Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dorota Jadwiszczok po rozpoznaniu w dniu 21 grudnia 2015 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi F. O. na bezczynność Prezydenta Miasta w przedmiocie wznowienia postępowania sądowoadministracyjnego w przedmiocie przewlekłości postępowania Prezydenta Miasta w sprawie niegospodarności na wywłaszczonej nieruchomości postanawia: odrzucić skargę o wznowienie postępowania sądowoadministracyjnego zakończonego postanowieniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 28 czerwca 2012 r., sygn. akt II SAB/Gd 60/11.
W dniu 25 sierpnia 2011 r. F. O. wniósł do WSA w Gdańsku skargę na przewlekłość postępowania Prezydenta Miasta w sprawie niegospodarności na wywłaszczonej nieruchomości.
Postanowieniem z dnia 28 czerwca 2012 r., wydanym w sprawie o sygn. akt II SAB/Gd 60/11 Sąd odrzucił skargę. W uzasadnieniu wskazał, że w przedmiotowej sprawie skarga jest niedopuszczalna (art. 58 1 pkt 6 P.p.s.a.), ponadto nie została poprzedzona zażaleniem do organu wyższego stopnia.
W dniu 19 sierpnia 2015 r. do WSA w Gdańsku wpłynęła skarga F. O. o wznowienie postępowania sądowoadministracyjnego zakończonego odrzucającym skargę postanowieniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 28 czerwca 2012 r., wydanym w sprawie z jego skargi na bezczynność Miasta w przedmiocie przewlekłości postępowania w sprawie niegospodarności na wywłaszczonej nieruchomości (II SAB/Gd 60/11).
W uzasadnieniu skarżący powołał się na przepis art. 273 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - zwanej w dalszej części uzasadnienia w skrócie P.p.s.a. (tekst jednolity Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), wskazując na pominięcie dowodów i wskazanych w skardze okoliczności przy wydawaniu postanowienia o odrzuceniu skargi. Podkreślił skarżący, że w nawiązaniu do przepisu art. 136 i 137 ustawy o gospodarce nieruchomościami trudno dokładnie oszacować termin w jakim można domagać się zwrotu wywłaszczonej nieruchomości w związku z brakiem zainwestowania na cel wywłaszczenia. Dochowanie czynności wynikających z przepisów prawa było natomiast obowiązkiem organu administracji, który nie został zrealizowany.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej odrzucenie lub oddalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:
Przepis art. 270 P.p.s.a. stanowi, że w przypadkach przewidzianych w tej ustawie można żądać wznowienia postępowania, które zostało zakończone prawomocnym orzeczeniem sądu.
Zgodnie z treścią przepisu art. 273 § 2 P.p.s.a., na który powołuje się skarżący, wznowienia postępowania można żądać w razie późniejszego wykrycia takich okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu. Z treści przepisu art. 273 § 3 P.p.s.a. wynika natomiast, że można żądać wznowienia, jeżeli orzeczenie zostało uzyskane za pomocą przestępstwa. Ponadto przepis art. 277 P.p.s.a. stanowi, że skargę o wznowienie postępowania opartą na tej podstawie należy wnieść w terminie trzymiesięcznym. Termin ten liczy się od dnia, w którym strona dowiedziała się o podstawie wznowienia. Natomiast skarga wniesiona po terminie, bądź nie oparta na ustawowej podstawie wznowienia, podlega odrzuceniu (art. 280 § 1 P.p.s.a.).
Sąd bada podstawy wznowienia na posiedzeniu niejawnym, sprawdzając, między innymi, czy skarżący wskazuje taką podstawę i czy odpowiada ona jednej ze wskazanych przyczyn uzasadniających żądanie wznowienia.
Po zapoznaniu się uzasadnieniem skargi stwierdzić należy, że żadna ze wskazanych przez skarżącego okoliczności nie spełnia określonych w ustawie przesłanek. W szczególności, w ocenie Sądu, przekonanie skarżącego o wadliwości postanowienia Sądu wydanego w dniu 28 czerwca 2012 r. nie jest środkiem dowodowym, którego wcześniejsze ujawnienie mogłoby mieć wpływ na wynik sprawy. Nie można uznać argumentacji, że poprzednio Sąd nie rozważył wszystkich okoliczności sprawy. Opinia strony postępowania nie jest bowiem środkiem dowodowym, a jedynie subiektywną oceną postrzeganej przez nią rzeczywistości.