Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Jan Rudowski po rozpoznaniu w dniu 25 marca 2009 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zażalenia J. B. na postanowienie o zwrocie kosztów postępowania zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 21 stycznia 2008 r., sygn. akt I SA/Bk 443/08 w sprawie ze skargi J. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia 25 sierpnia 2008 r., Nr [...] w przedmiocie łącznego zobowiązania podatkowego za 2007 r. postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w B. NSA/post.1 - postanowienie "ogólne" 2
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku wyrokiem z dnia 21 stycznia 2009 r., sygn. akt I SA/Bk 443/08, po rozpoznaniu skargi J. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia 25 sierpnia 2008 r., nr [...], w przedmiocie łącznego zobowiązania podatkowego za 2007 r. - uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji i stwierdził, że zaskarżone decyzje nie podlegają wykonaniu w całości.
W punkcie trzecim wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny zasądził od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. na rzecz skarżącego kwotę 118 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
W uzasadnieniu podjętego rozstrzygnięcia w zakresie kosztów postępowania sądowego Sąd pierwszej instancji, powołując się na art. 200 w zw. z art. 205 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r., - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - zw. dalej w skrócie: p.p.s.a., wskazał, że uwzględnił uiszczony przez skarżącego wpis (100 zł) oraz koszty dojazdu do Sądu skarżącego (18 zł). Nie uwzględniono natomiast wniosku skarżącego o zasądzenie równowartości utraconego zarobku wskutek stawiennictwa w Sądzie. Sąd powołując się na art. 2 w związku z art. 13 Dekretu z dnia 26 października 1950 r. o należnościach świadków, biegłych i stron w postępowaniu sądowym (Dz. U. Nr 49, poz. 445 ze zm.) zw. dalej w skrócie: Dekretem z dnia 26 października 1950 r. zgodnie z którym strona, która domaga się zwrotu równowartości utraconego zarobku jest zobowiązana wykazać, że zarobek w tak określonej wysokości rzeczywiście utraciła w związku ze stawiennictwem w sądzie, a zatem nie tylko wysokość zarobku, ale też fakt jego utraty. Zaświadczenie dotyczące powierzchni przeliczeniowej gospodarstwa rolnego w ocenie Sądu pierwszej instancji pozwala jedynie na określenie przeciętnego teoretycznego dochodu z pracy w indywidualnym gospodarstwie rolnym. Natomiast ze złożonego w sprawie wniosku o przyznanie prawa pomocy nie wynika, aby skarżący osiągał dochody, które mógłby utracić wskutek stawiennictwa w sądzie. W związku z tym w sprawie trudno uznać za dostatecznie udowodnione przez skarżącego, że jego stawiennictwo w Sądzie na rozprawie skutkowało utratą zarobku we wskazanej przez niego wysokości.
Skarżący wniósł zażalenie na zawarte w punkcie trzecim wyroku rozstrzygnięcie co do zwrotu kosztów postępowania w części dotyczącej pominięcia w zasądzonej kwocie zwrotu kosztów utraconego zarobku.
Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:
1) naruszenie art. 205 § 1 p.p.s.a. oraz art. 2 w związku z art. 13 Dekretu z dnia 26 października 1950 r. i art. 205 § 3 p.p.s.a. oraz art. 106 § 3,4,5 p.p.s.a. w związku z art. 322 K.p.c.; w następstwie tego, że
a) Sąd niezasadnie uznał, że skarżący nie udowodnił faktu i wysokości utraconego zarobku, przy czym nie pouczył skarżącego o skutkach ewentualnych zaniedbań - obraza art. 6 p.p.s.a.,
b) zostały pominięte okoliczności znane Sądowi z urzędu oraz fakty powszechnie znane,
c) przy ocenie wyników zaprezentowanych i posiadanych dowodów nie uwzględniono treści art. 322 k.p.c.,