Referendarz Sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. - Jarosław Piątek po rozpoznaniu w dniu 23 marca 2011 r. w Gorzowie Wlkp. na posiedzeniu niejawnym wniosku G.D. o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych oraz ustanowienia adwokata w sprawie ze skargi na bezczynność Burmistrza w przedmiocie przekazania odwołania organowi drugiej instancji postanawia: 1. odmówić przyznania prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych, 2. ustanowić adwokata.
15 marca 2011 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. wpłynął wniosek G.D. o przyznania prawa pomocy złożony na urzędowym formularzu PPF w zakresie zwolnienia od koszów sądowych oraz ustanowienia adwokata.
W uzasadnieniu wniosku skarżąca podała, że posiada na utrzymaniu trójkę dzieci i chorego męża. G.D. oświadczyła, że utrzymuje się z zapomóg doraźnych.
Zgodnie z art. 243 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. - dalej zwanej p.p.s.a.), prawo pomocy może być przyznane stronie na jej wniosek złożony przed wszczęciem postępowania lub w toku postępowania.
Wniosek o udzielenie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych nie mógł zostać uwzględniony, już z tej tylko przyczyny, że G.D. z mocy ustawy jest zwolniona od obowiązku uiszczenia tychże kosztów (art. 239 pkt 1 a p.p.s.a.).
Zgodnie z art. 262 p.p.s.a., przepisy o przyznaniu prawa pomocy, w zakresie dotyczącym zastępstwa prawnego na zasadach prawa pomocy, mają odpowiednie zastosowanie do stron korzystających z ustawowego zwolnienia od obowiązku uiszczania kosztów sądowych.
W myśl art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a. prawo pomocy w zakresie częściowym przysługuje osobie fizycznej wówczas, gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Prawo pomocy w zakresie częściowym obejmuje zwolnienie tylko od opłat sądowych w całości lub w części albo tylko od wydatków albo od opłat sądowych i wydatków lub obejmuje tylko ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego (art. 245 § 3 p.p.s.a.).
Zasadą jest, iż prawo pomocy obejmuje osoby nie osiągające żadnych dochodów lub osiągające dochód wybitnie niski, który nie pozwala na uiszczenie kosztów postępowania sądowego, nawet przy poczynionych oszczędnościach w wydatkach koniecznych. W literaturze wskazuje się, że prawo pomocy ma służyć najuboższym, to jest podmiotom, dla których konieczność ponoszenia kosztów związanych z postępowaniem sądowym oznaczałaby faktyczne ograniczenie lub pozbawienie prawa do sądu. Tytułem przykładu można wymienić osoby bezrobotne, korzystające z pomocy społecznej czy otrzymujące bardzo niskie świadczenia emerytalno-rentowe (zob. H.Knysiak-Molczyk, Przesłanki przyznania prawa pomocy w postępowaniu sądowoadministracyjnym, Przegląd Prawa Publicznego 2007, nr 4, s. 36-39).
W świetle przedstawionych przez G.D. faktów należy uznać, że nie jest ona w stanie ponieść kosztów związanych z ustanowieniem zawodowego pełnomocnika. Zważyć bowiem trzeba, że skarżąca posiada na utrzymaniu trójkę dzieci i męża. G.D. jest osobą bezrobotną, bez prawa do zasiłku. Z akt administracyjnych wynika, że rodzina skarżącej utrzymuje się ze świadczeń rodzinnych i zasiłków z pomocy społecznej.
Nadto z treści formularza PPF wynika, że skarżąca nie posiada wartościowych rzeczy ruchomych ani oszczędności. W sprawie nie występują racjonalne przesłanki mogące podważyć wiarygodność oświadczenia skarżącej odnośnie sytuacji majątkowej jej rodziny. Uzasadniona jest zatem teza, że G.D. nie jest w stanie ponieść kosztów związanych z ustanowieniem zawodowego pełnomocnika.
Z uwagi na powyższe orzeczono jak w sentencji postanowienia.