Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Olga Białek (spr.) po rozpoznaniu w Wydziale II w dniu 9 kwietnia 2019 r. na posiedzeniu niejawnym zażalenia M. S. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 28 stycznia 2019 r. w sprawie ze skargi M. S. o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 5 czerwca 2017 r., sygn. akt II SA/Wr 119/16 postanawia: odrzucić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 13 grudnia 2018 r. starszy referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym we Wrocławiu odmówił skarżącemu przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym.
Od powyższego postanowienia skarżący pismem z dnia [...] stycznia 2018 r. złożył sprzeciw.
Postanowieniem z dnia 28 stycznia 2019 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu utrzymał w mocy postanowienie starszego referendarza sądowego z dnia
13 grudnia 2018 r. Odpis powyższego postanowienia wraz z uzasadnieniem został doręczony skarżącemu w dniu [...] lutego 2019 r.
W dniu [...] marca 2019 r. na powyższe postanowienie skarżący wniósł zażalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
W dniu 15 sierpnia 2015 r. weszła w życie ustawa z dnia 9 kwietnia 2015 r.
o zmianie ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U.
z 2015 r., poz. 658), modyfikująca - w sprawach wszczętych po tym dniu, a taką bez wątpienia jest rozpoznawana sprawa - m.in. zasady rozpoznawania w postępowaniu sądowoadministracyjnym wniosków o przyznanie prawa pomocy.
Znacznej zmianie uległ art. 260 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018, poz. 1302 ze zm.) dalej jako "p.p.s.a.", tj. przed dniem 15 sierpnia 2015 r. przepis ten stanowił, że wniesienie sprzeciwu (jeśli nie został odrzucony) skutkuje utratą mocy przez zarządzenie lub postanowienie, przeciwko któremu został ten sprzeciw wniesiony, a sprawa będąca przedmiotem sprzeciwu podlega rozpoznaniu przez sąd na posiedzeniu niejawnym. Na postanowienie sądu wydane w tym trybie przysługiwało zażalenie (por. art. 260 p.p.s.a. in fine, w brzmieniu obowiązującym przed dniem 15 sierpnia 2015 r.).
Obecnie zgodnie z art. 260 § 1 p.p.s.a., rozpoznając sprzeciw od zarządzeń i postanowień, o których mowa w art. 258 § 2 pkt 6-8 p.p.s.a., sąd wydaje postanowienie, w którym zaskarżone zarządzenie lub postanowienie referendarza zmienia albo utrzymuje w mocy. W sprawach, o których mowa w § 1, wniesienie sprzeciwu od zarządzenia lub postanowienia referendarza sądowego wstrzymuje jego wykonalność. Sąd orzeka jako sąd drugiej instancji, stosując odpowiednio przepisy o zażaleniu (art. 260 § 2 p.p.s.a.).
Przepis art. 260 p.p.s.a. w brzmieniu obecnie obowiązującym nie wskazuje na zaskarżalność postanowienia wydanego na jego podstawie.
Zgodnie z art. 194 § 1 p.p.s.a., zażalenie do Naczelnego Sądu Administracyjnego przysługuje na postanowienia wojewódzkiego sądu administracyjnego w przypadkach przewidzianych w ustawie oraz na postanowienia, których przedmiotem są kwestie określone bezpośrednio w art. 194 § 1 pkt 1-10 p.p.s.a. Postanowienia wojewódzkiego sądu administracyjnego wydane na skutek rozpoznania sprzeciwu nie zostały ujęte w tym katalogu, brak jest też innego przepisu ustawy wskazującego na możliwość wniesienia zażalenia na postanowienie, jak to, które wydane zostało przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w dniu 28 stycznia 2019 r. W konsekwencji należy stwierdzić, że ustawodawca nie przewidział możliwości zaskarżenia wydanego na podstawie art. 260 § 1 p.p.s.a. postanowienia wojewódzkiego sądu administracyjnego o zmianie lub utrzymaniu w mocy postanowienia referendarza sądowego z zakresu prawa pomocy.
Zażalenie wniesione na orzeczenie, od którego nie przysługuje środek zaskarżenia, podlega odrzuceniu jako niedopuszczalne.
Wobec powyższego Sąd, działając na podstawie art. 260 § 2, art. 178 w zw.
z art. 197 § 2 p.p.s.a orzekł jak w sentencji postanowienia.