Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Marzena Iwankiewicz po rozpoznaniu w dniu 9 października 2009 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku S. K. o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz przyznanie radcy prawnego w sprawie ze skargi G. C. i B. K. na działanie Wójta Gminy . w przedmiocie rozgraniczenia nieruchomości p o s t a n a w i a: odmówić przyznania prawa pomocy
G.C. oraz B.K. reprezentowani przez pełnomocnika S.K. (matkę) wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie skargę na działanie Wójta Gminy [...] w przedmiocie rozgraniczenia nieruchomości.
S.K. pismem z dnia [...] r. zwróciła się do Sądu z prośba o przyznanie obrońcy z urzędu wskazując, że utrzymuje się jedynie z emerytury w wysokości [...]zł.
Zarządzeniem z dnia [...] r. Sąd poinformował S.K., że wniosek o przyznanie prawa pomocy może złożyć jedynie strona postępowania, czyli skarżący. S.K. będąca pełnomocnikiem skarżących nie może złożyć takiego wniosku we własnym imieniu, ani uzasadniać wniosku wskazując swoją sytuację materialną. Wobec tego Sąd zobowiązał pełnomocnika skarżących do oświadczenia, czy wniosek o przyznanie prawa pomocy składa w imieniu jednego, czy obydwu skarżących i wówczas powinna podać sytuację materialną każdego ze skarżących z osobna na załączonych formularzach PPF w terminie siedmiodniowym, od dnia otrzymania niniejszego wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpoznania. Jednocześnie wraz z zobowiązaniem przesłano pełnomocnikowi skarżących dwa druki urzędowego formularza PPF.
W odpowiedzi S.K. wyjaśniła, że nie może wykonać zobowiązania Sądu, gdyż jej córka G.C. mieszka w [...] natomiast jej syn B.K. na stałe mieszka w [...], jest po zawale i wylewie. Dodatkowo wskazała, że sama jest osobą schorowaną oraz w podeszłym wieku, która otrzymuje emeryturę w kwocie niewiele przekraczającej [...] zł.
Ponadto S.K. złożyła urzędowy formularz PPF, wskazując, że wnosi o częściowe zwolnienie od kosztów sądowych, jednocześnie podała swoje dane jako dane wnioskodawcy. Jednakże w treści uzasadnienia zwróciła się z prośbą o zwolnienie od kosztów sądowych, a w razie, gdyby Sąd nie uwzględnił jej wniosku wniosła o zwolnienie z połowy kosztów sądowych. Dodatkowo wnioskodawczyni oświadczyła, że jest właścicielką połowy mieszkania, które zakupiła na raty w roku [...], utrzymuje się z emerytury oprócz której żadnego majątku nie posiada.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie zważył, co następuje:
Wobec rozbieżności w kwestii określenia zakresu wniosku o przyznanie prawa pomocy Sąd przyjął, że S.K. złożyła wniosek w zakresie całkowitym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie radcy prawnego.
Stosownie do treści art. 243 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) prawo pomocy może być przyznane stronie postępowania sądowoadministracyjnego na jej wniosek. Wobec powyższego prawo do ubiegania się o przyznanie prawa pomocy przysługuje każdej ze stron postępowania, czyli skarżącemu oraz organowi, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi.
W orzecznictwie sądów administracyjnych został wyrażony pogląd zgodnie z którym nie zasługuje na uwzględnienie wniosek o przyznanie praw pomocy złożony w imieniu własnym przez pełnomocnika skarżącego, jeżeli pełnomocnik nie jest stroną postępowania /por. postanowienie NSA z dnia 25 września 2008 r., sygn. akt I OZ 709/08, publ. LEX 493783/.
W niniejszym postępowaniu stroną skarżącą są: G.C. oraz B.K., którzy udzielili pełnomocnictwa S.K. do występowania w ich imieniu.
W tej sytuacji należy stwierdzić, że S.K. działająca jako pełnomocnik w sprawie nie jest stroną postępowania sądowego, zatem Sąd nie może uwzględnić jej wniosku o przyznanie prawa pomocy, który złożyła we własnym imieniu wskazując na swoją sytuację materialną i który sama podpisała.
Na marginesie należy zaznaczyć, że na obecnym etapie postępowania skarżący nie byli obciążani żadnymi kosztami postępowania, ani wzywani do uiszczania jakichkolwiek opłat sądowych.
W tym stanie rzeczy orzeczono, na podstawie art. 243 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, jak w postanowieniu.