Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krystyna Józefczyk po rozpoznaniu w dniu 13 marca 2018 r. w Rzeszowie na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku skarżących o przywrócenie terminu do uiszczenia wpisu sądowego od skargi w sprawie ze skargi C.O. i F.O. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] października 2017 r. nr [...] w przedmiocie zatwierdzenie projektu podziału nieruchomości - postanawia - odmówić przywrócenia terminu
Zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału II z dnia 13 grudnia 2017 r. wezwano skarżących zamieszkujących pod tym samym adresem do uiszczenia solidarnie wpisu od skargi na opisaną w sentencji postanowienia decyzję w kwocie 200 zł. Odbiór przesyłek zawierających wezwania kierowanych do każdego ze skarżących z osobna pokwitował F.O. w dniu 15 grudnia 2017 r. Wezwania zawierały pouczenie o konieczności ich wykonania w terminie 7 dni od daty doręczenia pod rygorem odrzucenia skargi. Należny wpis do dnia 22 grudnia 2017 r. nie został jednak uiszczony, wobec czego postanowieniem z dnia 15 stycznia 2018 r. Sąd odrzucił skargę na opisaną w sentencji decyzję. Postanowienie doręczono skarżącym w dniu 17 stycznia 2018 r.
We wniosku o przywrócenie terminu do uiszczenia wpisu sądowego od skargi, nadanym w placówce pocztowej operatora wyznaczonego w dniu 19 stycznia 2018 r. skarżący podali, że są osobami starszymi i nie do końca zrozumieli treść wezwania. Wydawało im się to obojętne, która ze stron uiści opłatę, zatem uiściła ją ich córka B.A. Dopiero po konsultacji z córką i otrzymaniu kolejnego pisma sądowego zrozumieli, że są to 2 różne sprawy. Wnieśli o pozytywne rozparzenie ich prośby.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie zważył, co następuje:
Wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.
W myśl art. 85 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - (tekst jednolity Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, dalej "p.p.s.a."), czynność w postępowaniu sądowym podjęta przez stronę po upływie terminu jest bezskuteczna. Przywrócenie terminu do dokonania czynności w postępowaniu sądowym uzależnione jest od spełnienia określonych przesłanek pozytywnych, których istnienie pozwala na przywrócenie terminu i negatywnych, których istnienie czyni przywrócenie terminu niedopuszczalnym.
Zgodnie z art. 86 p.p.s.a przywrócenie terminu nie jest dopuszczalne, jeśli uchybienie terminu nie powoduje dla strony ujemnych skutków w zakresie postępowania sądowego, natomiast art. 87 p.p.s.a. stanowi, że pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się w terminie siedmiu dni od ustania przyczyny uchybienia terminu, jednocześnie w piśmie tym należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu. Wraz z wnioskiem strona winna dokonać czynności, której nie dokonała w terminie.
Uzasadnienie wniosku o przywrócenie terminu do dokonania czynności procesowej ma zmierzać w kierunku wykazania, że wnioskujący dochował należytej staranności, aby czynności dokonać w terminie, jednakże zaistnienie okoliczności od niego niezależnych i takich, których w żaden sposób nie można było przewidzieć uniemożliwiło mu dokonanie tej czynności.
W orzecznictwie utrwalił się pogląd, że do okoliczności faktycznych uzasadniających brak winy w uchybieniu terminu zalicza się okoliczność takie jak np. przerwa w komunikacji, nagła choroba, która nie pozwoliła na wyręczenie się inną osobą, powódź, pożar. Braku winy w zainteresowanego w uchybieniu terminu nie potwierdza jednak np. zwolnienie lekarskie od pracy, bowiem nie wyklucza ono możliwości dokonania czynności procesowej przez stronę i nadania pisma przez pocztę osobiście lub przez domownika, czy też nieznajomość prawa oraz wybranie innej drogi obrony interesu prawnego (wyrok NSA z dnia 4 listopada 1998r., sygn. akt III SA 1243/97, LEX nr 36902; wyrok NSA z dnia 29 listopada 1997r., sygn. akt III SA 101/96, LEX nr 30857). Oznacza to, że okoliczności przemawiające za uznaniem braku winy w uchybieniu terminowi muszą mieć charakter wyjątkowy i szczególny i być niezależne od wnioskodawcy. Nawet lekkie niedbalstwo wyklucza przyjęcie, że okoliczność na którą powołuje się wnioskodawca, miała charakter niezawiniony.