Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Kisielewicz Sędzia NSA Tadeusz Cysek Sędzia NSA Janusz Zajda (spr.) Protokolant Karol Pachnik po rozpoznaniu w dniu 15 kwietnia 2010 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej wniosku Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. z dnia [...] listopada 2009 r., nr [...] o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego między Naczelnikiem Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. a Prezydentem Miasta G. w przedmiocie postępowania egzekucyjnego należności pieniężnych z tytułu opłaty dodatkowej postanawia: odrzucić wniosek.
Wnioskiem z 9 listopada 2009 r. Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. wystąpił o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego między nim a Prezydentem Miasta G., w sprawie wskazania organu właściwego rzeczowo do prowadzenia postępowania egzekucyjnego należności pieniężnych z tytułu opłaty dodatkowej za nieopłacony postój pojazdu w Strefie Płatnego Parkowania.
W uzasadnieniu wniosku podał, że wierzyciel - Miejski Zarząd Dróg działający z upoważnienia Prezydenta Miasta T. - złożył w okresie od [...] września do [...] października 2009 r. do Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. wnioski o prowadzenie postępowania egzekucyjnego należności z tytułu opłaty dodatkowej za nieopłacony postój pojazdów w Strefie Płatnego Parkowania w T., oparte na sześciu tytułach wykonawczych o właściwych numerach.
Postanowieniami wydanymi [...] września, [...] września oraz [...] października 2009 r. Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w G., stwierdzając brak właściwości rzeczowej do prowadzenia egzekucji należności, zwrócił Miejskiemu Zarządowi Dróg w T. omawiane tytuły wykonawcze, wskazując jako podstawę prawną rozstrzygnięcia przepisy art. 29 § 2 i art. 17 § 1 ustawy z 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (t.j. Dz.U. z 2005 r., Nr 229, poz. 1954, dalej: p.e.a.).
Podniósł, że Miejski Zarząd Dróg w T. wykonuje swoje zadania w imieniu Prezydenta Miasta T., który jest organem jedynie właściwym do przeprowadzenia egzekucji należności na podstawie wystawionych przez niego tytułów wykonawczych. Zgodnie z art. 26 § 4 p.e.a. wierzyciel, będący jednocześnie organem egzekucyjnym, przystępuje z urzędu do egzekucji na podstawie tytułu wykonawczego przez siebie wystawionego. Warunkiem przekazania tytułu wykonawczego właściwemu miejscowo naczelnikowi urzędu skarbowego jest całkowita lub częściowa bezskuteczność prowadzonej egzekucji.
Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. stwierdził także, że w przypadku, gdyby zobowiązany nie posiadał majątku, ani miejsca zamieszkania na terenie objętym właściwością Prezydenta Miasta T., to organ ten - stosownie do art. 22 § 2 p.e.a. - winien przekazać tytuł wykonawczy do realizacji Prezydentowi Miasta G., jako organowi egzekucyjnemu uprawnionemu do dochodzenia tego samego rodzaju należności.
Także Prezydent Miasta G. odmówił przyjęcia przedmiotowych tytułów wykonawczych do realizacji, wydając [...] października 2009 r. na podstawie art. 29 § 1 i art. 17 § 1 p.e.a. postanowienie w sprawie zwrócenia tytułów Miejskiemu Zarządowi Dróg w T.
W uzasadnieniu rozstrzygnięcia stwierdził, że organ egzekucyjny jest obowiązany na podstawie art. 29 § 1 p.e.a. do badania dopuszczalności egzekucji, co obejmuje również ocenę właściwości do prowadzenia, jako organ egzekucyjny, postępowania egzekucyjnego w oparciu o przedstawiony tytuł wykonawczy.
Wykładnia językowa art. 19 § 2 p.e.a. prowadzi do wniosku, że organ jednostki samorządu terytorialnego jest właściwy do prowadzenia egzekucji administracyjnej wyłącznie "własnych" należności pieniężnych, to jest takich, dla których sam jest wierzycielem (na podstawie wystawionych przez siebie tytułów wykonawczych). W przytoczonym przepisie ustawodawca nie posłużył się liczbą mnogą i tym samym odwołaniem do ogółu organów jednostek samorządu terytorialnego. W tej sytuacji wszczęcie i prowadzenie przez Prezydenta Miasta G. egzekucji administracyjnej należności pieniężnych, dla których ustalenia albo określenia i poboru właściwy jest inny organ jednostki samorządu terytorialnego, stanowiłoby naruszenie właściwości rzeczowej.