Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA : Edyta Anyżewska po rozpoznaniu w dniu 24 września 2009 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zażalenia J. P. na zarządzenie Przewodniczącego Wydziału Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 3 lipca 2009 r. sygn. akt I SA/Łd 595/09 w zakresie wpisu od skargi w sprawie ze skargi J. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. [...] z dnia 18 maja 2009 r. nr [...] w przedmiocie łącznego zobowiązania pieniężnego za 2009 r. postanawia: oddalić zażalenie.
Zaskarżonym zarządzeniem z dnia 3 lipca 2009 r. (sygn. akt I SA/Łd 595/09) Przewodniczący Wydziału Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi wezwał J. P. do opłacenia złożonej skargi kwotą 100 zł w terminie siedmiu dni od daty doręczenia odpisu zarządzenia, pod rygorem odrzucenia skargi.
Jako podstawę prawną swojego działania Przewodniczący powołał art. 220 § 1 i § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej P.p.s.a., a także § 1 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 221, poz. 2193 ze zm.).
W zażaleniu na powyższe zarządzenie skarżący domagał się jego uchylenia, podnosząc że skarga do Sądu jest w pełni uzasadniona, a pobieranie od niej opłat jest "wymuszone i nieuzasadnione".
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Przedmiotem skargi do Sądu wojewódzkiego jest decyzja organu podatkowego wydana w przedmiocie wymiaru łącznego zobowiązania pieniężnego za 2009 r. (w kwocie 120 zł). Nie budzi zatem wątpliwości, że jest to decyzja dotycząca należności pieniężnej.
Natomiast od pisma wszczynającego postępowanie przed sądem administracyjnym w danej instancji (art. 230 § 1 P.p.s.a.), którym jest m.in. skarga (art. 230 § 2 P.p.s.a.), pobierany jest wpis stosunkowy, jeżeli przedmiotem zaskarżenia jest akt (np. decyzja) lub czynność dotyczące należności pieniężnej (art. 3 § 2 w zw. z art. 231 P.p.s.a.).
Z kolei zgodnie z art. 220 P.p.s.a., Sąd nie podejmie żadnej czynności na skutek pisma, od którego nie zostanie uiszczona należna opłata. W tym przypadku, z zastrzeżeniem § 2 i 3, przewodniczący wzywa wnoszącego pismo, aby pod rygorem pozostawienia pisma bez rozpoznania uiścił opłatę w terminie siedmiu dni od dnia doręczenia wezwania. W razie bezskutecznego upływu tego terminu przewodniczący wydaje zarządzenie o pozostawieniu pisma bez rozpoznania (§ 1). Skarga, skarga kasacyjna, zażalenie oraz skarga o wznowienie postępowania, od których pomimo wezwania nie został uiszczony należny wpis, podlegają odrzuceniu przez sąd (§ 3).
Przewodniczący Wydziału miał zatem obowiązek wezwać stronę do opłacenia wpisu sądowego od skargi, w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania (odpisu zarządzenia), pod rygorem jej odrzucenia, co też uczynił, postępując zgodnie z dyspozycją w/w przepisów.
Natomiast obowiązek ponoszenia przez skarżącego kosztów procesu wynika z art. 199 P.p.s.a. Zgodnie z tym przepisem strony ponoszą koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Obowiązek opłacania kosztów postępowania nie jest zatem, wbrew przekonaniu strony, związany z ewentualną zasadnością wnoszonej skargi.
W zaskarżonym zarządzeniu prawidłowo również ustalono wysokość wpisu, stosownie do § 1 pkt 1 w/w rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. Wartość przedmiotu zaskarżenia wynosi 120 zł, toteż w sprawie wymagana jest najniższa możliwa opłata sądowa. W myśl bowiem ostatnio wymienionego przepisu wpis stosunkowy zależy od wysokości należności pieniężnej objętej zaskarżonym aktem i wynosi do 10.000 zł - 4 % wartości przedmiotu zaskarżenia, nie mniej jednak niż 100 zł.
Zarządzenie zawiera wszystkie niezbędne informacje, dotyczące sposobu i terminu uiszczenia wymaganej opłaty oraz rygoru, jak również wskazanie podstaw prawnych tego żądania. Strona została pouczona o przysługujących jej prawach przy doręczeniu zarządzenia (k. 9-10 akt sądowych).
Skoro zaskarżone zarządzenie jest prawidłowe, to na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 2 i art. 198 P.p.s.a. należało orzec jak w sentencji.