Funkcjonariusz pożarnictwa objęty dekretem z dnia 27 grudnia 1974 r. o służbie funkcjonariuszy pożarnictwa /Dz.U. nr 50 poz. 321 ze zm./, który w terminie do 31 stycznia 1992 r. wyraził na to pisemną zgodę, stał się strażakiem w rozumieniu ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o Państwowej Straży Pożarnej /Dz.U. nr 88 poz. 400/ pod zawieszającym warunkiem podjęcia pracy w Państwowej Straży Pożarnej, to jest mianowania na stanowisko służbowe w którejś z jej jednostek organizacyjnych.
W razie nie spełnienia tego warunku podlegał on zwolnieniu ze służby z zachowaniem uprawnień przewidzianych w powołanym dekrecie i pokrywanych ze środków dotychczasowego pracodawcy.
Kolegium Kompetencyjne przy Sądzie Najwyższym, po rozpoznaniu w dniu 23 listopada 1994 r. na posiedzeniu jawnym sprawy z wniosku Józefa K. o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego między Komendantem Głównym Państwowej Straży Pożarnej a Sądem Rejonowym - Sądem Pracy w B. o ekwiwalent za urlop wypoczynkowy i umundurowanie, postanowił:
uznać, że właściwym do rozpoznania sprawy Józefa K. przeciwko Zakładom Sprzętu Instalacyjnego "P." w N. o ekwiwalent za urlop wypoczynkowy i umundurowanie jest Sąd Rejonowy - Sąd Pracy w B.
Sąd Rejonowy - Sąd Pracy w B. na posiedzeniu niejawnym w dniu 12 stycznia 1994 r. wydał postanowienie (...), w którym uznał się niewłaściwym do rozpoznania sprawy z powództwa Józefa K. przeciwko Zakładom Sprzętu Instalacyjnego "P." w N. o ekwiwalent za urlop wypoczynkowy oraz umundurowanie i sprawę tę przekazał do rozpoznania Komendantowi Głównemu Państwowej Straży Pożarnej. W uzasadnieniu swego orzeczenia Sąd Rejonowy stwierdził, że powód był funkcjonariuszem pożarnictwa, pełniącym w pozwanym zakładzie pracy służbę na stanowisku inspektora do spraw bezpieczeństwa i higieny pracy i ochrony przeciwpożarowej. Ze stanowiska tego powód został odwołany z dniem 31 grudnia 1992 r. decyzją Komendanta Głównego Państwowej Straży Pożarnej, który wydał mu też świadectwo służby. Powoda łączył zatem z pozwanym stosunek służbowy o administracyjnoprawnym charakterze, wobec czego rozpatrywanie wynikających z niego sporów nie należy do właściwości sądów pracy, tylko do kompetencji organów służbowych.
Powyższe postanowienie zaskarżył powód, lecz jego zażalenie zostało przez Sąd Wojewódzki - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w B. oddalone na posiedzeniu niejawnym w dniu 3 marca 1994 r. (...) Sąd Wojewódzki uznał za bezsporne, że powód nie był pracownikiem w rozumieniu art. 2 Kp, zaś pozwany zakład pracy nie pozostawał jego pracodawcą /art. 3 Kp/, tylko stanowił miejsce wykonywania obowiązków inspektora bhp i ppoż., objętych stosunkiem służby strażaka Państwowej Straży Pożarnej. Stosunek ten powstał na podstawie art. 129 ust. 1 ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o Państwowej Straży Pożarnej /Dz.U. nr 88 poz. 400/, która służbę strażaków reguluje w sposób zupełny i nie odsyła w żadnej kwestii do przepisów ustawodawstwa pracy. Powód otrzymał zresztą świadectwo służby w trybie art. 48 wspomnianej ustawy, a brakuje podstaw do uznania, iżby należało mu poza tym wydać świadectwo pracy w rozumieniu art. 97 Kp.
W ocenie Sądu Wojewódzkiego roszczenia powoda nie mają więc cywilnoprawnego charakteru, a tym samym niedopuszczalne jest ich dochodzenie na drodze sądowej. Organem właściwym do rozpoznania wszystkich żądań powoda jest służbowy przełożony, czyli Komendant Główny Państwowej Straży Pożarnej.
Komendant Główny nie podzielił jednak stanowiska wyrażonego przez oba sądy i decyzją z dnia 1 października 1994 r. uznał swą niewłaściwość do rozpatrzenia sprawy w trybie postępowania administracyjnego. W uzasadnieniu swojej decyzji Komendant Główny podał, że Józef K. złożył wprawdzie w styczniu 1992 r. deklarację podjęcia służby w Państwowej Straży Pożarnej, ale służby tej nigdy faktycznie nie podjął, gdyż nie został mianowany /powołany/ na stanowisko służbowe w jednostce organizacyjnej wspomnianej Straży na zasadach i w trybie określonym w rozdziale 5 ustawy z 24 sierpnia 1991 r. Józef K. pozostał więc pracownikiem Zakładów Sprzętu Instalacyjnego "P." w N. również po dniu 1 lipca 1992 r., tj. po zorganizowaniu Państwowej Straży Pożarnej oraz rozwiązaniu wszystkich dotychczasowych jednostek organizacyjnych ochrony przeciwpożarowej i zniesieniu stanowisk funkcjonariuszy pożarnictwa.