Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Piotr Godlewski po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2018 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Ł. S. i M. S. - wspólników [...] s.c. S. Ł., S. M. na decyzję Wójta Gminy [...] z dnia [...] września 2018 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia opłaty stałej za zmniejszenie naturalnej retencji terenowej w związku z wnioskiem o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji - p o s t a n a w i a - odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
Wskazaną w sentencji decyzją z dnia [...] września 2018 r. Wójt Gminy [...] nie uznał reklamacji złożonej przez Ł. S. i M. S. - wspólników [...] s.c. S. Ł., S. M. i jednocześnie ustalił wysokość rocznej opłaty stałej za zmniejszenie retencji terenowej.
Wraz ze skargą skarżący złożyli wniosek o wstrzymanie wykonania powyższej decyzji, który w żaden sposób nie został uzasadniony.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Artykuł 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm. - zwana dalej "P.p.s.a.") stanowi, że wniesienie skargi do sądu administracyjnego nie powoduje, co do zasady, wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu.
Jednakże po przekazaniu skargi zgodnie z art. 61 § 3 P.p.s.a. Sąd może na wniosek skarżącego wstrzymać wykonanie zaskarżonego aktu lub czynności, jeśli w wyniku wykonania aktu lub czynności zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania. Dotyczy to także aktów wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach tej samej sprawy.
Zgodnie z ukształtowanym w doktrynie i orzecznictwie sądowym stanowiskiem, nie chodzi tutaj o zwykłe następstwa wykonania decyzji, lecz dodatkowe konsekwencje w postaci niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, jakie mogą wyniknąć z wykonania decyzji przed rozpoznaniem skargi.
Udzielenie stronie tzw. ochrony tymczasowej (wstrzymanie wykonania decyzji) musi zatem być umotywowane szczególnymi powodami, dla których uzasadnione jest odstąpienie od generalnej zasady wykonalności ostatecznych decyzji administracyjnych. Przy czym obowiązek uprawdopodobnienia okoliczności przemawiających za wstrzymaniem wykonania zaskarżonej decyzji obciąża wnioskodawcę (tak m.in. postanowienie NSA z dnia 22 lutego 2008 r. sygn. akt II OZ 131/08). Brak wskazania we wniosku tych przyczyn uniemożliwia sądowi jego merytoryczną ocenę (postanowienie NSA z dnia 18 maja 2004 r. sygn. akt FZ 65/04).
Nie jest zatem zasadny wniosek o wstrzymanie wykonalności decyzji, w którym strona nie wskazuje, jakie szkody wystąpią w razie wykonania tej decyzji, czy też jakie nieodwracalne skutki wykonanie decyzji spowoduje, oraz nie uzasadnia swojego stanowiska uprawdopodabniając te okoliczności (zob. postanowienie NSA z dnia 28 września 2011 r. sygn. akt I FZ 219/11). Uzasadnienie takiego wniosku powinno odnosić się do konkretnych okoliczności pozwalających wywieść, że wstrzymanie skarżonego aktu lub czynności jest zasadne w stosunku do wnioskodawcy. Jego stwierdzenia powinny zostać poparte dokumentami, zwłaszcza dotyczącymi jego sytuacji finansowej i majątkowej (zob. postanowienie NSA z dnia 15 września 2010 r., sygn. akt II FSK 1837/10, www.orzeczenia.nsa.gov.pl).
W tym kontekście w przedmiotowej sprawie wniosek nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż skarżący, nie uprawdopodobnili spełnienia wymienionych w przepisie przesłanek. Nie wykazali, że zapłata nałożonej opłaty będzie wiązała się z realnym zagrożeniem dla ich bytu, nie przedstawili jakichkolwiek dokumentów obrazujących kondycję finansową. Wykonanie świadczenia pieniężnego w postaci przedmiotowej opłaty nie może być także co do zasady utożsamiane z trudnymi do odwrócenia skutkami, gdyż świadczenia takie mają charakter odwracalny.
Bez znaczenia dla rozpoznania wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji pozostają natomiast twierdzenia nawiązujące do argumentacji skargi. Ich uwzględnienie wkraczałoby w merytoryczną ocenę wydanej w sprawie decyzji, co na obecnym etapie postępowania nie jest dopuszczalne.
W związku z powyższym, na podstawie art. 61 § 3 i 5 P.p.s.a. orzeczono jak w sentencji postanowienia.