Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Katarzyna Grzegorczyk - Meder po rozpoznaniu w dniu 6 września 2013 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku A. R. o przywrócenie terminu do złożenia skargi na orzeczenie Komendanta Wojewódzkiego Policji z dnia [...] nr [...] w przedmiocie wydalenia ze służby postanawia: odrzucić wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi
Postanowieniem z dnia [...] r. Wojewódzki Sąd Administracyjny przywrócił A.R. termin do złożenia skargi na orzeczenie Komendanta Wojewódzkiego Policji z dnia [...] r. nr[...], uchylające orzeczenie Komendanta Powiatowego Policji z dnia [...]r. nr [...] , którym wydalono skarżącego ze służby i przekazujące sprawę temu organowi do ponownego rozpoznania.
W uzasadnieniu postanowienia sąd wskazał, że z akt postępowania dyscyplinarnego wynika, że zaskarżone orzeczenie Komendanta Wojewódzkiego Policji zostało doręczone skarżącemu w dniu [...] r., które nie zawierało pouczenia o możliwości wniesienia skargi do sądu administracyjnego, a jedynie zawierało stwierdzenie, że jest ono ostateczne i podlega wykonaniu. Tymczasem, w ocenie sądu, w myśl art. 138 ustawy o Policji prawo wniesienia skargi do sądu administracyjnego przysługuje policjantowi od każdego orzeczenia wydanego przez wyższego przełożonego dyscyplinarnego w trybie art. 135 n ustawy o Policji. W tej sytuacji sąd uznał, że błędne pouczenie co do prawa zaskarżenia nie może szkodzić stronie, zatem niedokonanie czynności w ustawowym terminie nastąpiło bez winy strony, a tym samym daje podstawę do uwzględnienia wniosku skarżącego o przywrócenie terminu do wniesienia skargi.
Rozpoznając zażalenie organu od opisanego wyżej orzeczenia Naczelny Sąd Administracyjny, postanowieniem z dnia 7 sierpnia 2013 r. sygn. akt I OZ 666/13 uchylił zaskarżone postanowienie.
Argumentując swoje stanowisko NSA podniósł, że orzeczenie organu II instancji uchylające orzeczenie organu I instancji i przekazujące sprawę temu organowi do ponownego rozpoznania nie kończy postępowania dyscyplinarnego bowiem nie załatwia ostatecznie sprawy. Postępowanie zaś wobec funkcjonariuszy policji nie jest postępowaniem administracyjnym, a w konsekwencji nie można na grunt tego postępowania przenieść wprost ogólnych zasad dopuszczalności kontroli sądowoadministracyjnej, a przepis art. 138 ustawy o Policji, jako przepis szczególny, o którym mowa w art. 3 § 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi stanowić może podstawę zaskarżenia orzeczenia lub postępowania dyscyplinarnego jedynie w przypadku, gdy rozstrzygnięcie to kończy postępowanie dyscyplinarne. Orzeczeniem kończącym takie postępowanie nie jest jednak każde orzeczenie wydane przez wyższego przełożonego dyscyplinarnego w trybie art. 135 n ustawy o Policji, i w tym zakresie NSA nie podzielił poglądu wyrażonego przez ten sąd w postanowieniu z dnia 7 września 2011 r., sygn. akt I OZ 641/11. Wobec powyższego NSA podkreślił, że skoro zaskarżone przez A. R. orzeczenie z dnia [...]r. nie kończyło postępowania dyscyplinarnego, to tym samym nie przysługiwała skarżącemu możliwość wystąpienia ze skargą na to orzeczenie, a w konsekwencji niedopuszczalne było orzekanie o przywróceniu terminu do złożenia skargi na to orzeczenie, skoro droga sądowa w tym przypadku była niedopuszczalna.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do art. 190 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), zwanej w dalszej części ustawą "P.p.s.a.", sąd, któremu sprawa została przekazana, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny.