Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Eugeniusz Mzyk po rozpoznaniu w dniu 20 października 2005 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia J. D. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 12 maja 2005 r., sygn. akt II SA/Po 194/05 oddalające wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia w sprawie ze skargi J. D. na postanowienie Wielkopolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Poznaniu z dnia 5 stycznia 2005 r., Nr [...] w przedmiocie opłaty legalizacyjnej postanawia : oddalić zażalenie
Postanowieniem z dnia 12 maja 2005 r., sygn. akt II SA/Po 194/05, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, na podstawie art. 63 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), oddalił wniosek J. D. o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia Wielkopolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Poznaniu z dnia 5 stycznia 2005 r., utrzymującego w mocy postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Koninie z dnia 2 grudnia 2004 r. w przedmiocie opłaty legalizacyjnej. W ocenie Sądu skarżąca nie wykazała, aby wykonanie zaskarżonego postanowienia przed rozpoznaniem skargi mogło powodować skutki określone w art. 63 § 1 w/w ustawy. We wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia powtórzone zostały jedynie żądania zawarte w skardze, w której skarżąca wnosiła o obniżenie opłaty legalizacyjnej o 50% i rozłożenie jej na raty ze względu na trudną sytuację majątkową.
Zażalenie na w/w postanowienie z dnia 12 maja 2005 r., wniosła skarżąca J. D. podnosząc, że ewentualne wydanie decyzji o rozbiórce wybudowanego obiektu zniweczy dorobek całego życia oraz spowoduje "brak możliwości zamieszkania", przy czym trudna sytuacja materialna nie pozwoli jej na odbudowę i tak skromnego stanu zabudowy, zaś zapłata ustalonej wysokości opłaty legalizacyjnej uczyni skarżącą "bankrutem życiowym".
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie jest uzasadnione. Stosownie do przepisu art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej ppsa, wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności, Oznacza to, że wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu jest wyjątkiem od zasady i może nastąpić po spełnieniu się określonych przesłanek (warunków). Przesłanki te wymienia przepis art. 61 § 3 ppsa, i tylko ich wystąpienie uzasadnia rozstrzygnięcie o wstrzymaniu wykonania zaskarżonego aktu. Uprawdopodobnienie wystąpienia tych przesłanek (tj. niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków) spoczywa na stronie domagającej się wstrzymania wykonania w tym wypadku postanowienia, przy czym nie chodzi tu jedynie o powtórzenie treści przepisu art. 61 § 3 ppsa, czy też przytoczenie wywodów o trudnej sytuacji materialnej względnie braku zdolności kredytowej. Wnosząca zażalenie J. D. nie przytacza konkretnych argumentów, które ocenę skutków wykonania zaskarżonego postanowienia. Poza tym w uzasadnieniu zażalenia wskazuje się na szkody związane z wydaniem decyzji o rozbiórce obiektu budowlanego (wzniesionego bez pozwolenia na budowę), gdy tymczasem przedmiotem rozpoznania jest ustalenie opłaty legalizacyjnej.
Niezależnie od powyższych uwag należy przypomnieć, że postanowienia zobowiązujące do uiszczenia określonych kwot np. opłaty legalizacyjnej nie są rozstrzygnięciami, których wykonanie może spowodować trudne do odwrócenia skutki. Postanowienia tego rodzaju dotyczą świadczenia pieniężnego, które z reguły jest odwracalne co dodatkowo świadczy o braku spełnienia się przesłanek z art. 61 § 3 ppsa.
W tym stanie rzeczy skoro podniesione w zażaleniu zarzuty nie mogły odnieść zamierzonego skutku, należało na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 ppsa, orzec jak w sentencji.