Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Cezary Pryca po rozpoznaniu w dniu 21 czerwca 2011 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej G.Spółki jawnej H.P.i S-ka w R. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 2 lutego 2011 r., sygn. akt V SA/Wa 129/11 w sprawie ze skargi G.Spółki jawnej H.P.i S-ka w R. na pismo Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa z dnia 26 listopada 2010 r. nr [...] w przedmiocie pomocy finansowej ze środków unijnych postanawia: oddalić skargę kasacyjną. NSA/post.1 - postanowienie "ogólne"
Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. postanowieniem z dnia 2 lutego 2011 r. o sygn. akt V SA/Wa 129/11 odrzucił skargę G. Spółki jawnej H. P. i Spółka w R. na pismo Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa z dnia 26 listopada 2010 r. nr [...] w przedmiocie przyznania pomocy ze środków unijnych.
W skardze kasacyjnej od powyższego postanowienia Spółka na podstawie art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej p.p.s.a., zarzuciła naruszenie przepisów postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy tj. art. 3 § 2 p.p.s.a. przez przyjęcie, że spór zaistniały między Spółką G. a Agencją Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa jest sprawą cywilną, a w związku z tym nie podlega kognicji sądów administracyjnych.
Spółka wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w W. do ponownego rozpoznania.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie jest uzasadniona i podlega oddaleniu. W skardze kasacyjnej G. Spółka z o.o. zarzuciła Sądowi I instancji naruszenie art. 3 § 2 p.p.s.a. poprzez przyjęcie, że spór zaistniały między Spółką a Agencją Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa nie należy do właściwości sądów administracyjnych lecz stanowi sprawę cywilną. Naczelny Sąd Administracyjny nie podziela stanowiska Skarżącej. W myśl art. 3 § 2 kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na:
1) decyzje administracyjne;
2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty;
3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie;
4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa;
4a) (1) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach;
5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej;
6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej;
7) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego;
8) (2) bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4a.
Ocena prawidłowości wykonywania zobowiązań przez stronę wynikających z umowy cywilnoprawnej wraz ze skutkami ich nienależytego wykonania lub ich braku podlega zatem kognicji sądów cywilnych. Agencja dochodząc zwrotu pomocy finansowej wypłaconej na podstawie umowy działa jako strona stosunku cywilnoprawnego i realizuje uprawnienia określone w treści umowy. Stosownie do postanowień umowy, w razie niewywiązania się beneficjenta z obowiązku utrzymania określonej liczby nowoutworzonych miejsc pracy, Agencja ma prawo wypowiedzieć umowę ze skutkiem natychmiastowym i wezwać drugą stronę do zwrotu otrzymanej kwoty pomocy finansowej wraz z odsetkami w wysokości określonej i liczonej od daty przekazania środków pieniężnych na rzecz beneficjenta, w terminie 14 dni od daty otrzymania wezwania do zapłaty. W przypadku braku porozumienia pomiędzy Agencją a beneficjentem wszelkie spory między stronami zgodnie z treścią § 14 umowy, będą rozstrzygane przez sąd powszechny właściwy dla siedziby Agencji. Mając na uwadze powyższe oraz stan faktyczny w sprawie stwierdzić należy, że objęte skargą do Sądu I instancji pismo Agencji z dnia 26 listopada 2010 r. nie jest jednostronnym, autorytatywnym oświadczeniem woli organu kształtującym sytuację prawną Spółki na podstawie normy materialnego prawa publicznego tj. decyzją administracyjną. Pismo Agencji nie może być także uznane za akt, o którym mowa w art. 3 § 2 p.p.s.a. gdyż nie potwierdza ono praw lub obowiązków określonych w przepisach prawa. Sporne pismo Agencji odnosi się wyłącznie do konsekwencji prawnych związanych z niewykonaniem przez beneficjenta - Spółkę - umowy i z tego względu jest ono wyłączone od kognicji sądu administracyjnego.
W związku z tym, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że zaskarżone orzeczenie Sądu I instancji jest zgodne z prawem i na podstawie art. 184 p.p.s.a. oddalił skargę kasacyjną.