Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Małgorzata Dałkowska-Szary po rozpoznaniu w dniu 4 marca 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia R. P. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 19 stycznia 2016 r., sygn. akt IV SAB/Po 43/15 odrzucające zażalenie w sprawie ze skargi R. P. na bezczynność Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w P. w przedmiocie wszczęcia postępowania w sprawie robót budowlanych postanawia: oddalić zażalenie.
Zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 12 marca 2015 r., sygn. akt IV SAB/Po 43/15, R. P. został wezwany do uiszczenia wpisu od skargi na bezczynność Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w P. w przedmiocie wszczęcia postępowania w sprawie robót budowlanych.
Pismem z dnia 31 marca 2015 r. R. P. wniósł zażalenie na ww. zarządzenie, które Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 17 lipca 2015r., sygn. akt II OZ 381/15, oddalił.
Zarządzeniem z dnia 27 lipca 2015 r. wezwano skarżącego R. P. do wykonania zarządzenia Przewodniczącego Wydziału z dnia 12 marca 2015 r.
Pismem z dnia 10 sierpnia 2015 r. skarżący ponownie wniósł zażalenie na zarządzenie z dnia 12 marca 2015 r.
Postanowieniem z dnia 19 stycznia 2016 r., sygn. akt IV SAB/Po 43/15, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu odrzucił ww. zażalenie.
W uzasadnieniu powyższego postanowienia Sąd wskazał, że skarżący zaskarżył zarządzenie Przewodniczącego Wydziału z dnia 12 marca 2015 r., które w dniu wydania postanowienia przez Naczelny Sąd Administracyjny z dnia 17 lipca 2015 r. sygn. akt II OZ 381/15, stało się prawomocne. Powyższe oznacza, że skarżącemu nie przysługiwał już na nie środek zaskarżenia i w związku z tym przedmiotowe zażalenie jest niedopuszczalne.
Zażaleniem R. P. zaskarżył powyższe postanowienie wnosząc o jego uchylenie w całości jako niezgodnego ze stanem fatycznym i prawnym, budzącym głębokie niezadowolenie skarżącego jako strony postępowania administracyjnego.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zawiera usprawiedliwionych podstaw zaskarżenia.
Zgodnie z art. 194 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej: p.p.s.a.), zażalenie do Naczelnego Sądu Administracyjnego przysługuje na postanowienia wojewódzkiego sądu administracyjnego w przypadkach przewidzianych w ustawie, a ponadto na postanowienia, których przedmiotem jest: 1) przekazanie sprawy innemu sądowi administracyjnemu; 1a) odrzucenie skargi w przypadkach, o których mowa w art. 58 § 1 pkt 2-4 oraz art. 220 § 3; 1b) umorzenie postępowania; 2) wstrzymanie lub odmowa wstrzymania wykonania decyzji, postanowienia, innego aktu lub czynności, o których mowa w art. 61; 4) odmowa sporządzenia uzasadnienia wyroku; 5) sprostowanie lub wykładnia orzeczenia albo ich odmowa; 5a) odrzucenie wniosku o uzupełnienie wyroku albo odmowa jego uwzględnienia; 6) oddalenie wniosku o wyłączenie sędziego; 7) odrzucenie skargi kasacyjnej; 8) odrzucenie zażalenia; 9) zwrot kosztów postępowania, jeżeli strona nie wnosi skargi kasacyjnej; 10) ukaranie grzywną.
Ustawa Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi konstruuje zatem instytucję zażalenia jako środka przysługującego od wyraźnie wskazanych w tej ustawie orzeczeń. Wśród tych orzeczeń nie znajduje się prawomocne zarządzenie Przewodniczącego Wydziału Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego o wezwaniu do uiszczenia wpisu od skargi. Brak możliwości złożenia zażalenia od tych orzeczeń wynika również z tego, że są one prawomocne. Oznacza to, że wiążą nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy i inne organy państwowe, a w przypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby (art. 170 p.p.s.a.). Zażalenie można wnieść tylko na nieprawomocne zarządzenia Przewodniczącego o wezwaniu do uiszczenia wpisu sądowego (postanowienie NSA z dnia 17 października 2012 r., sygn. akt I OZ 785/12, LEX nr 1261041). Od przedmiotowego zarządzenia nie przysługuje zatem zażalenie, a więc Sąd I instancji zasadnie je odrzucił.
Z powyższych przyczyn Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 2 p.p.s.a., postanowił jak w sentencji.