Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Kazimierz Bandarzewski po rozpoznaniu w dniu 30 września 2008 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A. G. na uchwałę Rady Miasta z dnia [...] r., [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego osiedla "[...]" w K. postanawia: skargę odrzucić
W dniu [...] października 2007 r. A. G. nadał w urzędzie pocztowym wezwanie skierowane do Rady Miasta i Prezydenta do usunięcia naruszenia prawa poprzez uchylenie uchwały Rady Miasta Nr [...] z dnia [...] września 2004 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego osiedla "[...]" w K. W wezwaniu tym zarzucono jedynie naruszenie tą uchwałą artykułów 5,20,21 i 22 Konstytucji poprzez ograniczenie swobody działalności gospodarczej w innym akcie niż ustawa bez konieczności wykazania istnienia w takim ograniczeniu ważnego interesu publicznego (akta sądowe sprawy, karta nr 45). Wezwanie to wpłynęło do Urzędu Miasta w dniu 31 października 2007 r.
W tym samym dniu - to jest 29 października 2007 r. (akta sądowe sprawy, karta nr 14) A. G. wniósł na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, skargę na uchwałę Rady Miasta Nr [...] z dnia [...] września 2004 r. uchwalająca miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego osiedla "[...]" w K., podając że skarży uchwałę Rady Miasta z [...] sierpnia 2005 r. nr [...] w sprawie określenia ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego osiedla [...], domagając się stwierdzenia nieważności całej uchwały i zasądzenia zwrotu kosztów postępowania. Skarga ta wpłynęła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie w dniu 30 października 2007 r. (akta sądowe sprawy, karta nr 3).
W uzasadnieniu skargi skarżący zarzucił uchwale rażące naruszenie artykułów 5, 20, 21 i 22 Konstytucji, polegające na ograniczeniu swobody działalności gospodarczej w innym akcie niż ustawa bez wystąpienia koniecznej przesłanki jakim winien być ważny interes społeczny. Plan miejscowy pozostaje w oczywistej sprzeczności z zapewnionymi konstytucyjnie wolnościami i prawami człowieka i obywatela. Limitacja tych praw poprzez subsydiarną zasadę ochrony środowiska następuje przez pryzmat zasady zrównoważonego rozwoju.
W ocenie skarżącego ograniczenie praw polega na tym, że został on ograniczony w możliwości dysponowania swoją nieruchomością (działka nr [...]) w zakresie zabudowania jej zabudową garażową, chociaż taka zabudowa wpisuje się w ład urbanistyczny i nie narusza istniejącej linii zabudowy. W 2003 r. wydano decyzję ustalającą warunki zabudowy i zagospodarowania terenu na budowę dwóch garaży na działce nr [...]. Na podstawie tejże decyzji skarżący nabył prawo do zabudowy jej garażem. Pozbawienie skarżącego prawa do zabudowy utrudnia mu godne życie poprzez brak możliwości parkowania pojazdu w rozsądniej odległości od jego domu. Tym samym zaskarżona uchwała uniemożliwia zapewnienie dojazdu do miejsca zamieszkania, zwłaszcza ze względu na schorzenia skarżącego i choroby, a przy tym należy dodać, że w tejże okolicy na wielu nieruchomościach już wybudowano garaże. Zaskarżona uchwała narusza prawo własności i swobodę działalności gospodarczej. Ograniczenie możliwości zabudowy ogranicza w perspektywie podjęcie planowanej działalności gospodarczej i to pomimo tego, że własność prywatna stanowi podstawę życia gospodarczego. Ograniczeniu w korzystaniu z nieruchomości powinno odpowiadać przyznane odszkodowanie. Skarżący podniósł wreszcie, że w razie nie podzielenia argumentacji skargi, wnosi on o zwrócenie się do Trybunału Konstytucyjnego w trybie art. 193 Konstytucji z pytaniem prawnym o zgodność zaskarżonej uchwały w Konstytucją.