Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Beata Ziomek po rozpoznaniu w dniu 13 czerwca 2018 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi M. M. o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 22 lutego 2018 r., sygn. II SA/Ke 844/17 o odmowie uzupełnienia wyroku w sprawie ze skargi M. M. na postanowienie Komendanta Wojewódzkiego Policji z dnia 30 października 2017 r., nr [...] w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia postanawia: odrzucić skargę.
W dniu 23 maja 2018 r. M. M. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach skargę o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 22 lutego 2018 r., sygn. II SA/Ke 844/17 o odmowie uzupełnienia wyroku oddalającego skargę M. M. na postanowienie Komendanta Wojewódzkiego Policji z dnia 30 października 2017 r., nr [...], w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia.
W uzasadnieniu skarżący wyjaśnił, że w dniu 19 maja 2018 r. ustalił, na podstawie wyroku NSA z dnia 27 lutego 2018 r., sygn. I OSK 1841/17, wykładnię prawa, zgodnie z którą funkcjonuje nakaz wydawania prawidłowych orzeczeń sądowych na podstawie art. 151 Ppsa. Wskazał m.in. na zmianę brzmienia ww. przepisu po nowelizacji z kwietnia 2015 r., gdzie sformułowanie "sąd oddala skargę" zastąpiono unormowaniem przewidującym oddalenie skargi w całości lub w części. Zdaniem skarżącego brak zastosowania co do nieuwzględnionej części skargi art. 151 Ppsa i niewydanie orzeczenia opartego na tym przepisie mógłby ewentualnie stanowić podstawę do wniosku o uzupełnienie wyroku na podstawie art. 157 § 1 Ppsa. Na poparcie tej argumentacji przywołał uchwały NSA w sprawach II FPS 8/09 oraz I OPS 6/09.
Skarżący wskazał, że ww. okoliczności prawne i faktyczne nie były mu znane, dlatego nie mógł z nich skorzystać w pierwotnie prowadzonym postępowaniu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga o wznowienie postępowania podlega odrzuceniu.
Zgodnie z art. 270 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.), zwanej dalej "Ppsa", można żądać wznowienia postępowania, które zostało zakończone prawomocnym orzeczeniem. Do skargi o wznowienie postępowania stosuje się odpowiednio przepisy o postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, jeżeli przepisy niniejszego działu nie stanowią inaczej (art. 276 zd. 1). Stosownie do art. 58 § 1 pkt 6 Ppsa sąd odrzuca skargę, jeżeli z innych przyczyn niż wymienione w pkt. 1-5 wniesienie skargi jest niedopuszczalne.
Z treści art. 270 Ppsa wynika, że nie ma możliwości wznowienia postępowania zakończonego prawomocnym orzeczeniem niekończącym postępowania w sprawie sądowoadministracyjnej (wpadkowym, incydentalnym), a takim orzeczeniem jest postanowienie tut. Sądu z dnia 22 lutego 2018 r. o odmowie uzupełnienia wyroku oddalającego skargę, kwestionowane w skardze o wznowienie postępowania. Do wzruszenia prawomocnego postanowienia niekończącego postępowania w sprawie sądowoadministracyjnej musi istnieć samodzielna podstawa ustawowa. Taką podstawą jest art. 165 Ppsa, zgodnie z którym postanowienia niekończące postępowania w sprawie mogą być uchylane i zmieniane wskutek zmiany okoliczności sprawy, chociażby były zaskarżone, a nawet prawomocne. Jednakże chodzi tu po pierwsze o zmianę podstawy faktycznej wydanego rozstrzygnięcia, po drugie, możliwość ta istnieje tylko w toku postępowania w sprawie sądowoadministacyjnej, dopóki nie zostanie ona prawomocnie zakończona. W przepisach art. 270-285 Ppsa brak jest bezpośredniej podstawy prawnej do wzruszenia w trybie wznowienia postępowania postanowienia niekończącego postępowania w sprawie. Dopuszczalność wznowienia postępowania przed sądem administracyjnym w aspekcie przedmiotowym obejmuje orzeczenia tego sądu kończące sprawę sądowoadministracyjną. W konsekwencji, skarga o wznowienie postępowania nie obejmuje orzeczeń wpadkowych (incydentalnych; por. postanowienia NSA: z dnia 20 lutego 2018 r., sygn. I OZ 1886/18; z dnia 17 lutego 2016 r., sygn. I OZ 1738/15).
Ubocznie wskazać należy, że podana przez skarżącego jako podstawa wznowieniowa okoliczność, że po wydaniu kwestionowanego postanowienia skarżący dowiedział się o określonej wykładni przepisów prawa, nie mieści się w katalogu ustawowych podstaw wznowienia (art. 271-273 Ppsa). W szczególności nie można uznać, by podana okoliczność była okolicznością faktyczną lub środkiem dowodowym, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy (art. 273 § 2 Ppsa). Przepis art. 280 § 1 Ppsa stanowi zaś, że sąd bada na posiedzeniu niejawnym m.in., czy skarga jest wniesiona w terminie i czy opiera się na ustawowej podstawie wznowienia. W braku jednego z tych wymagań sąd skargę o wznowienie odrzuci, w przeciwnym razie wyznaczy rozprawę.
W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł jak w postanowieniu na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 w zw. z art. 270 i art. 276 § 1 Ppsa.