II OZ 676/05 P O S T A N O W I E N I E Dnia 9 września 2005 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Eugeniusz Mzyk po rozpoznaniu w dniu 9 września 2005 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia L. G. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 29 kwietnia 2005 r., sygn. akt IV SA/Po 170/05 o odmowie przyznania prawa pomocy, w sprawie ze skargi L. G. na postanowienie Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia 20 grudnia 2004 r. Nr [...] w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do wniesienia środka odwoławczego p o s t a n a w i a: oddalić zażalenie
Postanowieniem z dnia 29 kwietnia 2005 r., sygn. akt IV SA/Po 170/05, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalił wniosek L. G. o przyznanie prawa pomocy.
W uzasadnieniu tego postanowienia Sąd powołał się na sytuację materialną skarżącej, która wraz z mężem uzyskuje miesięczny dochód brutto 1.810,00 zł. Dochód ten, jak na polskie realia, zaspokaja potrzeby rodziny również po uwzględnieniu wydatków na utrzymanie i koszty leczenia. Uzasadnia to, w ocenie Sądu Wojewódzkiego, możliwość poniesienia kosztów sądowych (jednorazowego wpisu stałego), od wniesionej skargi w kwocie 100 zł.. Poza tym skarżąca powinna się liczyć (przynajmniej od dnia otrzymania postanowienia organu odwoławczego tj. od dnia 3 stycznia 2005 r.) z obowiązkiem poniesienia opłat sądowych w związku z wniesioną skarga do sądu. Dlatego też, zdaniem Sądu Wojewódzkiego, nie zachodzą przesłanki z art. 246 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.), które uzasadniałyby przyznanie prawa pomocy.
Zażalenie na powyższe postanowienie z dnia 29 kwietnia 2005 r wniosła L. G.. Podniosła, że liczy lat 72, mąż wymaga stałej opieki zaś renty obojga, w łącznej kwocie 1.810 zł, stanowią dochód brutto. Uwzględniając wydatki i koszty leczenia nie jest w stanie ponieść kosztów, co uzasadnia wniosek o przyznanie prawa pomocy.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie jest uzasadnione. Wywody skarżącej, aczkolwiek istotne, nie podważają ustaleń i oceny przedstawionej w zaskarżonym postanowieniu. Co więcej argumentacja skarżącej pomija te ustalenia, które stanowiły podstawę rozstrzygnięcia Sądu Wojewódzkiego a więc stosunkowo nie wysoka kwota opłaty sądowej, liczenie się z obowiązkiem uiszczenia wpisu w związku z wniesieniem skargi a także konieczność zaistnienia wyjątkowych przesłanek, które uzasadniałyby przyznanie prawa pomocy.
Skarżąca nie dostrzega, że instytucja przyznania prawa pomocy jest rozwiązaniem szczególnym i może dotyczyć tylko tych osób, które znalazły się w sytuacji uniemożliwiającej im poniesienie jakichkolwiek lub pełnych kosztów postępowania. Stosownie bowiem do przepisu art. 246 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.), prawo pomocy może być przyznane osobie fizycznej w zakresie całkowitym, jeżeli osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania, a w zakresie częściowym, gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Zawarte w powołanym przepisie sformułowanie "gdy osoba ta wykaże" oznacza, że na wnoszącym wniosek o przyznanie prawa pomocy spoczywa obowiązek udowodnienia, iż znajduje się on w tej szczególnej sytuacji uprawniającej do skorzystania z prawa pomocy. Dlatego też podzielić należy stanowisko Sądu Wojewódzkiego o braku zaistnienia przesłanek z art. 246 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi a w konsekwencji braku podstaw do przyznania prawa pomocy.
W tym stanie rzeczy skoro zarzuty podniesione w zażaleniu nie podważyły oceny dokonanej przez Sąd Wojewódzki, zażalenie z braku uzasadnionych podstaw podlega oddaleniu wobec czego na podstawie na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 2 powołanej już ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzeczono jak w sentencji.
.