Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Miron po rozpoznaniu w dniu 27 września 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia I. K. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 marca 2018 r. sygn. akt IV SA/Wa 2464/17 o odmowie wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi I. K. na decyzję Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców z dnia [...] czerwca 2017 r. nr [...] w przedmiocie zobowiązania do powrotu oraz zakazu ponownego wjazdu na terytorium RP i innych państw obszaru Schengen postanawia: oddalić zażalenie.
I. K. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców z dnia [...] czerwca 2017 r. nr [...] w przedmiocie zobowiązania do powrotu oraz zakazu ponownego wjazdu na terytorium RP i innych państw obszaru Schengen. W skardze zawarto wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. W uzasadnieniu wniosku wskazano, że wyjazd skarżącego z Polski pozbawi go możliwości osobistego uczestnictwa w postępowaniu i wpływania na jego tok. Ponadto wspomniano, że pozostaje on od 4 lat w związku z obywatelką polską, a wyjazd z kraju oraz orzeczenie zakazu ponownego wjazdu postawi pod znakiem zapytania przyszłość tego związku.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 19 marca 2018 r. sygn. akt IV SA/Wa 2464/17 odmówił wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
Sąd, odnosząc się do argumentacji o możliwości osobistego uczestnictwa w postępowaniu, wskazał, że w sprawie skarżący jest reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, zatem zagwarantowane prawo do sądu będzie realizowane za pośrednictwem pełnomocnika, nawet po opuszczeniu przez niego terytorium Polski. Podnosząc się natomiast do kwestii związku cudzoziemca z obywatelką polską Sąd zauważył, że brak jest wystarczających danych na temat jego obecnego charakteru, a w toku postępowania administracyjnego ustalono, że jest to związek o charakterze "luźnym", sprowadzający się do wspólnego zamieszkiwania. W ocenie Sądu sam 4-letni okres trwania związku nie może świadczyć o jego charakterze, a skarżący nie przedstawił w tym zakresie żadnych bliższych informacji. Przedstawiony stan faktyczny nie pozwala zaś uznać, że wykonanie zaskarżonej decyzji spowoduje istotną zmianę w sytuacji skarżącego.
W konkluzji Sąd uznał, że skarżący nie uprawdopodobnił, że wykonanie zaskarżonej decyzji może spowodować niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków, a tym samym, że zachodzi konieczność zastosowania żądanej przez niego ochrony tymczasowej.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł I. K. Zarzucił Sądowi pierwszej instancji naruszenie art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (obecnie: Dz. U. z 2018 r., poz. 1302; dalej: p.p.s.a.) i wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.
W uzasadnieniu skarżący podniósł, że Sąd wskazał na dwa główne powody ubiegania się o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, tj. możliwość osobistego uczestnictwa w postępowaniu i kwestię postawania w związku z obywatelką polską. W ocenie skarżącego Sąd zupełnie pominął jego podstawowy argument, mianowicie aktualną sytuację [...]. Zdaniem skarżącego wniosek o wstrzymanie wykonania decyzji jest w pełni uzasadniony, ponieważ zobowiązanie go do powrotu do kraju, na terenie którego prowadzone są działania wojenne, stanowi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody oraz spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.