Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Joanna Sekunda-Lenczewska (spr.), , , po rozpoznaniu w dniu 29 stycznia 2004 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi B. O. na: 1. decyzję Kierownika Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej Filia Ł. z dnia [...] Nr [...], 2. pismo Kierownika Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej Filia Ł. z dnia [...] znak: [...], 3. pismo Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w Ł. z dnia [...] znak: [...], w przedmiocie wypłaty zaległych świadczeń z tytułu zasiłku stałego wyrównawczego p o s t a n a w i a odrzucić skargę.
W dniu 29 grudnia 2003r. B. O. wniosła skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego na decyzję Kierownika Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej Filia Ł. z dnia [...], Nr [...] domagając się zasądzenia na jej rzecz od Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej Filia Ł. wypłaty zaległych świadczeń z tytułu orzeczenia o niepełnosprawności wydanego przez Wojewódzki Zespołu do Spraw Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności za okres do dnia 16 czerwca 2000r. do dnia 1 stycznia 2001r.
Zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału II z dnia 31 grudnia 2003 r., doręczonym skarżącej w dniu 7 stycznia 2004 r., została ona wezwana do wskazania daty i numeru decyzji organu drugiej instancji, oznaczenia organu, którego działania lub bezczynności skarga dotyczy, względnie udzielenia informacji, czy organ administracji wydał decyzję o odmowie wypłaty zaległych świadczeń z tytułu zasiłku stałego w terminie 7 dni pod rygorem odrzucenia skargi.
W piśmie z dnia 13 stycznia 2004r. B. O. wskazała, iż jej skarga dotyczy "decyzji" Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej znak: [...] z dnia [...] i znak: [...] z dnia [...] dotyczących nie wypłacenia jej zaległych zasiłków.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 97 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Przepisy wprowadzające ustawę Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153 poz. 1271 ze zm.) sprawy, w których skargi zostały wniesione do Naczelnego Sądu Administracyjnego przed dniem 1 stycznia 2004 roku i postępowanie nie zostało zakończone podlegają rozpoznaniu przez właściwe wojewódzkie sądy administracyjne na podstawie przepisów ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
W art. 3 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi wskazano zakres kontroli sprawowanej przez sądy administracyjne nad działalnością administracji publicznej. Z kolei art. 52 § 1 wskazanej ustawy stanowi, że skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, chyba że skargę wnosi prokurator lub Rzecznik Praw Obywatelskich, zaś § 2 tegoż przepisu wyjaśnia co należy rozumieć pod pojęciem "wyczerpania środków odwoławczych" stanowiąc, iż jest to sytuacja, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie.
Zaskarżona decyzja Kierownika Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej Filia Ł. z dnia [...], Nr [...], jak również dołączona do akt sprawy decyzja tegoż samego organu z dnia [...], Nr [...] zawierają wyraźne pouczenie o dopuszczalności, sposobie i terminie do wniesienia odwołania do organu II instancji, czyli Samorządowego Kolegium Odwoławczego. Kontestowana decyzja to rozstrzygnięcie organu I instancji, od którego skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego nie przysługuje. Wskazane, zaś w piśmie z dnia 13 stycznia 2004r. przez skarżącą "decyzje", tj. pismo Kierownika Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej Filia Ł. z dnia [...], znak: [...] i pismo Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w Ł. z dnia [...], znak: [...] nie są w rzeczywistości orzeczeniami organów administracji objętymi z mocy art. 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi kontrolą sprawowaną przez sądy administracyjne.
Stosownie do treści art. 58 § 1 pkt 6 powołanej ustawy, sąd odrzuca skargę jeżeli z innych przyczyn wniesienie skargi jest niedopuszczalne.
Odrzucenie zaś skargi jest równoznaczne z odmową rozpatrzenia sprawy i wydania decyzji o charakterze merytorycznym.
W tym miejscu należy podkreślić, iż podobne uregulowania zawierała poprzednio obowiązująca ustawa z dnia 11 maja 1995r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz. U. Nr 74, poz. 368 ze zm.) w art. 16, 17, 27 ust 2 i 34.
Z tych względów, na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 i § 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skargę należało odrzucić jako niedopuszczalną.