Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie: przewodniczący sędzia NSA (del.) Ludwik Żukowski po rozpoznaniu w dniu 4 października 2004 r. na posiedzeniu niejawnym skargi Prezydenta Miasta [...] od decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego [...] z dnia [...] czerwca 2004r. o nr [...] wydanej w sprawie przyznania pomocy pieniężnej na częściowe pokrycie utrzymania dziecka w rodzinie zastępczej -postanawia- odrzucić skargę Prezydenta Miasta [...].
Samorządowe Kolegium Odwoławcze [...] decyzją z dnia [...] czerwca 2004r. uchyliło decyzję Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] maja 2004r. dotyczącą sprawy przyznania pomocy pieniężnej na częściowe pokrycie kosztów utrzymania dziecka w rodzinie zastępczej. Na wyżej wymienią decyzję SKO [...], skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie złożył Prezydent Miasta [...] uzasadniając to m.in. potrzebą ochrony interesu publicznego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje :
Podmioty uprawnione do uruchomienia sądowej kontroli administracji publicznej określa art. 50 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270) zwana dalej p.s.a. Według jego treści uprawnionym do wniesienia skargi jest każdy, kto ma w tym interes prawny, prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich oraz organizacja społeczna w zakresie jej statutowej działalności, w sprawach dotyczących interesów prawnych innych osób, jeżeli brała udział w postępowaniu administracyjnym. Zasadniczo więc, podmiotem uprawnionym do złożenia skargi jest strona postępowania administracyjnego, gdyż to ona będzie posiadać interes prawny do kwestionowania przed sądem administracyjnym określonych form działania administracji publicznej lub jej bezczynności.
W niniejszej sprawie skargę złożył organ administracji publicznej, który brał udział w zakończonym postępowaniu administracyjnym w charakterze organu orzekającego. W żaden sposób, nie zmienia tego faktu wydanie decyzji z upoważnienia Prezydenta Miasta [...], gdyż możliwość upoważniania pracowników kierowanych przez organ jednostek organizacyjnych dopuszcza m.in. art. 268a K.p.a.
Zdaniem Sądu, organ administracji publicznej który wydał w sprawie decyzję w I instancji nie posiada interesu prawnego do tego by kwestionować przy pomocy skargi do sądu rozstrzygnięć wydanych przez organu II instancji. Na gruncie obecnie obowiązujących regulacji nadal jest aktualny pogląd wypracowany pod rządami ustawy z dnia 11 maja 1995r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz. U. Nr 74, poz. 368 z późn. zm.), który odmawiał organom I instancji prawa do składania skarg na rozstrzygnięcia wydane przez organy wyższego stopnia - vide orzeczenia NSA: postanowienie z 24.01.1997 r. sygn. akt NSA 802/95 (ONSA 1997/4/179), wyrok z 15.10.1990 r. SA/Wr 990/90 (ONSA 1990/4/7), uchwała SN z 27.07.1993, III AZP 8/93 (OSNPC 1994/1/3) i inne. U podstaw tego stanowiska leży argument, iż Organ I instancji nie posiada tego rodzaju interesu prawnego którego naruszeniem mógłby zająć się Sąd Administracyjny. Przepisy prawa administracyjnego definiując obowiązki organów orzekających w sprawie nie przewidują możliwości ich przekształcenia w prawo do domagania się kontroli aktów administracyjnych wydanych w ramach prowadzonego przez te organy postępowania. W rozpatrywanej sytuacji, prawo złożenia skargi art. 50 p.s.a. rezerwuje wyłącznie dla uczestników procesu administracyjnego, których uprawnienia bądź obowiązki są kształtowane poprzez władcze wypowiedzi organów orzekających. Wypada tu wspomnieć, iż podobne zagadnienie było przedmiotem postanowienia NSA Ośrodka Zamiejscowego w Rzeszowie z dnia 25.10.2001r., o sygn. SA/Rz 1684/01 kończącego sprawę skargi Prezydenta Miasta [...] na decyzję SKO [...].
Ponieważ skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego [...] złożył organ, który wydał w sprawie decyzję w I instancji, tak wniesioną skargę należy odrzucić jako niedopuszczalną.
Z wyżej wyłożonych względów orzeczono jak w sentencji niniejszego postanowienia w oparciu o art. 50, art. 58 § 1 pkt 6 p.s.a.