Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Aleksandra Łaskarzewska po rozpoznaniu w dniu 16 października 2012 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku J. K. o przywrócenie terminu do wniesienia skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia (...)r. w sprawie ze skargi J. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia (...) Nr (...) w przedmiocie zasiłku rodzinnego oraz dodatku do zasiłku rodzinnego postanawia odmówić przywrócenia terminu do wniesienia skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia (...) /-/ A. Łaskarzewska
Pismem z dnia (...) października 2010 r. J. K. zwrócił się do Prezydenta Miasta P. z wnioskiem o ustalenie prawa do zasiłku rodzinnego oraz dodatku do zasiłku rodzinnego z tytułu rozpoczęcia roku szkolnego 2011/2012 na rzecz I. K.
W okresie od (...) grudnia 2010 r. do (...) lutego 2012 r. postępowanie zapoczątkowane wnioskiem z dnia (...) października 2010 r. było zawieszone na wniosek J. K. z uwagi na zwrócenie się przez niego do sądu powszechnego z wnioskiem o powierzenie władzy rodzicielskiej nad dziećmi - I. i W. K.
Decyzją z dnia (...) marca 2012 r. Prezydent Miasta P. odmówił przyznania zasiłku rodzinnego oraz dodatku do zasiłku rodzinnego z tytułu rozpoczęcia roku szkolnego 2011/2012 na rzecz I. K. wskazując, iż niezbędnym warunkiem przyznania powyższego świadczenia byłoby zasądzenie świadczenia alimentacyjnego na rzecz dziecka. Tymczasem z protokołu rozprawy przeprowadzonej w dniu (...) stycznia 2012 r. przed Sądem Rejonowym wynika, że renta alimentacyjna została zasądzona na rzecz I. K
Odwołanie od powyższej decyzji wniósł J. K. wskazując, iż dostarczył wszystkie wymagane dokumenty, a obecnie ponosi ujemne konsekwencje związane z wadliwą formą zasądzenia przez sąd powszechny renty alimentacyjnej.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia (...) maja 2012 r. utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta P. z dnia (...) marca 2012 r. podtrzymując stanowisko organu I instancji. Decyzja powyższa zawierała pouczenie o możliwości wniesienia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu oraz wskazywała warunki, jakie musi spełniać skarga. Jak wskazuje załączone do akt sprawy zwrotne potwierdzenie odbioru, przesyłka pocztowa zawierająca decyzję Kolegium z dnia 16 maja 2012 r., zaadresowana do J. K., została odebrana przez dorosłego domownika - I. K. w dniu (...) czerwca 2012 r.
Wraz z datowaną na dzień (...) sierpnia 2012 r. (data wpływu do organu: (...) sierpnia 2012 r.) skargą na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia (...) maja 2012 r. w przedmiocie zasiłku rodzinnego oraz dodatku do zasiłku rodzinnego, skarżący J. K. wniósł o przywrócenie terminu do wniesienia skargi. Uzasadniając powyższy wniosek wskazano, że brak skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego był podyktowany oczekiwaniem skarżącego na rozstrzygnięcie przez Sąd Rejonowy jego wniosku z marca 2012 r. o zasądzenie alimentów na rzecz dzieci. Skarżący dopiero w końcowych dniach lipca dowiedział się, że wniosek powyższy nie zostanie rozpatrzony z uwagi na ukończenie przez dzieci 18 roku życia. Natychmiast po uzyskaniu powyższej informacji skarżący udał się po stosowne wyjaśnienia do Centrum Świadczeń, które to wyjaśnienia trwały, aż do momentu wniesienia skargi.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 53 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 1270) skargę wnosi się w terminie 30 dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie. Równocześnie, zgodnie z art. 86 § 1 powyższej ustawy, jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu. Natomiast zgodnie z art. 87 §1 ustawy procesowej pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu. W piśmie tym należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu (§ 2).