Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA: Włodzimierz Ryms (sprawozdawca), Sędziowie NSA: Maria Rzążewska, Elżbieta Stebnicka, po rozpoznaniu w dniu 15 grudnia 2006 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej pisma S. G. z dnia 2 listopada 2006 r. w sprawie ze skargi S. G. na uchwałę Rady Miasta Gdańska z dnia 24 czerwca 2004 r., Nr XXV/746/04 w przedmiocie utworzenia spółki handlowej, sygn. akt. II SA/Gd 414/06 postanawia: odmówić wyznaczenia innego wojewódzkiego sądu administracyjnego do rozpoznania pisma skarżącego S. G. z dnia 2 listopada 2006 r.
S. G. w piśmie z dnia 2 listopada 2006 r. wystąpił z żądaniem wyłączenia wszystkich sędziów, asesorów i referendarzy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku w sprawie ze skargi na uchwałę Rady Miast Gdańska z dnia 24 czerwca 2004 r. w przedmiocie wyrażenia woli utworzenia spółki handlowej, które zostało przekazane do Naczelnego Sądu Administracyjnego celem wyznaczenia innego Sądu, do rozpoznania wniosku o wyłączenie sędziów, asesorów i referendarzy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Pismo skarżącego z dnia 2 listopada 2006 r. (k. 39), w którym skarżący wnosi o wyłączenie wszystkich sędziów, asesorów i referendarzy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku nie jest wnioskiem o wyłączenie sędziów, o którym mowa w art. 19 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).
Instytucja wyłączenia sędziego zarówno z mocy prawa, jak i na wniosek strony jest istotną gwarancją procesową, która ma zapewnić rozpoznanie sprawy przez sąd w takim składzie orzekającym, którego sędziowie nie pozostają w relacjach osobistych ze stronami oraz nie mieli określonych wcześniej związków z rozpoznawaną sprawą. Ratio legis przepisów o wyłączeniu sędziego, we wszystkich procedurach sądowych sprowadza się do eliminowania przyczyn, które mogą skutkować wątpliwościami, co do bezstronności i obiektywizmu sędziego w rozpoznaniu określonej sprawy. Poza wypadkami wyłączenia z mocy samego prawa (art. 18 § 1 Prawa o postępowaniu przed sadami administracyjnymi) wyłączenie sędziego następuje na wniosek wówczas, jeżeli zachodzą takie okoliczności, które mógłby wywołać wątpliwości co do bezstronności sędziego. Oznacza to, że o wniosku o wyłączenie sędziego można mówić wówczas, gdy odnosi się on do określonych sędziów i oparty jest na podstawach wskazujących na istnienie takich okoliczności, które wymagają oceny, czy wątpliwości co do bezstronności sędziego są uzasadnione.
Z akt sprawy wynika, że postanowieniem z dnia 19 lipca 2006 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku odrzucił skargę S. G. na uchwałę Rady Miasta Gdańska z dnia 24 czerwca 2004 r. Od tego postanowienia skarżący wniósł osobiście sporządzoną skargę kasacyjną, którą odrzucono postanowieniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 13 października 2006 r. Tym samym postępowanie przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Gdańsku (sądem pierwszej instancji) w tej sprawie zostało zakończone.
Wniosek o wyłączenie sędziego (sędziów) wnosi się w toku postępowania, ma on bowiem zagwarantować stronie rozpoznanie sprawy przez bezstronny sąd. Skoro zaś sprawa została już rozpoznana przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, to żądanie skarżącego zawarte w piśmie z dnia 2 listopada 2006 r. nie ma na celu zapewnienie rozpoznania sprawy przez bezstronny sąd. Tym samym Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że pismo skarżącego z dnia 2 listopada 2006 r. nie jest wnioskiem o wyłączenie sędziów, o którym mowa w art. 19 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, a więc nie wymaga rozpoznania.
Oznacza to, że skoro żądanie skarżącego zawarte w piśmie z dnia 2 listopada 2006 r. nie jest wnioskiem o wyłączenie sędziów w rozumieniu art. 19 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi i nie wymaga rozpoznania, to z uwagi na brak wniosku o wyłączenie sędziego (sędziów), nie ma podstaw do wyznaczenia innego wojewódzkiego sądu administracyjnego do rozpoznania takiego żądania, na podstawie art. 22 § 3 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji postanowienia.