Dnia 25 lutego 2016 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Paweł Miładowski, , , po rozpoznaniu w dniu 25 lutego 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia J. J. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 22 stycznia 2016 r., sygn. akt III SA/Gd 679/12 o umorzeniu postępowania w sprawie przyznania prawa pomocy w sprawie ze skargi J.J. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] września 2012 r., nr [...] w przedmiocie udostępnienia danych osobowych ze zbiorów meldunkowych postanawia: odrzucić zażalenie.
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 22 stycznia 2016 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku umorzył postępowanie w sprawie z wniosku J. J. o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych i przyznania adwokata z urzędu. Orzeczenie to zapadło w związku z rozpoznanym przez Sąd I instancji sprzeciwem J. J. od postanowienia referendarza sądowego z dnia 11 grudnia 2015 r. o umorzeniu postępowania w sprawie przyznania prawa pomocy.
W uzasadnieniu postanowienia Sąd I instancji, powołując się na treść art. 2 ustawy z dnia 9 kwietnia 2015 r. o zmianie ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2015 r. poz. 658), art. 260 (w brzmieniu sprzed 15 sierpnia 2015 r.) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnym (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), zwanej dalej "p.p.s.a.", a także aktualnie obowiązujących art. 243 § 1 i art. 249a p.p.s.a., wskazał, że w niniejszej sprawie zapadło kończące orzeczenie o odrzuceniu skargi J. J. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] września 2012 r., nr [...], (postanowienie z 2 września 2013 r.), które uprawomocniło się w dniu 12 października 2013 r. Stwierdzenie prawomocności orzeczenia kończącego postępowanie oznacza, że sprawa sądowoadministracyjna nie jest już sprawą rozpoznawaną przez Sąd. Mając na uwadze powyższe Sąd stwierdził, że merytoryczne rozpoznanie wniosku skarżącego o przyznanie prawa pomocy nie jest możliwe ze względu na fakt, że postępowanie w przedmiotowej sprawie zostało prawomocnie zakończone przed złożeniem tego wniosku. Ponadto skarżący we wniosku o przyznanie prawa pomocy nie wskazał, że ma na celu wzruszenie prawomocnego orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie np. poprzez złożenie skargi o wznowienie postępowania, wskazując, że jego celem jest zwolnienie od kosztów sądowych w sprawie, której przedmiotem zaskarżenia jest wydana przez Wojewodę [...] decyzja w sprawie "braku wydania adresu zamieszkania" (rubryka 3 formularza PPF, k-902). Sąd wskazał, że w dniu złożenia ww. wniosku na urzędowym formularzu PPF wnioskodawca miał pełną świadomość co do tego, że postępowanie sądowe w niniejszej sprawie jest już prawomocnie zakończone. Fakt ten podniesiony został m.in. w pisemnej informacji skierowanej do skarżącego w dniu 24 marca 2015 r. w trybie art. 6 p.p.s.a. (k-777). Ponadto kolejny wniosek o przyznanie prawa pomocy związany był wezwaniem wnioskodawcy do uiszczenia opłaty kancelaryjnej za wykonanie i doręczenie żądanych kserokopii z akt sprawy. Trudno zaś uznać aby wezwanie do uiszczenia opłaty kancelaryjnej za "sporządzenie i doręczenie [...] odpisów dokumentów z akt sprawy w całości bez kopert [...]" (vide: treść wniosku z dnia 16 września 2015 r., k-57 akt sprawy) stanowiło, po uprawomocnieniu się postanowienia kończącego postępowanie, czynność związaną bezpośrednio z dochodzeniem przez stronę swoich praw w prowadzonym postępowaniu sądowoadministracyjnym.
W ocenie Sądu, powyższe okoliczności w zestawieniu z treścią art. 243 § 1 zdanie pierwsze p.p.s.a. uzasadniają uznanie, że wniosek o przyznanie prawa pomocy stanowiący następstwo wezwania do uiszczenia opłaty kancelaryjnej uznać należy za niedopuszczalny, w sytuacji gdy wnioskodawca składa go już po uprawomocnieniu się postanowienia kończącego postępowanie w sprawie. Sąd stwierdził, że z uwagi na powyższe podniesiona w sprzeciwie argumentacja nie zasługiwała na uwzględnienie. Ponadto wskazał, że w myśl art. 249a p.p.s.a. postępowanie w sprawie przyznania prawa pomocy umarza się, jeżeli rozpoznanie wniosku stało się zbędne.