Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Andrzej Gliniecki Sędziowie: sędzia NSA Jolanta Rudnicka (spr.) sędzia del. WSA Grzegorz Czerwiński Protokolant starszy sekretarz sądowy Anna Połoczańska po rozpoznaniu w dniu 21 marca 2014r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej B. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 20 czerwca 2012 r. sygn. akt II SA/Gd 192/12 w sprawie ze skargi B. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w G. z dnia [...] lutego 2012 r. nr [...] w przedmiocie opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości postanawia: odrzucić skargę kasacyjną
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wyrokiem z dnia 20 czerwca 2012 r., sygn. akt II SA/Gd 192/12 oddalił skargę B. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w G. z dnia [...] lutego 2012 r., nr [...] w przedmiocie opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości.
W uzasadnieniu wyroku Sąd powołał następujące okoliczności faktyczne i prawne.
Decyzją z dnia [...] marca 2011 r., nr [...] Burmistrz P. ustalił B. B. wysokość opłaty jednorazowej w kwocie [...] zł na rzecz Gminy Miejskiej P. z tytułu wzrostu wartości nieruchomości położonej w P. przy ul. [...], obejmującej działkę nr [...], obręb nr [...], o powierzchni [...] mkw., w związku z uchwaleniem na przedmiotowy teren miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Miasta P. uchwałą Rady Miasta P. z dnia 25 sierpnia 2004 r., nr [...].
Odwołanie od powyższej decyzji wniósł B.B..
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w G. decyzją z dnia [...] lutego
2012 r. utrzymało zaskarżoną decyzję w mocy.
Skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku wniósł B. B..
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalając przedmiotową skargę stwierdził, że organy administracji prawidłowo ustaliły okoliczność wzrostu wartości przedmiotowej nieruchomości w związku z uchwaleniem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w wysokości określonej w operacie szacunkowym, jak również wysokość nałożonej na skarżącego opłaty planistycznej.
Od powyższego wyroku pismem z dnia 24 sierpnia 2012 r. B.B. reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika na podstawie art. 127 k.p.a. złożył odwołanie. Skarżący wskazał, iż na podstawie art. 136 i 138 k.p.a. wnosi o zmianę orzeczenia w przedmiocie nałożonej opłaty, ewentualnie o ponowne przekazanie sprawy do organu I instancji celem przeprowadzenia postępowania w zakresie wykorzystywania nieruchomości również do potrzeb rodzinnych (jako lokal mieszkalny).
W uzasadnieniu powyższego "odwołania" podniesiono, że Kolegium odniosło się i przyjęło za udowodnione tylko i wyłącznie kwestie związane z wykorzystywaniem nieruchomości do działalności gospodarczej, natomiast pominęło fakt wykorzystywania nieruchomości do celów mieszkaniowych, pomimo iż do przyjęcia jednej z wersji wystarczyło oświadczenie woli skarżącego, któremu w innym punkcie odmawia się przymiotu wiarygodności. Kolegium mimo tego pozostało przy opinii wydanej przez rzeczoznawcę majątkowego, który wykonując operaty szacunkowe nie rozeznał stanu faktycznego, jaki miał miejsce w okresie po wygaśnięciu starego planu zagospodarowania do czasu wejścia w życie nowego planu zagospodarowania. Rzeczoznawca przedstawił jedynie oświadczenie nabywcy i aktualnego właściciela nieruchomości, który przecież nie znał faktycznego stanu użytkowania nieruchomości w okresie od 1 stycznia 2004, do 18 listopada 2004, czyli na pięć lat przed jej nabyciem.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Wniesiony w sprawie środek zaskarżenia podlega odrzuceniu.
Skarga kasacyjna jest sformalizowanym środkiem prawnym, obciążonym przymusem adwokacko-radcowskim przy jej sporządzaniu, dla którego ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.; dalej p.p.s.a.). przewiduje szczególne wymogi konstrukcyjne. Stosownie bowiem do treści art. 176 p.p.s.a. powinna ona - obok elementów zwykłego pisma procesowego (art. 46-47 p.p.s.a.) - zawierać oznaczenie zaskarżonego orzeczenia ze wskazaniem, czy jest ono zaskarżone w całości, czy w części, przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie, wniosek o uchylenie lub zmianę orzeczenia z oznaczeniem zakresu żądanego uchylenia lub zmiany. Uzupełnienie braków skargi kasacyjnej jest zaś możliwe wyłącznie w odniesieniu do wymogów przewidzianych dla pisma w postępowaniu sądowym. Najistotniejszym wymaganiem formalnym skargi kasacyjnej - umożliwiającym jej merytoryczne rozpoznanie - jest więc wskazanie podstaw i wniosków zaskarżenia. Przy czym w myśl art. 174 p.p.s.a., skargę kasacyjną można oprzeć na naruszeniu prawa materialnego poprzez błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie (pkt 1) bądź na naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (pkt 2). Zatem prawidłowa konstrukcja zarzutów kasacyjnych wymaga dokładnego i precyzyjnego określenia przepisów prawa (materialnego bądź procesowego), którym - zdaniem skarżącego - uchybiono w rozpatrywanej sprawie. Braki w tym zakresie wykluczają dokonanie merytorycznej oceny zaskarżonego orzeczenia z uwagi na zasadę związania Naczelnego Sądu Administracyjnego granicami skargi kasacyjnej przewidzianą w art. 183 § 1 p.p.s.a.
Przenosząc powyższe na grunt rozpoznawanej sprawy stwierdzić należy, że wniesiony przez skarżącego środek zaskarżenia zatytułowany "odwołanie" nie spełnia wymogów przewidzianych dla skargi kasacyjnej wyżej wskazanymi przepisami prawa. Przede wszystkim analizowane pismo procesowe nie zawiera żadnych zarzutów kasacyjnych. Skarżący ani w petitum pisma, ani w jego uzasadnieniu nie wskazał bowiem ani jednego przepisu prawa, który mógłby stanowić podstawę kasacji. W uzasadnieniu wniesionego pisma skarżący wskazuje jedynie, że organ odwoławczy pominął fakt wykorzystywania spornej nieruchomości również do celów mieszkaniowych, czym naruszył art. 77 § 1 i 80 k.p.a.
Ponadto określając podstawę wniesienia przedmiotowego środka zaskarżenia oraz zakres żądania, skarżący powołał kolejno art. 127 k.p.a. oraz 136 i 138 k.p.a., co również stanowi o wadliwości pisma jako skargi kasacyjnej.
Tak skonstruowany środek zaskarżenia nie odpowiada ustawowym wymogom przewidzianym dla skargi kasacyjnej i zawiera nieusuwalne braki, które nie pozwalają na merytoryczne odniesienie się do istoty sprawy, co powoduje jego odrzucenie.
Z tych względów Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 178 w związku z art. 193 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji postanowienia.