Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Maria Zawadzka po rozpoznaniu w dniu 22 sierpnia 2017 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi P. P. na decyzję Wojewody z dnia 17 maja 2017 r., nr [...] w przedmiocie zwrotu nienależnie pobranego świadczenia postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji
Skarżący P. P. wraz ze skargą na decyzję Wojewody z dnia 17 maja 2017 r., w przedmiocie zwrotu nienależnie pobranego świadczenia złożył wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji.
W uzasadnieniu wniosku wskazał na niebezpieczeństwo wszczęcia przeciwko skarżącemu postępowania egzekucyjnego w administracji, co jego zdaniem stanowi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody w jego majątku i trudnych do odwrócenia skutków.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył co następuje.
Zgodnie z art. 61 § 1 ustawy z dnia 31 sierpnia 2002 r. Prawo o postepowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.), wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania zaskarżonego aktu lub czynności. Jednakże w myśl art. 61 § 3 ustawy Prawo o postepowaniu przed sądami administracyjnymi po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu tub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania.
Przepis art. 61 § 3 ustawy Prawo o postepowaniu przed sądami administracyjnymi zawiera zamknięty katalog przesłanek pozytywnych warunkujących wstrzymanie wykonania zaskarżonego rozstrzygnięcia: niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody oraz spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Podstawową przesłanką zastosowania instytucji ochrony tymczasowej jest zatem istniejące realnie niebezpieczeństwo zaistnienia takiej szkody (majątkowej, a także niemajątkowej), która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego lub wyegzekwowanego świadczenia, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego z uwagi na utratę przedmiotu świadczenia, który w skutek swych właściwości nie może być zastąpiony jakimś innym przedmiotem, a jego wartość nie przedstawiałaby znaczenia dla skarżącego lub poniesie on straty na życiu lub zdrowiu (por. postanowienia NSA: z 25 października 2005r., l OZ 1074/05; z 20 grudnia 2004r., GZ 138/04). Nieodwracalny skutek z kolei to takie następstwo, konsekwencja, efekt, rezultat jakichś działań, których nie będzie można cofnąć lub których nie da się usunąć (zob. Popularny słownik języka polskiego pod red. B. Dunaja, Warszawa 2000, s. 365 i 644). Omawiana instytucja ma więc na celu ochronę strony przed wystąpieniem nieodwracalnych skutków lub znacznej szkody przed zbadaniem przez sąd administracyjny legalności zaskarżonego aktu lub czynności.
W orzecznictwie i literaturze konsekwentnie podkreśla się, że to na wnioskodawcy spoczywa obowiązek szczególnie wnikliwego uzasadnienia wniosku o wstrzymanie danego aktu, tak aby przekonać sąd o zasadności zastosowania ochrony tymczasowej. Obowiązkiem strony jest więc poparcie wniosku twierdzeniami, tezami oraz stosownymi dokumentami. Nie jest bowiem wystarczające powołanie się na okoliczności przemawiające za wstrzymaniem wykonania wspomnianego aktu lub czynności - sąd musi mieć o nich wiedzę i możliwość zweryfikowania tej wiedzy, a dostarczenie odpowiednich informacji i dokumentów w tym zakresie obciąża stronę (por. postanowienia NSA: z dnia 26 listopada 2007r., II FZ 338/07; z dnia 29 maja 2009r., l FZ 148/09; z dnia 10 grudnia 2010r., II FZ 536/10; z dnia 1 marca 2011r., II FZ 17/11; z dnia 8 października 2013r., II OZ 839/13; z dnia 13 sierpnia 2009r., l OZ 779/09; z dnia 3 grudnia 2009r., l OZ 1101/09; z dnia 6 maja 2014r., l OZ 341/14; B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, wydanie 4, Wolters Kluwer 2011, s. 229).