Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Władysław Kulon po rozpoznaniu w dniu 28 sierpnia 2017 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi W.G. na uchwałę Zarządu Województwa D. z dnia [...] r. Nr [...] w przedmiocie uchylenia uchwały nr [...] Zarządu Województwa D. z dnia [...] r. w sprawie przeznaczenia do sprzedaży lokali mieszkalnych położonych we W. przy ul. [...] na rzecz ich najemców postanawia odrzucić skargę.
Zgodnie z art. 52 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t. Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm.; dalej zwanej "P.p.s.a.") skargę do sądu administracyjnego można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, chyba że skargę wnosi prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich lub Rzecznik Praw Dziecka.
W rozpatrywanej sprawie skarga na uchwałę Zarządu Województwa D. z dnia [...] r. Nr [...], którą uchylono uchwałę nr [...] Zarządu Województwa D. z dnia [...] r. w sprawie przeznaczenia do sprzedaży lokali mieszkalnych położonych we W. przy ul. [...] na rzecz ich najemców, została wniesiona na podstawie art. 90 ust. 1 z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (j.t. Dz. U. z 2016 r. poz. 486 ze zm.; zwanej dalej "u.s.w."). Zgodnie z ww. przepisem (w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 maja 2017 r.), każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone przepisem aktu prawa miejscowego, wydanym w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu organu samorządu województwa, który wydał przepis, do usunięcia naruszenia - zaskarżyć przepis do sądu administracyjnego. W myśl art. 91 ust. 1 u.s.w. przepisy art. 90 stosuje się odpowiednio, gdy organ samorządu województwa nie wykonuje czynności nakazanych prawem albo, przez podejmowane czynności prawne lub faktyczne, narusza prawa osób trzecich.
Przytaczając powyższe przepisy prawa zaznaczyć należy, że Sąd przytoczył i stosował w niniejszej sprawie powyższe przepisy w brzmieniu sprzed wejścia w życie ustawy z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 935). Na mocy tej ustawy zmianie uległo m.in. brzmienie art. 90 ust. 1 u.s.w., jednak zgodnie z art. 17 ust. 2 tejże ustawy przepisy m.in. ustawy o samorządzie województwa w brzmieniu nadanym przez nowelizację, stosuje się do aktów i czynności organów administracji publicznej dokonanych po dniu wejścia w życie ustawy z dnia 7 kwietnia 2017 r. Przedmiotem skargi w niniejszej sprawie jest uchwała z dnia 17 stycznia 2017 r., a ww. nowelizacja weszła w życie z dniem 1 czerwca 2017 r., więc uzasadnione jest stosowanie przepisów u.s.w. w brzmieniu sprzed tej daty i w takim brzmieniu je wyżej przytoczono.
Do skargi wniesionej na podstawie art. 90 ust. 1 u.s.w. zastosowanie znajduje art. 53 § 2 P.p.s.a., w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 maja 2017 r. (zgodnie z art. 17 ust. 2 powołanej wyżej ustawy z dnia 7 kwietnia 2017 r. do postępowań przed sądami administracyjnymi, wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się przepisy ustawy zmienianej w art. 9, w brzmieniu dotychczasowym), zgodnie z którym skargę wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia wezwania do usunięcia naruszenia prawa.
W niniejszej sprawie pismem z dnia 22 lutego 2017 r., które wpłynęło do Urzędu Marszałkowskiego Województwa D. we W. w dniu 1 marca 2017 r., skarżąca wezwała Zarząd Województwa D. do usunięcia naruszenia prawa w związku z podjęciem zaskarżonej uchwały. Odpowiedzi na ww. wezwanie organ udzielił uchwałą z dnia 21 marca 2017 r. Nr [...] doręczoną skarżącej w dniu 30 marca 2017 r. Termin do wniesienia skargi w rozpoznawanej sprawie upłynął w dniu 2 maja 2017 r. Skarga do Sądu została wniesiona przez skarżącą dopiero w dniu 11 maja 2015 r. (data stempla pocztowego na kopercie), czyli z uchybieniem terminu określonego w cyt. wyżej przepisie art. 53 § 2 P.p.s.a.
Biorąc pod uwagę powyższe, wniesioną skargę należało uznać za niedopuszczalną i jako taką na podstawie art. 58 § 1 pkt 2 P.p.s.a. odrzucić.
Stąd orzeczono jak w sentencji.