Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Wojciech Kręcisz po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Stanisława O. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 20 lipca 2016 r., sygn. akt III SA/Kr 784/16 o odrzuceniu skargi w sprawie ze skargi Stanisława O. na upomnienie Związku "K." w C. z dnia [...] marca 2016 r. nr [...] w przedmiocie należności z tytułu opłat za korzystanie z przystanków autobusowych postanawia: oddalić skargę kasacyjną
Postanowieniem z dnia 20 lipca 2016 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie odrzucił skargę Stanisława O. na upomnienie Związku Komunalnego "Komunikacja Międzygminna" w C. z dnia [...] marca 2016 r. nr [...].
Związek Komunalny "Komunikacja Międzygminna" w C. skierował do Stanisława O. prowadzącego działalność pod nazwą Usługi Transportowe - dalej skarżącego - upomnienie z dnia [...] marca 2016 r. nr [...] wydane na podstawie art. 15 § 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. z 2014 r., poz. 1619 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 maja 2014 r. w sprawie trybu postępowania wierzycieli należności pieniężnych przy podejmowaniu czynności zmierzających do zastosowania środków egzekucyjnych (Dz.U. z 2014 r., poz. 656) w związku z koniecznością uregulowania przez skarżącego należności z tytułu opłat za korzystanie z przystanków autobusowych na podstawie art. 16 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym z dnia 6 grudnia 2010 r. (Dz.U. z 2011 r., poz. 13).
Stanisław O. zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie ww. upomnienie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie odrzucił skargę uznając, że upomnienie, które stało się przedmiotem skargi Stanisława O. nie mieści się w zakresie kognicji sądu administracyjnego wyznaczonego treścią przepisu art. 3 § 2, i § 3 oraz w art. 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2016r., poz. 718), a zatem skarga na to upomnienie nie należy do właściwości sądów administracyjnych.
W skardze kasacyjnej Stanisław O. domagał się uchylenia postanowienia Sądu z dnia 20 lipca 2016 r. i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.
Uzasadniając swoje stanowisko wnoszący skargę kasacyjną wskazał błędne niezastosowanie w sprawie art. 2 ust. 2 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa, naruszenie art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. poprzez przyjęcie, że przedmiotowe upomnienie nr [...] nie jest innym niż określone w art. 3 § 2 pkt 1 - 3 p.p.s.a. aktem z zakresu administracji publicznej dotyczącym obowiązków wynikających z przepisów prawa podlegającym kontroli przez Sąd Administracyjny, co spowodowało odrzucenie skargi, art. 58 § 1 pkt 1 p.p.s.a. przez przyjęcie, że niniejsza sprawa nie należy do właściwości sądu administracyjnego, co miało istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia poprzez odrzucenie skargi.
W odpowiedzi na skargę kasacyjną Związek Komunalny "Komunikacja Międzygminna" w C. wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej oraz zasądzenie kosztów postępowania procesowego.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a., którego naruszenie przez Sąd I instancji zarzuciła skarżąca kasacyjnie, kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na inne niż decyzje administracyjne i postanowienia, akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, z wyłączeniem aktów lub czynności podjętych w ramach postępowania administracyjnego określonego w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267 ze. zm.) oraz postępowań określonych w działach IV, V i VI ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz postępowań, do których mają zastosowanie przepisy powołanych ustaw. Aby akt lub czynność podlegały kontroli sądu administracyjnego, muszą one spełniać następujące warunki: 1) nie mogą mieć formy decyzji lub postanowienia wydanego w postępowaniu jurysdykcyjnym, egzekucyjnym lub zabezpieczającym, 2) muszą mieć charakter publicznoprawny, 3) muszą być skierowane do indywidualnego podmiotu, 4) muszą dotyczyć jego uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa.