesienia skargi na uchwałę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wynosił 60 dni, rozpoczął swój bieg od dnia następnego, tj. 30 maja 2013 r. i upłynął z dniem 29 lipca 2013 r. Tymczasem skarga J. L. została wniesiona dnia 5 sierpnia 2013 r., a więc po upływie ustawowego terminu. Zdaniem Sądu, przesądzało to o konieczności odrzucenia skargi na podstawie art. 58 § 1 pkt 2 p.p.s.a.
Sąd wskazał przy tym, że w myśl art. 247 p.p.s.a. prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności jej skargi, zaś w orzecznictwie sądowym panuje zgodny pogląd, że o oczywistej bezzasadności skargi można mówić, gdy bez potrzeby głębszej analizy prawnej nie ulega najmniejszej wątpliwości, że nie może ona zostać uwzględniona. Sąd wskazał, że chodzi o taką sytuację, w której obowiązujące prawo jasno i jednoznacznie wyklucza możliwość uwzględnienia żądania skarżącego (postanowienie NSA z 14 marca 2012 r., II GZ 82/12, LEX nr 1121172), zaś stan faktyczny i prawny danej sprawy nie budzi najmniejszych wątpliwości co do braku szans na jej uwzględnienie (postanowienie NSA z 28 lutego 2012 r., II FZ 109/12, LEX nr 1121093), zaś przepis art. 247 p.p.s.a. znajduje zastosowanie przede wszystkim w sytuacjach, w których skarga kwalifikuje się do odrzucenia (postanowienie NSA z 22 lutego 2012 r., I OZ 1110/11, LEX nr 1120723), co ma miejsce w niniejszej sprawie. Wobec powyższego, w zakresie dotyczącym wniosku skarżącego o przyznanie prawa pomocy, na podstawie art. 247 p.p.s.a., Sąd odmówił przyznania prawa pomocy.