Naczelny Sąd Administracyjny, w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Andrzej Gliniecki po rozpoznaniu w dniu 12 kwietnia 2013 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia W. B. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 listopada 2012 r. sygn. akt IV SAB/Wa 82/12 oddalającego wniosek o wyłączenie sędziego WSA Łukasz Krzyckiego od orzekania w sprawie ze skargi W. B. na bezczynność Prezydenta m.st. Warszawy w przedmiocie wydania zaświadczenia postanawia: oddalić zażalenie
Pismem z dnia 18 listopada 2012 r. W. B. wystąpił o wyłączenie sędziego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie Łukasza Krzyckiego od rozpoznania sprawy ze skargi W. B. na bezczynność Prezydenta m. st. Warszawy w wydaniu zaświadczenia. W uzasadnieniu wniosku skarżący podniósł, że Sędzia WSA Łukasz Krzycki dokonał matactwa ukrywając fakt złożenia przez skarżącego do Wojewody Mazowieckiego zażalenia z dnia 4 lipca 2012 r. po otrzymanym zarządzeniu z dnia 13 czerwca 2012 r., a także zmienił osobę skarżącą z L. F. na W. B.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, postanowieniem z dnia 28 listopada 2012 r., na podstawie art. 22 § 1 i § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. , poz. 270 ze zm.), - dalej p.p.s.a. oddalił wniosek skarżącego o wyłączenie sędziego WSA Łukasza Krzyckiego od orzekania w sprawie o sygn. akt II SAB/Wa 82/12 wskazując, iż oświadczeniem z dnia 28 listopada 2012 r. sędzia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie Łukasz Krzycki wyjaśnił, że między nim a żadną ze stron niniejszego postępowania nie zachodzą przesłanki przewidziane w art. 18 p.p.s.a., wyłączające go od rozpoznania sprawy. Nie istnieją także inne okoliczności, które mogłyby wywołać uzasadnione wątpliwości co do jego bezstronności. Dlatego też, nie zachodzi żadna z przesłanek wymienionych w art. 18 § 1 i § 3 i art. 19 p.p.s.a., jak również wnioskodawca nie uprawdopodobnił przyczyn wyłączenia, o których mowa w art. 20 § 1 tej ustawy. W ocenie Sądu pismo to stanowi jedynie polemikę z treścią wydanego w dniu 24 października 2012 r. postanowienia odrzucającego skargę.
Skarżący pismem z dnia 24 grudnia 2011 r. złożył zażalenie na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 listopada 2012 r.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Instytucja wyłączenia sędziego zarówno z mocy prawa, jak i na wniosek strony jest istotną gwarancją procesową, która ma zapewnić rozpoznanie sprawy przez sąd w takim składzie orzekającym, którego sędziowie nie pozostają w relacjach osobistych ze stronami oraz nie mieli określonych wcześniej związków z rozpoznawaną sprawą. Ratio legis przepisów o wyłączeniu sędziego, we wszystkich procedurach sądowych sprowadza się do eliminowania przyczyn, które mogą skutkować wątpliwościami, co do bezstronności i obiektywizmu sędziego w rozpoznaniu określonej sprawy. Poza wypadkami wyłączenia z mocy samego prawa - art. 18 § 1 p.p.s.a. - wyłączenie sędziego następuje na wniosek wówczas, jeżeli zachodzą takie okoliczności, które mogłyby wywołać wątpliwości co do bezstronności sędziego (art. 19 p.p.s.a.).
W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego prawidłowo Sąd I instancji stwierdził, że brak jest podstaw do wyłączenia sędziego Łukasza Krzyckiego zgodnie z wnioskiem skarżącego. Podniesione przez stronę argumenty nie wypełniają dyspozycji przepisu art. 18 p.p.s.a., co skutkowałoby wyłączeniem sędziego od orzekania w sprawie z mocy samej ustawy. Również nie stanowią wystarczającej przesłanki uzasadniającej zastosowanie instytucji wyłączenia sędziego stosownie do treści art. 19 p.p.s.a.
Sędzia którego wniosek w niniejszej sprawie dotyczył, złożył wymagane oświadczenie. Wobec stanowiska, jakie zaprezentował Sąd Najwyższy, że "autorytet moralny sędziego przemawia za wiarygodnością złożonego wyjaśnienia i jeżeli strona żądająca wyłączenia zaprzecza prawdziwości, obowiązana jest wskazać i udowodnić okoliczności, które by podważały wiarygodność oświadczenia sędziego" (postanowienie z 25 sierpnia 1971 r., I CZ 121/71, OSN 1972, poz. 55), oraz tego, że skarżąca nie wskazała, ani też nie udowodniła żadnych okoliczności, które uzasadniałyby jego wniosek, należało uznać zarzuty w tej kwestii za nietrafne.
Mając powyższe na uwadze, wobec nienaruszenia prawa przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 2 p.p.s.a. orzeczono jak w sentencji.