Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Renata Bukowiecka-Kleczaj po rozpoznaniu w dniu 30 maja 2018 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku R. R. o przywrócenie terminu do wniesienia zażalenia na zarządzenie Przewodniczącego Wydziału w przedmiocie uiszczenia wpisu sądowego w sprawie Jego skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie cofnięcia licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką postanawia: odmówić przywrócenia terminu do wniesienia zażalenia
R. R. pismem z dnia [...] r. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie cofnięcia licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką.
Zarządzeniem z dnia 19 kwietnia 2018 r. Sąd zobowiązał skarżącego do uzupełnienia uiszczonego wpisu sądowego w kwocie 200 zł - o kwotę 300 zł. Wezwanie do uzupełnienia wpisu od skargi doręczono skarżącemu w dniu 25 kwietnia 2018 r. Termin do wykonania ww. zobowiązania upłynął zatem w dniu 2 maja 2018 r.
W dniu 5 maja 2018 r. R. R. uzupełnił wpis sądowy, a nadto w dniu 7 maja 2018 r. złożył pismo, które sąd potraktował jako zażalenie na zarządzenie Przewodniczącego Wydziału w przedmiocie uiszczenia wpisu sądowego (pismo z dnia 4 maja 2018 r.). W uzasadnieniu podał, że nie zgadza się z ww. zarządzeniem. Wyjaśnił, że nie jest prawnikiem i nie zna się na liczeniu terminów, jednakże wydaje mu się, że dni wolnych od pracy nie wlicza się do terminów, bowiem pomiędzy odbiorem pisma, a upływem 7 dni na wykonanie zobowiązania, były trzy dni wolne ustawowo od pracy, mianowicie: niedziela 29 kwietnia, wtorek 1 maja i czwartek 3 maja. Zdaniem skarżącego, Sąd powinien był wyznaczyć mu dłuższy termin, np. 14-dniowy, z uwagi na te specjalne dni. R. R. podkreślił, że "opiera się na ludzkiej logice" i ma nadzieję, że nie jest inna niż przepisy prawa. W ocenie skarżącego, spóźnił się bez własnej winy z uiszczeniem opłaty i dlatego wnosi o przywrócenie terminu do wniesienia zażalenia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie zważył, co następuje:
Stosownie do art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.), zwanej dalej "p.p.s.a.", sąd postanowi na wniosek strony przywrócenie terminu, jeżeli nie dokonała ona w terminie czynności procesowej bez swojej winy. Postanowienie o przywróceniu terminu albo odmowie jego przywrócenia może być wydane na posiedzeniu niejawnym.
Zgodnie z art. 87 § 1 i 2 p.p.s.a., pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu. W piśmie tym należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu. Równocześnie z wnioskiem strona powinna dokonać czynności, której nie dokonała w terminie (art. 87 § 4).
Z przepisów regulujących instytucję przywrócenia terminu do dokonania określonej czynności procesowej wynika zatem, że przywrócenie terminu może nastąpić, gdy spełnione zostały łącznie trzy przesłanki: wniosek o przywrócenie terminu został złożony w ciągu 7 dni od dnia ustania przyczyny uchybienia terminu; zainteresowany uprawdopodobnił, że uchybił terminowi bez swojej winy oraz wykonał czynność, dla której określony był termin.
W orzecznictwie sądów administracyjnych podkreśla się, że przesłanka braku winy w uchybieniu terminu powinna być oceniana z uwzględnieniem wszystkich okoliczności konkretnej sprawy, w sposób uwzględniający obiektywny miernik staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o własne interesy i przy braniu pod uwagę także uchybień spowodowanych nawet niewielkim niedbalstwem. Przywrócenie terminu ma charakter wyjątkowy i może mieć miejsce tylko wtedy, gdy jego uchybienie nastąpiło wskutek przeszkody, której strona nie mogła usunąć, nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku (por.: postanowienie NSA w Warszawie z dnia 15 października 2013 r , sygn. akt II GZ 562/13, Lex nr 1437280).