Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Joanna Sieńczyło-Chlabicz po rozpoznaniu w dniu 29 września 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej S. Sp. z o.o. z siedzibą w N. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K. z dnia 12 kwietnia 2016 r. sygn. akt III SA/Kr 1579/15 w sprawie ze skargi S. Sp. z o.o. z siedzibą w N. na § 3 ust. 1 pkt 2 i ust. 3 uchwały Rady Miasta N. z dnia 24 października 2000 r. nr XXXIV/352/2000 w przedmiocie ustalenia dla miasta N. maksymalnej liczby punktów sprzedaży napojów alkoholowych zawierających powyżej 4,5% alkoholu (z wyjątkiem piwa) przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży oraz zasad usytuowania miejsc sprzedaży napojów alkoholowych oddala skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. postanowieniem z dnia 12 kwietnia 2016 r. odrzucił skargę S. sp. z o.o. z siedzibą w N. na § 3 ust. 1 pkt 2 i ust. 3 uchwały Rady Miasta Nowy Sącz z dnia [...] października 2000 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia dla miasta N. maksymalnej liczby punktów sprzedaży napojów alkoholowych zawierających powyżej 4,5% alkoholu (z wyjątkiem piwa) przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży oraz zasad usytuowania miejsc sprzedaży napojów alkoholowych oraz zwrócił skarżącej uiszczony wpisu.
Sąd I instancji za podstawę rozstrzygnięcia przyjął następujące ustalenia.
W dniu [...] października 2000 r. Rada Miasta N. podjęła uchwałę nr [...] w sprawie ustalenia dla miasta N. maksymalnej liczby punktów sprzedaży napojów alkoholowych zawierających powyżej 4,5% alkoholu (z wyjątkiem piwa), przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży oraz zasad usytuowania miejsc sprzedaży napojów alkoholowych (dalej: uchwała z 2000 r.). Uchwała została podjęta na podstawie art. 12 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. Nr 35, poz. 230 ze zm.).
S. sp. z o.o. z siedzibą w N. (dalej: skarżąca lub spółka) wniosła skargę na tę uchwałę. W uzasadnieniu skargi wskazała, że już po wydaniu zaskarżonej uchwały, w dniu [...] kwietnia 2001 r. Rada Miasta N. podjęła kolejną uchwałę nr [...], w której w § 1 ust. 2 dokonano zmiany § 3 ust. 3 uchwały z 2000 r. (dalej: uchwała z 2001 r.). Dotychczasową treść tego przepisu w brzmieniu: "W już istniejących punktach sprzedaży napojów alkoholowych, usytuowanych w bezpośrednim sąsiedztwie obiektów wymienionych w ust. 1, sprzedaż napojów alkoholowych może być kontynuowana w dotychczasowym zakresie lub poszerzona o napoje o innej zawartości alkoholu, jeżeli prowadzenie punktów nie powoduje zakłóceń w funkcjonowaniu oraz działalności instytucji i organizacji mieszczących się w tych obiektach" - zastąpiono następującym brzmieniem: "W już istniejących punktach sprzedaży napojów alkoholowych, usytuowanych w bezpośrednim sąsiedztwie obiektów wymienionych w ust. 1, sprzedaż napojów alkoholowych może być kontynuowana w dotychczasowym zakresie do czasu wygaśnięcia zezwolenia z przyczyn określonych w ustawie".
Skarżąca wskazała, że zaskarżoną uchwałą został naruszony jej interes prawny lub uprawnienie. Podniosła, że interes prawny skarżącej wynika z faktu, że jako przedsiębiorca i właściciel lokalu nr [...] położonego w N. przy ul. [...] nie może sprzedawać w tym lokalu napojów alkoholowych, gdyż Komisja Rozwiązywania Problemów Alkoholowych wyraziła negatywną opinię. W uzasadnieniu wskazano, że w budynku działa punkt przedszkolny, a tym samym obydwa podmioty znajdują się w bezpośrednim sąsiedztwie poprzez zajmowanie powierzchni tego samego budynku.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. odrzucił skargę, wskazując na brak legitymacji prawnej skarżącej do zaskarżenia określonych w skardze przepisów uchwały z 2000 r.
Przede wszystkim Sąd I instancji stwierdził, że skarżąca kwestionowała już przed sądem administracyjnym znowelizowane brzmienie § 3 ust. 3 zaskarżonej uchwały wnosząc skargę na § 1 ust. 2 uchwały z 2001 r. Prawomocnym postanowieniem z dnia 26 maja 2015 r. (sygn. akt: III SA/Kr 197/15) Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. odrzucił skargę ze względu na brak legitymacji procesowej skarżącej. Zgodnie zaś z art. 171 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.; dalej: p.p.s.a.) orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy i inne organy państwowe, a w przypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Skoro znowelizowane brzmienie § 3 ust. 3 zaskarżonej uchwały odpowiada brzmieniu § 1 ust. 2 uchwały z 2001 r., to również skargę w zakresie dotyczącym § 3 ust. 3 zaskarżonej uchwały należało odrzucić z powodu braku legitymacji procesowej strony skarżącej.