Dnia 5 grudnia 2013 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Tamara Dziełakowska po rozpoznaniu w dniu 5 grudnia 2013 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A. B. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 25 czerwca 2013 roku, nr [...] w przedmiocie nałożenia obowiązku wykonania określonych czynności w celu doprowadzenia wykonanych robót budowlanych do stanu zgodnego z prawem postanawia: odmówić skarżącej A. B. przywrócenia terminu do złożenia zażalenia na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsk z dnia 26 września 2013 r.
Postanowieniem z dnia 26 września 2013 r., sygn. akt II SA/Gd 667/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku odmówił skarżącej wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
Postanowieniem z dnia 4 listopada 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku odrzucił zażalenie skarżącej na postanowienie w przedmiocie odmowy wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji, albowiem złożone zostało po terminie. Skarżąca wniosła zażalenie bezpośrednio do Naczelnego Sądu Administracyjnego, a późniejsze przekazanie tego zażalenia do sądu właściwego nastąpiło już po upływie terminu do wniesienia zażalenia.
Postanowienie to odręczono skarżącej w dniu 19 listopada 2013 r.
Wnioskiem z dnia 19 listopada 2013 r. skarżąca zwróciła się o przywrócenie terminu do wniesienia zażalenia na wskazane wyżej postanowienie o odmowie wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji. Skarżąca wyjaśniła, że uchybienie terminu do złożenia zażalenia nastąpiło bez jej winy. Wskazała, że w takcie biegu terminu do wniesienia zażalenia była chora i przebywała na zwolnieniu, co potwierdziła przedłożonym drukiem zwolnienia lekarskiego, z którego wynika okres niezdolności z powodu choroby trwający od dnia 30 października 2013 r. do dnia 26 listopada 2013 r. Dalej podała, że zażalenie przygotowała osobiście, ale z powodu przeszkody w osobistym jego wysłaniu o pomoc poprosiła teściową T. Ch. Teściowa omyłkowo wysłała zażalenie wprost do Naczelnego Sądu Administracyjnego, o czym jej nie poinformowała, więc skarżąca nie mogła od razu wystąpić z wnioskiem o przywrócenie terminu. Ze względu na chorobę, którą ciężko przechodziła, nie mogła właściwie skontrolować prawidłowości wysłanego zażalenia.
Według skarżącej opisane we wniosku okoliczności świadczą o braku winy w uchybieniu terminu do wniesienia zażalenia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:
Wniosek o przywrócenie terminu nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), zwana dalej p.p.s.a., sąd na wniosek strony, która nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, postanowi przywrócenie terminu. Natomiast w myśl art. 87 tej ustawy, w piśmie zawierającym wniosek o przywrócenie terminu, wniesionym w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu, do sądu, w którym czynność miała być dokonana (§ 1), należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu (§ 2), a równocześnie z wnioskiem strona powinna dokonać czynności, której nie dokonała w terminie (§ 4). Podstawowymi przesłankami, które warunkują przywrócenie terminu jest zatem zachowanie wymogu formalnego z art. 87 § 1 powołanej ustawy oraz uprawdopodobnienie, że uchybienie terminu nastąpiło bez winy zainteresowanego.
Z przepisu art. 87 § 1 p.p.s.a. wynika, że strona, która uchybiła terminowi powinna uwiarygodnić stosowną argumentacją swoją staranność oraz fakt, że przeszkoda była od niej niezależna. Ponieważ zasadą jest dokonywanie czynności w terminie, przepis o przywróceniu terminu do dokonywania czynności procesowych nie może być interpretowany w sposób rozszerzający. W piśmiennictwie i orzecznictwie zgodnie przyjmuje się, że o braku winy strony można mówić, gdy dokonanie czynności w ogóle obiektywnie było wykluczone, jak również w takich przypadkach, w których w danych okolicznościach nie można było oczekiwać od strony, by zachowała dany termin procesowy. Ma to miejsce wówczas, gdy strona nie mogła usunąć przeszkody przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku (post. NSA z 2 października 2002 r., V SA 793/03). Przeszkody te muszą mieć charakter zewnętrzny i obiektywny.