Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz po rozpoznaniu w dniu 5 kwietnia 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia W.G. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 10 maja 2016 r. sygn. akt II SA/Gd 145/16 odrzucające skargę J.K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w G. z dnia [...] stycznia 2016 r. nr [...] w przedmiocie lokalizacji inwestycji celu publicznego postanawia: odrzucić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 10 maja 2016 r. sygn. akt II SA/Gd 145/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku odrzucił skargę J.K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w G. z dnia [...] stycznia 2016 r. nr [...] w przedmiocie lokalizacji inwestycji celu publicznego. W uzasadnieniu Sąd wskazał, że ww. skarga podlegała odrzuceniu na podstawie art. 58 § 1 pkt 3 oraz art. 220 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), gdyż mimo wezwania skarżąca nie uzupełniła braków formalnych skargi w postaci 102 jej odpisów oraz nie uiściła wpisu od skargi w wysokości 500 zł.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł W.G., kwestionując jego prawidłowość.
W odpowiedzi na zażalenie J.K. wniosła o jego uwzględnienie.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
W pierwszej kolejności wyjaśnić trzeba, że Naczelny Sąd Administracyjny, rozpoznając wniesione zażalenie, jest zobowiązany z urzędu badać, czy zostało ono wniesione przez strony do tego upoważnione, ponieważ jest to jedna z przesłanek dopuszczalności zażalenia. Wniesione w niniejszej sprawie zażalenie W.G. na postanowienie Sądu pierwszej instancji o odrzuceniu skargi J.K. podlegało odrzuceniu.
Osoba, która brała udział w postępowaniu administracyjnym, a nie wniosła skargi, jeżeli wynik postępowania sądowego dotyczy jej interesu prawnego, nabywa status uczestnika postępowania na prawach strony (art. 33 § 1 p.p.s.a.) wyłącznie w przypadku skutecznego wszczęcia postępowania sądowego zainicjowanego skargą innej osoby. Celem postępowania przed sądem administracyjnym jest dokonanie przez ten sąd kontroli działalności administracji publicznej. Co oczywiste, warunkiem merytorycznego rozpoznania sprawy jest skuteczne wszczęcie postępowania sądowego. Do tego z kolei niezbędne jest skuteczne wniesienie skargi, tj. takiej, która nie jest obarczona brakami formalnymi i fiskalnymi ani nie podlega odrzuceniu z innych przyczyn wymienionych w art. 58 § 1 p.p.s.a. W sytuacji, gdy z powodów wyżej wymienionych skarga nie może zainicjować postępowania sądowego, w którym sąd rozpozna ją merytorycznie, a więc kiedy skarga podlega odrzuceniu, przyjąć należy, że stosunek procesowy nawiązuje się wyłącznie między skarżącym i organem, którego akt lub czynność jest przedmiotem zaskarżenia, a sądem. Nie można zatem mówić o powstaniu takiego stosunku w odniesieniu do osoby, o której mowa w art. 33 § 1 p.p.s.a. Osoba, która brała udział w postępowaniu administracyjnym, a nie wniosła skargi, jeżeli wynik postępowania sądowego dotyczy jej interesu prawnego, nabywa status uczestnika postępowania na prawach strony i związane z tym uprawnienia procesowe (w tym m.in. prawo wnoszenia środków odwoławczych) jedynie, gdy postępowanie to zmierzać będzie do merytorycznego rozpoznania skargi. Odrzucenie skargi jest rozstrzygnięciem formalnym, które w żaden sposób nie wpływa na sytuację prawną osób, które w przypadku jej skutecznego wniesienia byłyby uznane za uczestnika postępowania w myśl art. 33 § 1 p.p.s.a. Są one wprawdzie bezpośrednio zainteresowane rozstrzygnięciem sprawy, jednakże nie można twierdzić, że odrzucenie skargi naruszy interes prawny tych osób (tak: postanowienie NSA z 19.05.2016 r. II OZ 512/16; zobacz także postanowienie NSA z 7.02.2017 r. II OZ 64/17; dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych pod adresem orzeczenia.nsa.gov.pl).
W związku z tym przyjąć należy, że W.G. nie mógł skutecznie kwestionować odrzucenia skargi przez siebie niezłożonej. Dlatego też Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 180 w zw. z art. 197 § 2 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.