Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Renata Czeluśniak Sędziowie: WSA Kazimierz Bandarzewski WSA Paweł Darmoń (spr.) Protokolant: sekr. sądowy Katarzyna Zbylut po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 września 2015 r. sprawy ze skargi Prokuratora Okręgowego w Nowym Sączu na uchwałę nr LVII/774/2014 Rady Miasta Zakopane z dnia 25 września 2014 r., w przedmiocie wyrażenia zgody na zbycie udziału we współwłasności nieruchomości oraz na udzielenie bonifikaty od ceny nieruchomości postanawia: odmówić dopuszczenia A. B. do udziału w sprawie.
Prokurator Okręgowy w Nowym Sączu wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę o stwierdzenie nieważności uchwały Rady Miasta Zakopanego z dnia 25.09.2014 r. nr LVII/774/20014 w sprawie wyrażenia zgody na zbycie udziału we współwłasności nieruchomości oraz na udzielenie bonifikaty od ceny nieruchomości gruntowej, na mocy której Rada Miasta Zakopanego wyraziła zgodę na sprzedaż Stowarzyszeniu [...] udziału do 2/3 w prawie własności nieruchomości o pow. 500 m2, położonej [...] przy ulicy [...] , oznaczonej jako działka ewidencyjna nr [...] w obr. [...], zabudowana budynkiem usługowym, stanowiącym własność Gminy Zakopane, na cele pożytku publicznego i upoważniła Burmistrza do udzielenia bonifikaty od ceny udziału w wysokości 98%, w całości. Uchwale tej zarzucono, że jest niezgodna z prawem, w szczególności narusza art. 37 ust. 2 pkt 9 ustawy z dnia 21.08.1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. 2014 poz. 518), w świetle, którego nieruchomość może być zbywana w drodze bezprzetargowej, jeżeli przedmiotem zbycia jest udział we współwłasności, a zbycie następuje na rzecz innych współwłaścicieli nieruchomości, podczas gdy na mocy tej uchwały zbycie udziału następuje na rzecz organizacji pożytku publicznego, która nie jest współwłaścicielem nieruchomości.
Na rozprawie w dniu 23 września 2015 r na zasadzie art. 33 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 1447) swój udział w sprawie zgłosił Pan A.B. powołując się na okoliczność, że jest najemcą lokalu przy ul.[...] złożył stosowny wniosek do Prokuratury.
Rada Miasta wniosła o odmówienie dopuszczenia do udziału w sprawie A.B. , podnosząc że nie ma on interesu prawnego a zatem legitymacji do występowania w tej sprawie - co zostało stwierdzone orzeczeniem NSA w Warszawie z dnia 11 czerwca 2014 r, sygn.. I OSK 326/14.
Rozpoznając wniosek A.B. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:
Art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. 2013 r. poz. 594 z póź.zm.) stanowi, że każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego.
Inaczej niż w postępowaniu regulowanym przepisami Kodeksu postępowania administracyjnego, według którego stroną może być każdy, czyjego interesu prawnego lub uprawnienia dotyczy postępowanie (art. 28 K.p.a.) uprawnionym, do wniesienia skargi z art. 101 ustawy o samorządzie gminnym może być jedynie ten podmiot, którego interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone. A zatem przepis ten daje prawo skargi każdemu, czyj interes prawny lub uprawnienie zostało naruszone uchwałą organu gminy, podjętą w sprawie z zakresu administracji publicznej. Ze sformułowania powyższego wynika, że nie jest to skarga powszechna (actio popularis), służąca każdemu, kto zarzuca wyłącznie naruszenie obiektywnego porządku prawnego. Do jej wniesienia nie legitymuje stan zagrożenia naruszeniem prawa, ani nawet samo naruszenie prawa, bez wykazania związku tego naruszenia z sytuacją prawną skarżącego. W orzecznictwie i doktrynie eksponuje się przede wszystkim bezpośredniość, konkretność i realny charakter interesu prawnego. Interes prawny musi być nadto aktualny, a nie ewentualny. Poza tym, tak określony interes prawny musi być "własny", osobisty, indywidualny, czyli nie można go wywodzić z sytuacji prawnej innego podmiotu, nawet jeżeli w konkretnej sprawie związki pomiędzy tymi podmiotami byłyby związkami o charakterze prawnym (por. J. Zimmermann, glosa do wyroku NSA z 2 lutego 1996 r. o sygn. akt IV SA 846/95, OSP 1997 r. nr 4, poz. 83A).