Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Zygmunt Wiśniewski, , po rozpoznaniu w dniu 12 lutego 2008 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Burmistrza M. na postanowienie Wojewody D. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia o samodzielności lokalu mieszkalnego postanawia odrzucić skargę.
Stosownie do przepisu art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), skargę do sądu administracyjnego wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność jest przedmiotem skargi.
Z treści powyższego przepisu wynika jednoznacznie, że obwiązuje pośredni tryb wnoszenia skargi do wojewódzkiego sądu administracyjnego.
Należy tylko zasygnalizować, że tryb bezpośredniego składania skargi do sądu administracyjnego dopuszczalny był mocą szczególnej regulacji prawnej zawartej w art. 98 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1271 ze zm.).
Zgodnie bowiem z przepisem art. 98 - w okresie dwóch lat od dnia wejścia w życie ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi skargę wniesioną bezpośrednio do sądu administracyjnego, jeżeli wniesiona została w terminie określonym w art. 53 § 1 ustawy, o której mowa w art. 2, sąd administracyjny przekazuje organowi, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi, ze skutkiem określonym w art. 54 § 1 ustawy, o której mowa w art. 2.
Powyższe oznacza zatem, że wszystkie skargi wniesione bezpośrednio do sądu (w ustawowym terminie) w okresie dwóch lat od wejścia w życie ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. w okresie od 1 stycznia 2004 r. do 31 grudnia 2005 r.) były uznawane za skuteczne i jako takie przekazywane przez sąd administracyjny właściwemu organowi, którego działanie lub bezczynność były przedmiotem skargi, celem przekazania przez organ skargi sądowi wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę oraz ewentualnie podjęcia rozstrzygnięcia w trybie autokontroli w myśl § 3 art. 54. Jednakże z dniem 1 stycznia 2006 r. zasady te przestały obwiązywać.
Powyższe uregulowania wskazują zatem, że aktualnie przewidziany jest tylko pośredni tryb wnoszenia skargi do sądu administracyjnego. Skarżący, aby zainicjować i zachować właściwą drogę postępowania sądowoadministracyjnego winien więc skierować skargę bezpośrednio do organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi. W obecnym stanie prawnym wniesienie skargi bezpośrednio do Sądu uznać należy za niezgodne z przywołanym już art. 54 § 1 w/w ustawy, co uniemożliwia jej merytoryczne rozpoznanie.
Podzielając reprezentowany w orzecznictwie pogląd, należy stwierdzić, że w obowiązujących przepisach brak jest jakiejkolwiek podstawy prawnej do przekazania organowi administracyjnemu skargi, która wpłynęła bezpośrednio do sądu administracyjnego (por. wyrok WSA w Gliwicach z dnia 18 grudnia 2006 r., sygn. akt IV SA/Gl 1404/06; wyrok z dnia 24 stycznia 2006 r., sygn. akt IV SA/Gl 27/06, nie publik.). Przede wszystkim możliwość taka nie została przewidziana przepisami ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Również podstawa taka nie wynika z treści innych aktów prawnych obowiązujących sądy administracyjne, tj. przepisy wykonawcze do ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (por. rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 18 września 2003 r. - Regulamin wewnętrznego urzędowania wojewódzkich sądów administracyjnych; Dz. U. Nr 169, poz. 1646), w przeciwieństwie do wcześniej obowiązujących przepisów (art. 200 k.p.a. lub § 16 zarządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 26 lutego 1982 r. Regulamin czynności Naczelnego Sądu Administracyjnego, M.P. Nr 9, poz. 63), które stwarzały dla sądu administracyjnego podstawę do przekazania organowi skargi wniesionej bezpośrednio do sądu.