Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Gliniecki po rozpoznaniu w dniu 11 lipca 2008 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia M. M. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 30 kwietnia 2008 r., sygn. akt II SA/Gd 802/07 w zakresie odmowy przywrócenia terminu do uzupełnienia braku formalnego skargi M. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...], nr [...] w przedmiocie warunków zabudowy postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie i odrzucić wniosek o przywrócenie terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi
Postanowieniem z dnia 30 kwietnia 2008 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku odmówił przywrócenia skarżącej M. M. terminu do uzupełnienia braku formalnego skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...], nr [...] w przedmiocie warunków zabudowy. W uzasadnieniu tego postanowienia Sąd wskazał, że: w uzasadnieniu wniosku o przywrócenie terminu pełnomocnik skarżącej podniosła iż skarżąca jest osobą nieporadną, niepotrafiącą samodzielnie podejmować czynności procesowych, ponadto samotną matką wychowującą niepełnosprawnego syna, co utrudnia jej dokonywanie czynności procesowych w terminie. Okoliczności te zdaniem pełnomocnika uwzględnił Sąd przyznając skarżącej prawo pomocy w zakresie całkowitym postanowieniem referendarza sądowego z dnia 18 stycznia 2008 r. Wyznaczona z urzędu pełnomocnik braków skargi uzupełnić w terminie nie mogła, ponieważ o wyznaczeniu z urzędu w tej sprawie dowiedziała się dopiero w dniu 1 lutego 2008 r., podczas gdy wezwanie do uzupełnienia braków formalnych skargi zostało wystosowane do skarżącej pismem z dnia 17 grudnia 2007 r.
Zdaniem Sądu I instancji powyższe okoliczności nie potwierdzają, że uchybienie terminu do usunięcia braków formalnych skargi nastąpiło bez winy strony. Podnoszona we wniosku nieporadność skarżącej nie została w żaden sposób uprawdopodobniona, podobnie jak fakt, iż niedokonanie czynności wynikało z konieczności opieki nad synem, która jest sprawowana przez skarżącą stale i nie była okolicznością szczególną. Z akt postępowania administracyjnego zdaniem Sądu można wnosić, że skarżąca jest w stanie samodzielnie dokonywać czynności bardziej skomplikowanych niż dołączenie odpisów skargi. Nie ma znaczenia dla oceny wniosku o przywrócenie terminu fakt przyznania skarżącej pełnomocnika z urzędu, kryterium uwzględnienia wniosku w tym zakresie ma bowiem wyłącznie charakter majątkowy.
W zażaleniu na to postanowienie pełnomocnik skarżącej podniosła, że konieczność sprawowania opieki nad niepełnosprawnym synem oraz wykonywanie pracy zarobkowej i samotne prowadzenie gospodarstwa domowego połączone z nieświadomością i nieporadnością skarżącej sprawiły, że nie dokonała czynności uzupełnienia braków formalnych skargi w terminie, zatem niedochowanie terminu było przez nią niezawinione. Pełnomocnik braki te uzupełniła w chwili składania wniosku o przywrócenie terminu.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Jak wynika z akt sprawy Okręgowa Izba Radców Prawnych poinformowała Sąd o wyznaczeniu pełnomocnika w sprawie pismem z dnia [...] stycznia 2008 r., a skarżąca udzieliła stosowanego pełnomocnictwa wyznaczonemu radcy w dniu [...] lutego 2008 r. Postanowieniem z dnia 10 marca 2008 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku odrzucił skargę M. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. Od postanowienia tego przysługiwała skarżącej skarga kasacyjna, odpis postanowienia doręczono prawidłowo pełnomocnikowi skarżącej w dniu 20 marca 2008 r., jednak skarga kasacyjna nie została wniesiona. W tej sytuacji wniosek o przywrócenie terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi, która została odrzucona, a postanowienie to uprawomocniło się do dnia rozpoznawania wniosku, powinien być przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku odrzucony jako niedopuszczalny (art. 88 p.p.s.a.).
Z powyższych przyczyn Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 189 w zw. 197 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) orzekł, jak w sentencji postanowienia.