Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Ewa Grochowska - Jung po rozpoznaniu w dniu 28 sierpnia 2013 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi P.Z., L.Z. i T.Z. na czynność Miasta W. zawartą w piśmie z dnia [...] stycznia 2013 r. w przedmiocie odmowy zapewnienia lokali zamiennych dla lokatorów budynku postanawia odrzucić skargę
P.Z., L.Z. i T.Z. wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na czynność Miasta W., reprezentowanego przez Dzielnicę [...] W. zawartą w piśmie z dnia [...] stycznia 2013 r. w przedmiocie odmowy zapewnienia lokali zamiennych dla lokatorów budynku ul. [...] w W. W uzasadnieniu skarżący wyjaśnili, że Powiatowy inspektor Nadzoru Budowlanego [...] decyzją z dnia [...] lutego 2012 r. zakazał użytkowania budynku przy ul. [...] w W. Decyzja ta została wysłana do Urzędu Dzielnicy [...] W.
W związku z powyższym skarżący - jako właściciele powyższej nieruchomości, wymówili lokatorom posiadającym tytuły prawne do lokali przy ul. [...], stosunek najmu na dzień 31 marca 2012 r.
Następnie pismem z dnia 3 października 2012 r. skarżący wezwali Urząd Dzielnicy [...] W. do wykonania nakazanego prawem obowiązku zapewnienia lokali zastępczych wynikający z art. 32 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r., Nr 31, poz. 266 ze zm.).
W odpowiedzi z dnia 2 stycznia 2013 r. organ wskazał, że Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego [...] w decyzji z dnia [...] lutego 2012 r. nie powołał się na treść art. 68 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r., Nr 243, poz. 1623 ze zm.), zgodnie z którym w razie stwierdzenia potrzeby opróżnienia w całości lub w części budynku przeznaczonego na pobyt ludzi, bezpośrednio grożącego zawaleniem, właściwy organ jest obowiązany przesłać decyzję, o której mowa w pkt 1, obowiązanemu do zapewnienia lokali zamiennych na podstawie odrębnych przepisów. Zatem po stronie gminy nie istnieje obowiązek zapewnienia lokali zamiennych.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej odrzucenie względnie oddalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył co następuje:
Skarga jest niedopuszczalna.
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) w art. 3 § 2 zawiera zamknięty katalog aktów i czynności, na które przysługuje skarga do sądu administracyjnego, natomiast w § 3 tego artykułu znajduje się odesłanie do regulacji szczególnych, które przewidują drogę sądowoadministracyjną.
Instytucja lokalu zamiennego, uregulowana jest w art. 10 ust 4 ustawie z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r., Nr 31, poz. 266 ze zm.), zgodnie z którym jeżeli rodzaj koniecznej naprawy tego wymaga, lokator jest obowiązany opróżnić lokal i przenieść się na koszt właściciela do lokalu zamiennego, jednak na czas nie dłuższy niż rok. Po upływie tego terminu właściciel jest obowiązany udostępnić lokatorowi w ramach istniejącego stosunku prawnego naprawiony lokal. Czynsz za lokal zamienny, bez względu na jego wyposażenie techniczne, nie może być wyższy niż czynsz za lokal dotychczasowy. Stosownie zaś do art. 32 w razie wypowiedzenia najmu, na podstawie art. 11 ust. 2 pkt 4, najemcy opłacającemu w dniu poprzedzającym dzień wejścia w życie ustawy czynsz regulowany, obowiązek zapewnienia temu najemcy lokalu zamiennego oraz pokrycia kosztów przeprowadzki spoczywa, do dnia 31 grudnia 2015 r., na właściwej gminie.
Realizacja uprawnienia do lokalu zamiennego wynikającego z powyższych przepisów nie następuje na drodze administracyjnoprawnej. Ustawa posługując się bowiem określeniami, że "obowiązek zapewnienia lokalu zamiennego spoczywa na gminie" nie wskazuje w żaden sposób na realizację tego obowiązku w formie administracyjnoprawnej. Co więcej, z faktu tego, iż wobec akceptacji przez lokatora zaproponowanego przez gminę lokalu, stosunek prawny, na podstawie którego lokator korzysta następnie z lokalu kształtuje umowa najmu lokalu. Jest to forma właściwa dla prawa cywilnego, a zatem podlega kognicji sądów powszechnych (por. postanowienie WSA w Krakowie z dnia 12 maja 2009 r. sygn. III SA/Kr 1099/08, publ. Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, orzeczenia.nsa.gov.pl).
Mając powyższe na uwadze Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 i art. 58 § 3 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji.