Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie: Przewodniczący: Sędzia WSA Olga Żurawska - Matusiak po rozpoznaniu w dniu 10 stycznia 2012 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku J. F. dnia 7 grudnia 2011 r. o sprostowanie uzasadnienia wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 lipca 2011 r., sygn. akt II SA/Wa 471/11 w sprawie ze skargi J. F. na decyzję Prezesa Instytutu Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu z dnia [...] grudnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie udostępnienia dokumentów postanawia: - odmówić sprostowania -
Wyrokiem z 12 lipca 2011 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę J. F. na decyzję Prezesa Instytutu Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu z [...] grudnia 2010 r. w przedmiocie udostępnienia dokumentów. Uzasadnienie powyższego orzeczenia zostało sporządzone i doręczone pełnomocnikowi skarżącego.
Pismem z 7 grudnia 2011 r. J. F. (dalej jako skarżący) zwrócił się do Sądu o sprostowanie zdania zawartego w uzasadnieniu wyroku z 12 lipca 2011 r. na stronie pierwszej w czwartym akapicie w wersach 28 i 29. Wskazał, że w uzasadnieniu Sąd podał, że "decyzją (...) Dyrektor Oddziału Instytutu Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu w [...] (...) udostępnił skarżącemu (...)". Zdaniem skarżącego wskazana część uzasadnienia nie odpowiada stanowi faktycznemu, gdyż dokumenty określone w tej decyzji nie zostały mu udostępnione. Wydana została jedynie decyzja o udostępnieniu kopii dokumentów. Skarżący zarzucił błędny dobór słów użytych do opisania decyzji, bowiem zdaniem skarżącego, z treści decyzji wynika, że była to decyzja, którą "postanowiono udostępnić", a nie decyzja którą udostępniono kopie dokumentów.
W związku z tym, skarżący wniósł o sprostowanie wskazanej części uzasadnienia w taki sposób, aby wskazać, że decyzja Dyrektora Oddziału IPN w [...] była decyzją o udostępnieniu kopii dokumentów.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, zważył co następuje:
Zgodnie z treścią art. 156 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przez sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) dalej zwaną "ppsa", sąd może z urzędu sprostować w wyroku niedokładności, błędy pisarskie albo rachunkowe lub inne oczywiste omyłki.
Sprostowanie orzeczenia sądowego ma na celu naprawienie takiej jego wadliwości, która powoduje, że otrzymało ono brzmienie inne niż sąd zamierzał mu nadać, przy czym sprostowanie nie może prowadzić do zmiany lub uchylenia tego orzeczenia.
Przedmiotem sprostowania mogą być więc niedokładności, błędy pisarskie albo rachunkowe lub inne oczywiste omyłki. Nieprawidłowości te muszą mieć charakter oczywisty czyli niebudzący wątpliwości.
Sprostowanie niedokładności (nieścisłości) może obejmować właściwe oznaczenie stron, czy też dokładne wymienienie podmiotów postępowania lub pełnej ich nazwy (wyrok SN z dnia 18 czerwca 1998 roku, II CKN 817/97, OSNC 1999/1/16). Błąd pisarski jest oczywistą omyłką, gdy jest widoczne, że wbrew zamierzeniu sądu doszło do niewłaściwego użycia wyrazu, przekręceniu jakiejś nazwy lub oczywiście mylnej jego pisowni albo widocznie niezamierzonego opuszczenia jednego lub więcej wyrazów (por. postanowienie NSA z 5 maja 2010 r., I OZ 734/10). Pojęcie "innych oczywistych omyłek" ma szerszy zakres i jest trudniejsze do zdefiniowania. Można tylko przyjąć, że inne oczywiste omyłki są swym charakterem zbliżone do niedokładności, błędu pisarskiego lub błędu rachunkowego. Dlatego każdy tego rodzaju wypadek musi podlegać indywidualnej ocenie Sądu po rozważeniu wszystkich okoliczności konkretnej sprawy.
Przy orzekaniu o sprostowaniu należy mieć na uwadze, że o jego dopuszczalności decyduje przede wszystkim wpływ omyłki na treść orzeczenia sądu (postanowienie NSA z dnia 22 grudnia 2004 roku, OZ 887/04, niepubl.).
W przedmiotowej sprawie Sąd odwołał się do treści decyzji Dyrektora Oddziału IPN w [...] z [...] sierpnia 2010 r., a nie określił, czy doszło do faktycznego udostępnienia kopii dokumentów.
Zakwestionowane zdanie oddaje sens rozstrzygnięcia zawartego w tej decyzji.
Oznacza to, że nie zachodzą określone w art. 156 ppsa niedokładności, błędy pisarskie albo rachunkowe ani inne oczywiste omyłki, które wymagałyby sprostowania.
W tych okolicznościach Sąd, na podstawie art. 156 § 1 w związku z art. 166 ppsa, orzekł jak w sentencji postanowienia.