Wniosek Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Warszawie z [...] sierpnia 2015 r. nr [...] o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego pomiędzy Regionalnym Dyrektorem Ochrony Środowiska w Warszawie a Starostą Ostrowskim przez wskazanie organu właściwego do przeprowadzenia postępowania w sprawie przywrócenia środowiska do stanu właściwego
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Barbara Adamiak, Sędziowie Sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz, Sędzia NSA Jerzy Stelmasiak (spr.), po rozpoznaniu w dniu 10 listopada 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej wniosku Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Warszawie z [...] sierpnia 2015 r. nr [...] o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego pomiędzy Regionalnym Dyrektorem Ochrony Środowiska w Warszawie a Starostą Ostrowskim przez wskazanie organu właściwego do przeprowadzenia postępowania w sprawie przywrócenia środowiska do stanu właściwego postanawia: oddalić wniosek.

Uzasadnienie strona 1/4

Wnioskiem z 13 sierpnia 2015 r. Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska w Warszawie wniósł o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego ze Starostą Ostrowskim przez wskazanie organu właściwego do przeprowadzenia postępowania w sprawie przywrócenia środowiska do stanu właściwego wskutek wycieku paliwa z baku ciągnika siodłowego marki Scania z naczepą, który nastąpił w wyniku kolizji drogowej, która miała miejsce 14 kwietnia 2015 r. na drodze krajowej nr 8 relacji Ostrów Mazowiecka - Wyszków.

Jak wynika z akt sprawy, powodem przekazania sprawy Regionalnemu Dyrektorowi Ochrony Środowiska w Warszawie było położenie miejsca kolizji na drodze przebiegającej przez obszar chroniony w ramach sieci Natura 2000 - obszar specjalnej ochrony ptaków - Puszcza Biała (kod obszaru PLB 140007). Na skutek wycieku paliwa zanieczyszczeniu uległo pobocze drogi krajowej nr 8 na obszarze o kształcie kwadratu o wymiarach 5x5 m.

W ocenie Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Warszawie, nie jest on organem właściwym w sprawie. Organ wyjaśnił, że nie stwierdził na podstawie posiadanych informacji o zasięgu przestrzennym, występowania chronionych na tym terenie gatunków objętych ochroną gatunkową i chronionych siedlisk przyrodniczych w miejscu zdarzenia. Nie doszło więc do zniszczenia gatunków chronionych lub chronionych siedlisk przyrodniczych, a tym samym nie wystąpiła szkoda w środowisku, mająca znaczący, negatywny wpływ na osiągnięcie lub utrzymanie właściwego stanu ochrony gatunków lub siedlisk przyrodniczych na terenie kraju lub państw członkowskich Unii Europejskiej lub naturalnego zasięgu tego gatunku lub siedliska. W ocenie Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Warszawie, zanieczyszczenie gruntu na poboczu drogi krajowej na obszarze o powierzchni 25 m2 nie spowodowało wystąpienia szkody w środowisku w gatunkach chronionych lub chronionych siedliskach przyrodniczych. Zniszczeniu uległo jedynie środowisko gruntowe.

Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska w Warszawie podkreślił, że substancja, która zanieczyściła środowisko gruntowe nie była substancją transportowaną, wobec czego nie można uznać, że do skażenia doszło w wyniku działalności stwarzającej ryzyko szkody w środowisku.

W odpowiedzi na wniosek Starosta Ostrowski wniósł o wskazanie Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Warszawie jako organu właściwego w sprawie. Podkreślił, że zaistniała szkoda występuje wśród zwartego kompleksu leśnego w obszarze Natura 2000 (obszary specjalne. ochrony ptaków), Puszcza Biała PLB 140007 i może dotyczyć gatunków chronionych lub chronionych siedlisk przyrodniczych tego obszaru. Właściwość Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Warszawie wynika zatem z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z 13 kwietnia 2007 r. o zapobieganiu szkodom w środowisku i ich naprawie (Dz.U. z 2014 r., poz. 1789 ze zm. - dalej jako "ustawa szkodowa"). Zdaniem Starosty Ostrowskiego, przepisy "ustawy szkodowej" stosuje się nie tylko w odniesieniu do działalności stwarzających ryzyko szkody w środowisku, wymienionej w art. 3, ale również spowodowanych przez inną działalność, jeżeli dotyczy chronionych siedlisk przyrodniczych.

Strona 1/4