Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Małgorzata Masternak - Kubiak po rozpoznaniu w dniu 19 maja 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia J. G. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 5 marca 2015 r. sygn. akt II SA/Po 147/15 o odmowie wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia w sprawie ze skargi J.G. na postanowienie Wielkopolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] sierpnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie i wstrzymać wykonanie postanowienia Wielkopolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] sierpnia 2014 r. nr [...].
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu postanowieniem z dnia 5 marca 2015 r., sygn. akt II SA/Po 147/15, odmówił J. G. wstrzymania wykonania postanowienia Wielkopolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] sierpnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia.
W uzasadnieniu Sąd pierwszej instancji podniósł, że J. G. w uzasadnieniu wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia wskazała, iż kwota grzywny (967.186,52 zł) nie jest kwotą bagatelną, a jej ewentualne uiszczenie przez skarżącą jest niemożliwe w krótkim czasie. Jej uiszczenie rażąco naruszy funkcjonowanie prowadzonego przez skarżącą przedsiębiorstwa. Wykonanie postanowienia wyrządzi znaczną szkodę majątkową lub spowoduje trudne do odwrócenia skutki w przypadku zastosowana się do nakazu rozbiórki.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu uznał, że powyższy wniosek nie zasługuje na uwzględnienie. Powołując się na przepis art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej: "P.p.s.a.") Sąd stwierdził, że skarżąca nie wskazała okoliczności uzasadniających wstrzymanie zaskarżonego postanowienia. Jakkolwiek stwierdzić należy, że kwota wymierzonej grzywny obiektywne nie jest niska, jednakże strona nie wykazała, iż jej uiszczenie będzie stanowiło dla niej szkodę, o której mowa w powołanym wyżej przepisie. Samo uiszczenie sumy pieniężnej stanowiącej grzywnę w celu przymuszenia nie powoduje trudnych, a tym bardziej niemożliwych, do odwrócenia skutków, gdyż może być ona zwrócona skarżącemu po wykonaniu obowiązku, do którego ma ona przymuszać (art. 126 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji). Nie jest zatem bezzwrotną karą finansową. W kwestii mogącej pojawić się w związku z tym szkody wskazać natomiast trzeba, że skarżąca nie wskazała żadnych danych, które mogłyby pozwolić sądowi dokonać oceny, czy rzeczywiście wykonanie decyzji mogłoby skutkować powstaniem szkody. Nie chodzi przy tym o jakąkolwiek szkodę, ale szkodę o znacznym rozmiarze, gdyż tylko taka jest przesłanką udzielenia ochrony tymczasowej. Sąd zauważył, iż nie dysponuje informacjami pozwalającymi określić, czy w przypadku wykonania postanowienia po stronie skarżącej wystąpi zagrożenie powstania znacznej szkody. W tej sytuacji konieczne byłoby porównanie wysokości sumy stanowiącej grzywnę i sytuacji majątkowej skarżącej. Brak wyjaśnienia przez skarżącą swojej sytuacji majątkowej uniemożliwia uwzględnienie jej wniosku. Ponadto zauważyć, należy, iż skarżąca nie wskazała, iż nie jest w stanie uiścić takiej kwoty grzywny, a jedynie, że jej uiszczenie nie jest możliwe w tak krótkim czasie.
W zażaleniu na powyższe postanowienie J. G. wskazała, iż prowadzi działalność gospodarczą w zakresie uboju i przetwórstwa indyka, a prowadzony przez nią zakład zatrudnia kilkaset osób oraz prowadzi bieżącą współpracę handlową z wieloma podmiotami gospodarczymi na terenie całego kraju. W ocenie strony wyegzekwowanie od skarżącej grzywny w celu przymuszenia w wysokości prawie 1 miliona złotych wywoła w przedsiębiorstwie skarżącej niepowetowane straty, wliczając utratę równowagi i wyniszczenie ekonomiczne prowadzonego przez nią zakładu. Bieżący zysk jaki osiąga skarżąca jest na bieżąco wydatkowany, zarówno na zobowiązania publiczno- jak i prywatno- prawne, w tym na zobowiązania względem pracowników, jak i licznych kontrahentów. Podkreślono, że skarżąca nie dysponuje "wolnym" majątkiem w wysokości prawie miliona złotych.