Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Arkadiusz Despot - Mładanowicz /spr./ Sędziowie sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz sędzia del. WSA Dorota Jadwiszczok po rozpoznaniu w dniu 7 października 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy z wniosku Wojewody Ś. o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego pomiędzy Wojewodą Ś. a Samorządowym Kolegium Odwoławczym w K. w przedmiocie wskazania organu właściwego w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji w przedmiocie ustalenia miejsca i warunków realizacji pracowniczych ogródków działkowych postanawia: oddalić wniosek.
Wojewoda Ś. wnioskiem z dnia 27 lipca 2015 r. wystąpił do Naczelnego Sądu Administracyjnego o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego pomiędzy tym organem a Samorządowym Kolegium Odwoławczym w K. w przedmiocie wskazania organu właściwego do stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie ustalenia miejsca i warunków realizacji pracowniczych ogródków działkowych.
W uzasadnieniu wniosku wskazano, że pismem z dnia 28 lipca 2011 r. T. W. wystąpił do Wojewody Ś. z wnioskiem o stwierdzenie nieważności m.in. decyzji Wojewódzkiego Zarządu Rozbudowy Miast i Osiedli Wiejskich w K. z dnia [...] grudnia 1976 r. w przedmiocie ustalenia miejsca i warunków realizacji Pracowniczych Ogródków Działkowych w D. Decyzja ta wydana została na podstawie art. 20 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 1974 r., Nr 38, poz. 299). Przepis ten został uchylony na mocy art. 47 ustawy z dnia 12 lipca 1984 r. o planowaniu przestrzennym (Dz. U. z 1984 r., Nr 35, poz. 185), a materia objęta uchylonym przepisem jest od tego czasu regulowana przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
Mając na uwadze, że obowiązujące przepisy prawa nie przewidują funkcjonowania wojewódzkich zarządów rozbudowy miast i osiedli wiejskich, organ wskazał, że w myśl art. 60 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 199 ze zm.), dalej: u.p.z.p., decyzję o warunkach zabudowy wydaje wójt, burmistrz albo prezydent miasta. Z kolei art. 17 pkt 1 k.p.a. przewiduje, że organem wyższego stopnia w stosunku do organów jednostek samorządu terytorialnego jest samorządowe kolegium odwoławcze.
Organ wskazał, że decyzja Wojewódzkiego Zarządu Rozbudowy Miast i Osiedli Wiejskich w K. z dnia [...] grudnia 1976 r. dotyczy zatwierdzenia miejsca i warunków realizacji Pracowniczych Ogródków Działkowych w D. Wobec tego, na gruncie aktualnych przepisów o zagospodarowaniu przestrzennym organem właściwym w przedmiocie wydania decyzji o warunkach zabudowy dla ww. inwestycji byłby Prezydent Miasta K., jako organ pierwszej instancji, stosownie do art. 60 ust. 1 u.p.z.p. Organem wyższego stopnia, zgodnie z dyspozycją art. 17 k.p.a., jest więc Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. Tym samym, stosownie do treści przepisu art. 157 § 1 k.p.a., SKO jest organem właściwym w przedmiocie stwierdzenia nieważności kwestionowanej decyzji.
W odpowiedzi na wniosek SKO w K. podniosło, że nie jest i nigdy nie było właściwe do rozpoznawania spraw uregulowanych w ustawie Prawo budowlane. Przepisy Prawa budowlanego nie stanowią szczególnej regulacji w stosunku do przepisu art. 17 pkt 2 k.p.a., co oznacza, że organem wyższego stopnia właściwym do stwierdzenia nieważności decyzji nie może być samorządowe kolegium odwoławcze. Wywiedziona z art. 20 k.p.a. reguła, iż właściwość rzeczową organu administracji publicznej ustala się według przepisów o zakresie jego działania, w postępowaniu w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji ma zastosowanie jedynie wówczas, gdy art. 157 § 1 w związku z art. 17 k.p.a. są niewystarczające dla ustalenia organu właściwego z uwagi na zmianę we właściwości organów. Nie chodzi tu jednak o każdą zmianę właściwości organów, lecz o zmianę związaną z przemianami strukturalnymi, za którymi idzie likwidacja jednych organów i tworzenie innych. Dopóki organ, który wydał decyzję kwestionowaną w postępowaniu o stwierdzenie nieważności, jest wymieniony w art. 157 § 1 i art. 17 k.p.a., dopóty organ właściwy do stwierdzenia jej nieważności musi być określany wyłącznie na podstawie tych przepisów. W takich bowiem przypadkach brak jest podstaw prawnych do sięgania do aktualnego stanu prawnego dotyczącego właściwości organów w sprawach, których dotyczy kwestionowana decyzja. Oznacza to, że jeśli organ, który wydał decyzję objętą wnioskiem o stwierdzenie nieważności jest wymieniony w art. 17 k.p.a., to na ustalenie organu właściwego do stwierdzenia nieważności kwestionowanej decyzji nie ma wpływu obecna właściwość organów administracji.