1. Organem właściwym do wydawania decyzji administracyjnej o przyznaniu koncesji na rozpowszechnianie programów radiowych i telewizyjnych w rozumieniu Kodeksu postępowania administracyjnego jest przewodniczący Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji; uchwała samej Rady nie jest decyzją administracyjną, nie podlega zatem odrębnemu, bezpośredniemu zaskarżeniu do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
2. Do postępowania w sprawach koncesji, w zakresie nie uregulowanym w ustawie o radiofonii i telewizji mają zastosowanie przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Prywatnej Telewizji Spółka z o.o. z siedzibą w K. na uchwałę Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z 27 stycznia 1994 r. (...), w przedmiocie koncesji na rozpowszechnianie programu telewizyjnego za pomocą stacji małej mocy - postanawia: - skargę odrzucić.
Z przepisów rozdziału 5 ustawy z 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji /Dz.U. 1993 nr 7 poz. 34/ oraz rozporządzenia Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z dnia 2 czerwca 1993 r. w sprawie zawartości wniosku oraz szczegółowego trybu postępowania w sprawach udzielania i cofania koncesji na rozpowszechnianie programów radiowych i telewizyjnych /Dz. U. nr 52 poz. 244/ wynika, że wszczęcie postępowania w sprawie udzielenia koncesji na rozpowszechnianie programów radiowych i telewizyjnych następuje w ciągu 14 dni po upływie terminu ustalonego do składania wniosków - art. 34 cytowanej ustawy i par. 6 rozporządzenia Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji.
Postępowanie to kończy się wydaniem ostatecznej decyzji przez Przewodniczącego Krajowej Rady, będącego w myśl art. 33 ust. 2 ustawy "organem właściwym w sprawach koncesji".
O tym, jakie elementy musi w szczególności określać koncesja stanowi art. 37 ust. 1 i 2 ustawy.
Indywidualnym aktem administracyjnym o charakterze władczym wydanym przez uprawniony do tego z mocy ustawy organ w konkretnej sprawie indywidualnej, dotyczącej uzyskania prawa do rozpowszechniania programów radiowych i telewizyjnych przez konkretny podmiot nie będący jednostką publicznej radiofonii i telewizji /art. 33 ust. 1 i art. 2 ust. 1 ustawy/, jest zatem decyzja Przewodniczącego Krajowej Rady.
Odpowiada ona w pełni istocie decyzji administracyjnej, o jakiej mowa w przepisach art. 1 par. 1 pkt 1 i par. 2 pkt 2 Kpa oraz art. 104 par. 1 i par. 2 Kpa.
Z powyższego wynika również, że do postępowania w sprawach koncesji, w zakresie nie uregulowanym w ustawie o radiofonii i telewizji i w przedmiotowym rozporządzeniu wykonawczym, mają zastosowanie przepisy kodeksu postępowania administracyjnego.
Według art. 5 ustawy organem państwowym właściwym w sprawach radiofonii i telewizji jest Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji. Jej główne zadania określone są w art. 6 ustawy. Do zadań tych, w myśl art. 6 ust. 2 pkt 3, należy wprawdzie "podejmowanie rozstrzygnięć w sprawach koncesji na rozpowszechnianie i rozprowadzanie programów", jednakże tylko "w zakresie przewidzianym ustawą". Według art. 10 ust. 1 ustawy pracami Krajowej Rady kieruje jej Przewodniczący i reprezentuje ją na zewnątrz, a nadto "wykonuje zadania określone w ustawie". Jednym z tych zadań Przewodniczącego jest wydawanie decyzji w sprawach koncesji wymienionych wyżej.
Z takich uregulowań ustawy wynika więc, że przewidziany tą ustawą zakres rozstrzygnięć Krajowej Rady w sprawach omawianych koncesji /art. 6 ust. 2 pkt 3/ obejmuje podjęcie uchwały będącej aktem wewnętrznym, nie wywołującym bezpośrednio skutków prawnych na zewnątrz, tj. wprost w sferze praw /uprawnień/ i obowiązków wnioskodawców /podmiotów nie podporządkowanych Radzie/. Uchwała ta jest aktem skierowanym do Przewodniczącego Rady, jako organu właściwego w sprawach tych koncesji /art. 33 ust. 2 w związku z art. 10 ust. 1/.
Jednoznaczne brzmienie art. 33 ust. 2, że "organem właściwym w sprawach koncesji jest Przewodniczący Krajowej Rady" oraz treść art. 33 ust. 3, że "Przewodniczący Krajowej Rady podejmuje decyzję w sprawach koncesji", przesadza, że uchwała Krajowej Rady będąca "podstawą" podjęcia przez jej Przewodniczącego decyzji w sprawie koncesji /art. 33 ust. 3/, sama w sobie nie jest taką decyzją.