Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Osipuk (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Beata Jezielska Sędzia WSA Tadeusz Lipiński Protokolant Referent-Stażysta Marta Kudła po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 kwietnia 2015 r. sprawy ze skargi T. S. na postanowienie Wojewody z dnia "[...]", nr "[...]" w przedmiocie uchybienia terminu do wniesienia odwołania w sprawie statusu bezrobotnego postanawia umorzyć postępowanie sądowe.
Decyzją z dnia 13 listopada 2014 r., Dyrektor Miejskiego Urzędu Pracy w O. orzekł o utracie przez T.S. statusu osoby bezrobotnej z dniem 5 listopada 2014 r. Organ pierwszej instancji stwierdził bowiem, że strona nie stawiła się w wyznaczonym terminie w Urzędzie pracy i nie powiadomiła w ciągu 7 dni o uzasadnionej przyczynie tego niestawiennictwa.
Wojewoda W., postanowieniem z dnia 17 lutego 2015 r., stwierdził uchybienie terminu do wniesienia odwołania. W uzasadnieniu stwierdził, że decyzja organu pierwszej instancji została doręczona stronie w trybie art. 44 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r. poz. 267 z późn. zm.), dalej powoływanej jako K.p.a., z dniem 2 grudnia 2014 r. Termin do wniesienia odwołania, zgodnie z art. 129 K.p.a., minął więc w dniu 16 grudnia 2014 r. Odwołanie zostało natomiast złożone osobiście przez stronę dopiero dnia 9 lutego 2015 r., a zatem po upływie ustawowego terminu do dokonania tej czynności procesowej. Wojewoda zaznaczył, że strona nie złożyła wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania.
W skardze, złożonej do tut. Sądu, T.S. wyjaśnił, że jego niestawiennictwo w Urzędzie Pracy oraz nieodbieranie korespondencji było wynikiem "[...]", trwających od końca października 2014 r. przez ponad 3,5 miesiąca. W efekcie choroby, skarżący przez ten okres nie wychodził z domu. Zaznaczył, że jest osobą samotną, leczy się u kilku specjalistów i utrzymuje ze środków otrzymywanych w ramach pomocy społecznej. Stwierdził, że utrata statusu osoby bezrobotnej uniemożliwi kontynuację leczenia.
W odpowiedzi na skargę, organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie, jako niezasadnej.
Na rozprawie w dniu 30 kwietnia 2015 r., skarżący cofnął wniesioną skargę, podając, że z dniem 5 marca 2015 r. przywrócono mu status osoby bezrobotnej.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:
Wobec skutecznego cofnięcia skargi, postępowanie w sprawie należało umorzyć. Stosownie bowiem do art. 161 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.), dalej zwanej: p.p.s.a., sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania jeżeli skarżący skutecznie cofnął skargę.
Z treści art. 60 p.p.s.a. wynika zaś, że skarżący może cofnąć skargę, a czynność ta wiąże Sąd. Jednakże sąd uzna cofnięcie skargi za niedopuszczalne, jeżeli zmierza ono do obejścia prawa lub spowodowałoby utrzymanie w mocy aktu lub czynności dotkniętych wadą nieważności.
W ocenie Sądu, w rozpoznawanej sprawie, cofnięcie skargi nie budzi wskazanych wyżej wątpliwości, a zatem wola skarżącego, jako dysponenta skargi jest dla Sądu wiążąca. Związanie Sądu wolą skarżącego jest wynikiem przyjętej zasady, że skarżący może rozporządzać wniesioną przez siebie skargą od chwili jej wpływu do organu, do czasu jej rozpoznania przez sąd pierwszej instancji.
Z uwagi na to, że cofnięcie skargi jest rezygnacją strony z kontynuowania wszczętego przez nią postępowania przed sądem administracyjnym, oświadczenie strony złożone w tym przedmiocie należy uznać za dopuszczalne.
Nie dopatrując się zatem okoliczności przemawiających za niedopuszczalnością cofnięcia skargi, Sąd umorzył postępowanie w sprawie na podstawie art. 161 § 1 pkt 1 p.p.s.a.