Referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Olsztynie Agnieszka Bińczyk po rozpoznaniu w dniu 16 marca 2012 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku radcy prawnego T. L. o sprostowanie postanowienia Referendarza sądowego w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Olsztynie z dnia 10 września 2010 r. sygn. akt II SA/Ol 969/09 w sprawie ze skargi I. Z. na uchwałę Rady Miejskiej z dnia "[...]" Nr "[...]" w przedmiocie zmian do Statutu Miasta postanawia odmówić sprostowania postanowienia.
Postanowieniem z dnia 10 września 2010 r., sygn. akt II SA/Ol 969/09, po rozpoznaniu wniosku radcy prawnego T. L. o przyznanie wynagrodzenia za sporządzenie opinii o braku podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej w sprawie ze skargi I. Z. na uchwałę Rady Miejskiej z dnia "[...]", Nr "[...]", Referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Olsztynie przyznał wnioskodawczyni wynagrodzenie w kwocie 180 zł netto powiększonej o należny podatek VAT.
W dniu 21 lutego 2012 r. do Sądu wpłynął wniosek radcy prawnego T. L. o sprostowanie w przedmiotowym postanowieniu oczywistej omyłki pisarskiej, zaszłej w jej ocenie w określeniu wysokości kosztów nieopłaconej pomocy prawnej ustanowionej z urzędu poprzez pominięcie po wyrazach "240 zł kosztów" wyrazów "powiększoną o należny podatek VAT". W uzasadnieniu wnioskodawczyni podniosła, iż Sąd zasądzając na jej rzecz wynagrodzenie tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej ustanowionej z urzędu powiększył wynagrodzenie o stawkę podatku VAT. Tymczasem z dniem "[...]" 2009 r. zawiesiła ona działalność gospodarczą, nie była płatnikiem podatku VAT, jak również nie wystawiała faktur VAT tylko rachunki, na podstawie których Sąd wypłacał przyznane wynagrodzenie. Tym samym zasądzone powyższym postanowieniem koszty nieopłaconej pomocy prawnej powinny wynosić 240 zł bez podatku VAT. Do wniosku wnioskodawczyni załączyła kopię zaświadczenia o dokonaniu wpisu do ewidencji działalności gospodarczej zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej.
Wskazać należy, iż w świetle art. 156 § 1 i art. 159 w związku z art. 166 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej w skrócie ppsa, Sąd może z urzędu lub na wniosek strony sprostować w postanowieniu niedokładności, błędy pisarskie albo rachunkowe lub inne oczywiste omyłki.
Wskazane w art. 156 § 1 ppsa wadliwości, aby mogły stać się przedmiotem sprostowania muszą mieć charakter oczywisty, tzn. niebudzący wątpliwości, bezsporny, pewny. Oczywistość wadliwości może wynikać z samej natury niedokładności, błędu lub omyłki, jak też z porównania ich z innymi niebudzącymi wątpliwości okolicznościami (zob. B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Kraków 2005, s. 359). Przede wszystkim podkreślić jednak należy, iż aby można było zastosować instytucję sprostowania, w postanowieniu muszą wystąpić niedokładności, błędy pisarskie albo rachunkowe lub inne oczywiste omyłki, o których stanowi art. 156 § 1 ppsa.
W warunkach niniejszej sprawy, powiększenie kwoty przyznanego radcy prawnemu wynagrodzenia za sporządzenie opinii o braku podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej o należny podatek VAT nie było natomiast wynikiem jakiejkolwiek omyłki, lecz oparte było na podstawie prawnej z § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.), zgodnie z którym w sprawach, w których strona korzysta z pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, opłatę za czynności radcy prawnego z tytułu zastępstwa prawnego, sąd podwyższa o stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności w przepisach o podatku od towarów i usług, obowiązującą w dniu orzekania o tych opłatach. Tym samym wniosek wnioskodawczyni o sprostowanie postanowienia z dnia 10 września 2010 r. nie jest uzasadniony.
Podkreślić jednocześnie należy, iż sposób ustalenia wysokości wynagrodzenia przyznanego wnioskodawczyni wyjaśniony został szczegółowo w uzasadnieniu tego postanowienia zarówno co do samej kwoty wynagrodzenia, która wyniosła 180 zł, a nie jak podnosi wnioskodawczyni we wniosku o sprostowanie 240 zł, jak i podstaw do jego powiększenia o należny podatek VAT. W konsekwencji, jeżeli wnioskodawczyni nie zgadzała się z wysokością przyznanego wynagrodzenia powinna była w ustawowym terminie złożyć sprzeciw od przedmiotowego postanowienia.
W świetle powyższego, na podstawie art. 156 § 1 w związku z art. 166 i art. 258 § 1 ppsa, orzeczono jak w sentencji postanowienia.